The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 1❤️

-POV Rosie-
Ik lig op mijn bed. Het is al een week geleden dat Jack bij het leger is gekomen en ik mis hem nog meer dan naar de maan en weer terug.

Ik kan niet zonder hem. Hij is mijn leven.

We hebben nog elke dag gebeld, waarbij ik heb gehuild en hij me troostte met lieve woorden door mijn telefoon. Direct in zijn vliegtuig richting Amerika voor mijn cadeautje. Het is een armband met 'together' er op. Ik heb dezelfde maar dan staat er 'forever' op. Het voelt dan dat we met elkaar verbonden zijn maar zolang hij niet hier is, voel ik me met bijna niemand verbonden. Het voelt zo anders dan vroeger. De tijd ook. Het voelt alsof de dagen langzamer gaan dan normaal. Alsof het een slak is die maar niet door kan gaan. Ik mis de tijd dat ik hem nog aan kon kijken. Hem kon omhelzen. Hem kon zoenen. Dat gaat niet meer nu.

"Gaat het nog met je" hoor ik vanaf de deur van mijn kamer. Ik schud van nee en ga in een zit positie zitten op m'n bed.

"Ik voel me slap" zeg ik triest. "We kunnen alleen maar blijven hopen dat hij terug komt" zegt ze. Ik knik hulpeloos en staar voor me uit.

"Ik heb nog een broodje voor je. Je moeder gaf het, met dit briefje" zegt Anna. Ze drukt het bord met mijn eten voorzichtig in mijn handen en gaat naast me zitten. Ik leg mijn hoofd op d'r schouder en uit mijn ooghoek verlaat een eenzame, stille traan zich vallen. Ze slaat haar arm om me heen en ik huil zwijgend bij haar uit.

"Je bent de beste vriendin ooit" zeg ik huilend en veeg een traan weg van mijn wang. "Je hebt mijn steun nodig. Nu laat ik je echt niet vallen hoor" zegt ze en drukt me dichter tegen haar aan. "Bedankt voor alles" zeg ik stilletjes. "Bedank me niet. Ik doe gewoon mijn werk om jou te troosten" zegt Anna met een zielige glimlach. Ik geef een soort zelfde glimlach terug en zucht.

"Wil je een film kijken? Dan kun je even opvrolijken" zegt ze. Ik knik en schuif wat op zodat Anna naast me kan liggen. "Best Night Ever is een hele grappige film. Het maakt je vast wel wat blijer" zegt Anna terwijl ze Netflix nog snel even opstart.

"Je hebt je eten helemaal op. Wat goed van jou" zegt ze een beetje lachend. Ik lach zachtjes mee en voel aan hoe ik langzaam aan moe wordt. "Ik leg het briefje van Eliza op je bureau. Dan kun je dat lezen nadat je hebt geslapen" zegt Anna. Ik knik weer en laat me in bed vallen. "Welterusten Rosie" zegt en werpt me nog een kushandje toe. Ik geef haar een oprechte glimlach en voel dan hoe mijn ogen dicht vallen.

•

Een geeuw verlaat mijn mond wanneer het felle zonlicht op mijn ogen valt. Ik rek me uit en staar voor me. Eigenlijk is die muur nog best wel kaal.

Mijn bed staat in de hoek een paar meter van mijn balkon af, met naast mijn bed nog een klein nachtkastje waar ik mijn mobiel, wekker en een foto heb van mij en m'n vriendinnen. En de badkamer staat aan dezelfde muur als mijn bed. Mijn bureau staat aan de andere kant, en daarnaast is de deur van mijn inloop kast.
Weer links naast mijn gewone deur staat mijn kaptafeltje waar ik mijn make-up doe.

Ik heb op de muur bij m'n bureau een leuk accessoire rekje hangen. Op mijn bureau zelf -die helemaal niet zo groot is- heb ik mijn boeken staan. Op mijn kaptafeltje heb ik geurtjes, de ketting, de ring en armband van Jack. En natuurlijk ook mijn make-up maar ik doe sinds Jack's vertrek niets op omdat ik niet van mijn kamer wegga.

Jack... Het voelt alsof hij er wel is, door het armbandje dat ik hem gaf. Maar toch is hij er niet. Hij blijft altijd wel in mijn gedachten spoken, en mijn hart had hij al verovert vanaf het begin.

Ik hoor de ringtone van het liedje 'Photograph' van Ed Sheeran. Ik lach al gauw als ik terug denk aan die dag.

~flashback~
Het is nu precies een week dat Jack had verteld dat hij weg moest.
Ik loop nu samen met Jack door het winkelcentrum. We zijn samen al naar de Sting, de H&M en de Hema geweest. We lopen nu richting de Starbucks als we opeens twee mensen zien dansen. Het eerste wat er door mijn gedachtes heen raast is dat het een flashmob is. Ik lach spontaan bij die gedachte.