The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 35❤️

-POV Rosie-
"Hier heb je je eten" zegt Thomas en smijt een bord met een broodje naar me toe.
Ik pak het bord stug op en begin wat te knabbelen aan het uitgedroogde broodje. Mijn keel voelt wat droog aan. "Mag ik misschien wat water" vraag ik zacht. "Als je mompelt kan ik je niet verstaan" zegt hij een beetje agressief. "Mag ik misschien wat water" vraag ik wat duidelijker. "Ligt eraan, wat krijg ik ervoor" vraagt hij grijnzend. "Ik heb opeens geen honger meer" zeg ik en schuif het bord terug. De helft heb ik geen eens opgegeten. "Fijn, dan geen eten" zegt hij. Thomas raapt het bord op en gooit de deur dan achter zich dicht als hij weg loopt.

Ik leg me neer op het bed en sluit mijn ogen. Ik moet sterk blijven. Dat weet ik, het is alleen moeilijk. Na acht en een halve maand hier te zitten geef je vanzelf de hoop op om gezocht te worden.

Mijn ademhaling is kalm maar toch woel ik de hele tijd over het matras. Ik ga rechtop zitten en slik. Mijn voeten leiden me langzaam naar de houten stoel waar ik plaats op neem.

Ik staar naar buiten. Het is nog wel behoorlijk licht. Ik gok dat het zo'n twee uur is, half drie zou ook kunnen. Ik zie weer dezelfde kinderen spelen die ik laatst zag in de sneeuw. Zo'n moment maakt me automatisch warm van binnen.

Ik probeer erachter te komen wat ze aan het doen zijn. Ik sta op en ga recht voor het raam staan. Ik bekijk goed elke beweging die ze maken. Ik zie het meisje haar ogen dicht doen en de jongen rent weg. Naar zo'n vijftien seconden opent ze weer haar ogen en zet ze een paar stappen naar voren. Tien tellen in de rimboe! Dat is het spel! Ik speelde het altijd met mijn nicht. Dat was echt zo leuk toen.

Het meisje kijkt achter een donkerblauwe Opel en de jongen laat haar schrikken. Ze slaat lachend op zijn arm en hij lacht mee

Dan opeens wijst de jongen naar het gebouw. Ze kijken allebei omhoog en hun blik blijft bij mij hangen. Ik zet een glimlach op mijn gezicht een zwaai vrolijk naar hun. Het meisje lacht enthousiast naar me en zwaait terug. De jongen daarentegen kijkt me een beetje bang aan. Ik geef hem een geruststellende blik en ik zie hoe hij een kleine glimlach op zijn lippen tovert.

Ze zijn me nog steeds aan het bestuderen maar hun aandacht wordt dan getrokken door een vrouw die bij de deurpost staat. Ik zie dat ze tegen de kinderen aan het praten zijn maar ze wenken haar naar hun toe. Zodra de vrouw bij hun is steekt het meisje haar hand omhoog en wijst naar mij toe. De vrouw richt haar blik op mij en kijkt geschrokken. Ik laat een sombere glimlach zien. Ze kijkt mij vragend aan en ik beeld uit hoe ik word mishandeld. De vrouw geeft me een medelevende blik aan en ik lach een beetje terug. Het duo dat nog steeds naast de vrouw staat vragen haar vreemde dingen. Ik zie hoe ze naar mij wijst en wat uitlegt. Als de vrouw stopt met praten kijkt het meisje mij met tranen in haar ogen aan. Het jongetje daarentegen kijkt naar me alsof ik een creep ben. Als het meisje ziet hoe haar vriend naar me kijkt tikt ze hem op zijn arm. Het meisje vertelt hem weer wat en dan laat hij een opklarende blik zien. Ik zie hoe zijn gezichtsuitdrukking langzaam van een beetje angstig naar verdrietig. Ik drukt zijn handpalmen tegen elkaar en ik glimlach naar hem. Ik kijk nog een laatste keer naar de vrouw maar ze kijkt angstig naar een punt achter me. Ik draai me om en zie Thomas staan. Ik begin sneller te ademen en ik druk mijn rug tegen het raam aan, wat hoop ik dat ik daar doorheen val. "Waarom maak je contact met bewoners van de buurt" vraagt Thomas razend. "Ik keek gewoon naar buiten" zeg ik angstig. Hij lacht schamper en slaat met zijn vuist naast mijn slaap. Ik wankel een beetje en pak mijn hoofd vast. "Jij gaat nu op je bed liggen, zo niet zal ik je wel slaan op je slaap" zegt hij kwaad en schiet met zijn vlakke hand naar mijn wang. Ik grijp mijn andere wang vast en loop naar het bed. Ik denk dat ik loop als een dronken man want Thomas lacht gemeen naar me. "Blijf hier, ik kom zo checken of je wel in je bed ligt" zegt hij grijnzend en loopt weer het kamertje uit.

Ik blijf even liggen maar ga uiteindelijk toch wel uit bed. Ik loop een beetje onstabiel terug naar het raam en ik zie de vrouw nog steeds staan. De kinderen zie ik het huis binnenlopen.

Ik zie hoe ze me bezorgd aankijkt en ik knik zachtjes. Ze schrikt op en kijkt naar links, mijn rechts dus. Ze kijkt naar me en tovert een klein glimlachje op haar gezicht. Ik kijk haar vragend aan maar ze knikt.

Ik kijk naar rechts en zie in de verte rode en blauwe knipperlichten. Ik sla mijn handen voor m'n mond. Ik laat een paar tranen vallen en kijk blij naar de vrouw. De vrouw loopt weg en politieauto's vormen zich rond het gebouw.

Er stappen dan allemaal politieagenten uit en ze loop voorzichtig met hun wapen naar de deur. Langzaamaan loop ik naar het bed, negerend het geschreeuw vanuit de gangen. Er wordt haar geklopt op de deur. Mijn blik vestig ik op de deurklink en wacht totdat die zich een weg naar beneden vormt.

De deur gaat langzaam open en de jonge man scant de kamer. "Rosie?" zegt hij. Ik laat tranen vallen en sta op. Hij rent op me af en ik sla meteen mijn armen om hem heen. "Stefan, ik heb je zo gemist" zeg ik huilend en hou hem stevig vast."Ben je oke? Heeft hij je pijn gedaan?" vraagt hij bezorgd en streelt mijn haren. "Nu ben ik wel oke" zeg ik zacht en druk hem dichter tegen me aan.

"Rosie, er is nog iemand die je graag wilt omhelzen" zegt hij en laat me langzaam los. Hij stapt opzij en de vorm van een vrouw loopt op me af. Een beetje sloom ren ik op haar af vanwege mijn duizeligheid en ik omhels haar meteen. "Melissa!" zeg ik huilend en ze hou me stevig vast. "O my god! Hoelang zit je hier wel niet vast" vraag ik haar bezorgd. "Zo'n elf maanden" zegt ze en laat haar tranen vallen. "Gaat alles wel goed met je" vraag ik haar bezorgd. "Ik heb altijd Marcus gehad. Hij is mijn beste vriend" zegt ze blij en kijkt me met traanogen aan. "Marcus?" vraagt Stefan verbaasd. "Hij heeft mij verzorgt van alle wonden en ziektes. Hij was zeg maar, onze arts" zegt ze en ik knik. We laten elkaar los en ik kijk Stefan aan. "Iedereen is naar het bureau gebracht om ze te laten straffen voor hun daden" zegt hij. "Kom we moeten gauw gaan, anders rijden ze weg" zegt hij en rent naar de deur. "Komen jullie" "Als je me draagt. Ik voel me heel slap" zeg ik. Hij loopt naar me toe en pakt me op. Melissa loopt gauw mee naar buiten en ik roep zijn naam. "Marcus!" Hij draait zijn hoofd om en ik wijs naar hem. Stefan loopt naar hem toe en legt alles uit aan de agenten. "Hij heeft echt niets misdaan. Hij verzorgde ons juist" zeg ik. De agent laat hem los en hij loopt op me af. "Bedankt" zegt hij en knuffelt me. Ik laat hem los en lach dan even naar hem.

"Laten we naar huis gaan" zegt Stefan blij en ik knik.

------------------------------------------------------
AAAAAAAAAAAAHH!!
IK STA TWEEDE IN TIENERFICTIE!!!!
WAT THE HELLL

O MY GOSH!! I'm freaking lost!! Wauww.. tweede over al doe boeken😱😍
Thank you for Reading, Commenting and Voting❤️

Ik moet ook nog iets vertellen.. mijn proefwerkweek begint morgen dus er komt nog een hoofdstuk ik t weekend, morgen is namelijk m'n moeder jarig en maandag mijn vader dus dan heb ik ook geen tijd. En dan heb ik ook nog veel leerwerk want ik moet de toetsen echt goed maken🙂

Ik hoop dat jullie blij zijn dat Rosie vrij is!! Man, ik gebruik veel uitroeptekens😂❤️
Maar ik hoop echt dat jullie blij zijn dat ze bevrijdt is, want ik had echt soms heel eventjes moeite met inspiratie en zo bij t maken van dit hoofdstuk. Maar nog vier delen hierna en het is al weer afgelopen😭 ik weet al precies hoe het einde zal zijn dus ik moet even nog wat onderwerpjes er tussen werpen voor de epiloog☺️

I see you later❤️❤️

1475 worden xx❤️