The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 32❤️

-POV Rosie-
Twee weken zijn al weer voorbij gevlogen en mijn herstel gaat prima. Mijn pols is snel aan het genezen en mijn lichaam sterkt al wat meer aan.

Ik moet eigenlijk behoorlijk veel wennen aan de nieuwe woning. Ook al is het weer een soort van dezelfde kamer. Donker, koud, stil. Er staat een oud houten bed in de hoek, aan de andere kant van de kamer zit weer een raam en daarvoor een stoel, ook van hout.

Ik heb de meeste tijd gespendeerd aan het ontruimen van mijn gedachtes. Gewoon even uitrusten om alles op een rijtje te zetten. Mijn gedachte waar alles steeds op terug kwam, zou niet meer mijn hoofd verlaten. Thomas zei dat Jack dichtbij zijn hart geschoten was, hij zei dat Jack dood is maar ik weet niet wat ik moet geloven. Jack is moedig en is dapper, niets houdt hem tegen om te genezen van de pijn die hij heeft doorgestaan. Datzelfde geldt voor mij. Tussen al de sneeën en schotwonden door sta ik hier nog steeds. Ik bleef moed houden, ik was dapper. Maar ook wist ik dat ik een paar keer nodig mijn mond dicht had moeten houden. Dan had ik wel wat minder wonden gehad, veel minder pijn.

Ik word nog steeds elke dag gek hier. Met het uur lijkt wel alsof de kamer kleiner word en ik het niet kan stoppen. Alsof ik iemand ben die lijdt aan claustrofobie.

De tranen ontglippen me vaak. Ik stort in als een wrak en de realiteit helpt daar ook niet erg mee. Ik bedoel, hoe kan het mogelijk zijn om je hier thuis te voelen. Het lijkt meer op een gevangenis.

Mijn gezicht en een gedeelte boven mijn middenrif reflecteert zich in de spiegel. Ik zie er een beetje mager een bleekjes uit maar dat was ik wel gewend.

Ik neem plaats op de stoel. M'n ademhaling is regelmatig, erg kalm. De stilte is om te moorden, je zou zelfs een spelt kunnen horen vallen.

Mijn blik valt op de straat buiten. Ik zie, vreemd genoeg, kinderen spelen in het kleine laagje sneeuw dat op de grond ligt. En jongen en een meisje, ze houden een sneeuwballen gevecht. Ik lach bij de gedachte van vroeger dat ik die gevechten had met Stefan. De hele straat begon toen mee te doen. Het was echt geweldig.

Het meisje laat zich vallen in de sneeuw. Haar armen en benen bewegen in het witte sneeuw, dat deed ik ook altijd als ik uitgeput wad van het gevecht in de sneeuw. Ze staat op en de sneeuw laat de mooiste sneeuwengel achter die ik ooit heb gezien.

Automatisch denk ik aan de brief en het beeldje van de engel. Het was zo lief wat hij schreef voor me, ik heb dan gehoord dat hij weg is maar ik geloof het niet. Ik weet hoe sterk Jack is, hij heeft dit moeten overleven! Dat kan gewoon niet anders.

"Hey, ik heb wat soep voor je" zegt Marcus als hij binnenloopt. "Je onderbrak m'n gedachten" zeg ik nep-boos. "Sorry McEmmer, maar het is wel je lievelingssoep" zegt Marcus en steekt het kopje omhoog. "Bedankt, ik kreeg al wel een beetje honger" zeg ik en op dat moment begint mijn buik te rammelen. Hij lacht en knikt. Ik pak het schaaltje voorzichtig uit zijn handen en neem een hapje van de lepel af en slik het door. "Het is lekker, dankjewel" zeg ik stil en lepel dan gretig de soep op tot aan de bodem. "Hier" zeg ik en reik hem het kopje aan. "Zelf gemaakt" zegt hij en neemt plaats op het bed. "Moet je niet gaan? Straks worden ze weer kwaad op je en dan moet ik je weer missen, misschien wel langer dan twee weken. Wie weet wat er kan gebeuren in die twee weken" zeg ik angstig. "Rustig maar, ik moest ook komen om je te checken dus dat ga ik nu doen. Kom maar even liggen" ik doe wat hij zegt en leg mijn hoofd op het dunne kussen.

"Weet jij of Jack dood is" vraag ik hem. Ik ben echt zo bang voor zijn antwoord. "Het enige dat ik heb gehoord is dat hij is beschoten" zegt hij en haalt zijn schouders op. Hij tilt langzaam mijn vieze shirt omhoog en kijkt geschrokken. "We gaan weer wat meer eten Rosie" zegt Marcus en kijkt me met medeleven aan. "Gelukkig, ik sterf bijna van het weinige voedsel dat ik krijg" "Ik haal wel een appel en een koekje voor je. Daarvan krijg je wel wat meer energie van" zegt hij en loopt dan weg.