The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 2❤️

-POV Jack-
"Rennen! Kom op, zijn jullie slakken of mannen. Ik kon al harder rennen toen ik zeven was!" Ik ren nog harder bij deze woorden. Bij het eindpunt hijg ik uit, terwijl ik nog zes resterende mannen zie rennen.

Ik zit nu in Amerika, me voorbereiden op het harde werk dat ik moet leveren. Zo krijgen we te horen waar we onze opdracht moeten uitvoeren, en eerlijk gezegd heb ik er tegelijkertijd geen zin ik maar ook weer wel.

Ik zou graag de mensen willen helpen om de oorlog te stoppen in het gebied waar ik naar toe ga. Ookal is de kans niet heel groot dat ik levend terug zal keren.

Ik staar naar de armband die ik kreeg van Rosie. Ik heb hem nog elke dag om. Ook tijdens de zware trainingen hier. Ik wil hem gewoon nooit afdoen, ik wil er zelfs mee begraven worden. Liever niet binnen nu en een paar maanden, nee bedankt. Maar als ik ouder ben. Als ik samen met Rosie dood ga, dan zal ik alsnog de armband dragen. Het voelt zo verbonden. Ookal zijn we duizenden kilometers van elkaar vandaan.

Ik mis haar echt vreselijk. Elke keer dat ik aan haar denk of haar naam hoor van een van mijn vrienden hier, scheurt er een stuk van mijn hart. Die ik ook niet meer kan terug plakken met lijm of plakband.

Wauw... Ik leef in een wereld met armoede, waar mensen dagelijks vechten voor hun leven. Waar mensen overlijden door ziektes en honger. En ik, ik zit hier te piekeren over mijn vriendin, die mijlen verder staat te wachten totdat ik weer thuiskom.

Maar ik zal helpen. Ik ga niet eerder weg totdat ik de opdracht heb voltooid. Terwijl ik dat niet altijd deed op school, maar daar gaat het nu niet over.

Ik ga de mensen helpen die me nodig hebben daar. Ik zal met de rest van het leger stukje bij beetje hun land terug geven. Dan pas ben ik tevreden. Ik zal niet opgeven. Sowieso niet, ik zal blijven strijden voor mijn familie, vrienden maar vooral voor Rosie. Ook ik zal wachten totdat ik terug kan. Ik ga haar dan nooit meer loslaten, zelfs als ik er voor gechanteerd word voor een pizza.

Rosie mag dan geen pizza zijn, maar ze is mijn meisje en ik hou meer van haar dan wat dan ook op deze verwaande, zieke wereld.

"Stevens! Let op, anders mag je nog een keer tien rondjes lopen" zegt de generaal. Ik knik en laat hem verder vertellen.

Maar alweer draaien mijn gedachtes naar Rosie. Ik krijg haar ook nooit uit mijn hoofd. Waarom, ik zou het niet weten. Maar haar zou ik nooit willen vergeten. Ik betwijfel of ik haar wel kan vergeten.

Nee, absoluut niet. Dat zou onmogelijk zijn. Maar ja, het lijkt onmogelijk totdat het is gebeurd. Nelson Mandela, ik heb echt zoveel respect voor die man. Maakt niet uit dat hij is overleden drie jaar geleden, hij blijft altijd speciaal. Iedereen wel.

Hoe zijn we eigenlijk ontstaan, was het god met het verhaal van Adam en Eva. Of was het de oerknal die het leven in dit universum heeft gebracht. Zoveel vragen zonder antwoord. Hoe groot is het heelal wel niet, en misschien zijn we niet de enige hier. Is er een kans mogelijk dat het universum één grote bol van stukjes vuur, water, aarde en gas is. Nobody knows.

"Stevens, kom maar op met die tien extra rondjes. En nu wel snel graag, anders krijg je er vijf bij!" zegt de generaal weer. Ik zucht en begin met rennen.

Uitgeput laat ik me neer vallen op de stoel die voor me neer gezet is.

"Jack, wat heb je vandaag. De gehele tijd dat je hier bent heb je nog prima werk geleverd, maar nu focus je je niet op de informatie die ik aan jullie doorgeef. Wat is er met je" zegt de generaal. Ik kijk naar mijn voeten en zucht.

"Dat ligt ingewikkeld, meneer" zeg ik tegen hem. "Ik heb de tijd. Vertel maar op" zegt hij weer. "Prima" ik zucht weer en kijk hem daarna recht in zijn ogen.