Escape 1 & 2

Chapter 3

Marie

Ik werd wakker. Het bed was heerlijk en ik viel daarin zo in slaap.

Ik vroeg me af waarom het hier zo comfortabel is. Als je ontvoerd wordt dan moet je toch juist in een oude kelder blijven?

Er kwam een jongen binnen. Ik schatte hem tussen de 18 en de 20.

Hij kwam naar me toe en gaf me een hand. Verbaasd gaf ik hem ook een hand.

"Ik ben Bas, ik zorg ervoor dat jij je niet verveelt in de tijd dat jij hier blijft." 

"Ik ben Marie, maar dat wist je blijkbaar al."  Hij glimlachte.

"Ja dat wist ik al, maar eet even wat en sta daarna klaar bij die deur."

Ik at snel wat en trok een jurkje aan dat in de kast hing.

Ik deed mijn haar in een staart en deed mascara en blush op.

Ik ging voor de deur staan en na een minuutje of twee kwam Bas door de deur naar binnen.

Ik keek langs hem heen en zag een grote binnenplaats en sportvelden.

"Wow!" zei ik sprakeloos.

"Ja, je moet trainen en daarna heb je wat tijd voor jezelf."

Hij liet me verder en we liepen naar de sportvelden.

"We beginnen met vijftig push-ups."

Ik begon en ik was uitgeput toen ik klaar was.

"Nu mag je twee rondjes om het sportveld gaan rennen." Ik rende zo hard ik kon en toen ik terug was stond de stopwatch op 2 minuten.

"Hhm, kan beter maar het is goed voor de eerste dag."

"Waarom doe ik dit eigenlijk?"

"Je moet slank blijven."

"Waarom?" Hij gaf geen antwoord en keek me nijdig aan.

"Geen vragen, ga maar iets doen hier." Ik liep zuchtend weg en even dacht ik dat hij zijn mond opendeed  en met medelijden keek, maar hij deed zijn mond snel weer dicht.

Ik liet me op de bank ploffen en keek naar de dieren die hier vlogen. Kon ik maar met ze praten, konden ze me maar helpen ontsnappen.

Ik deed mijn mond open en begon te praten. Het hielp vast niet maar dan kon ik tenminste met 'iemand' praten.

"Konden jullie me maar helpen ontsnappen." En tot mijn verbazing hoorde ik een stem terug praten, niet van Bas en ook niet van mijn ontvoerder.

"We zullen je helpen Marie." Ik keek om me heen, het moest toch echt een dier geweest zijn!

"Wie zijn jullie?"

"Wij zijn de dieren hier, wat wil je van ons Marie?"

"Hoe kan ik met jullie praten?"

"Dat komt door -" Ze zwegen abrupt. Bas kwam aanlopen.

"Tijd zit er op!" Geërgerd liep ik weer terug naar mijn gigantische kamer.

Als hij nou net een seconde later was gekomen had ik kunnen weten hoe ik met de dieren kon praten.

Ik bestelde iets te eten en een sportdrankje. Ik at en dronk het op en plofte neer op de bank.

Ik zocht iets om te kunnen doen en tot mijn opluchting zag ik een tv.

Ik zocht naar een afstandsbediening en al snel vond ik hem.

Ik drukte de tv aan en zocht een zender op.

"Er is een meisje vermist, haar naam luidt: Marie Witten.  Ze heeft bruin haar, groene ogen. Volgens haar vriend David had ze een kleedje aan."

Verdrietig deed ik de tv uit. Waar was mijn telefoon als ik hem nodig had?! Hij lag op de bank. Als ik hem nou in mijn zak had!

Ik liep naar de muur en begon keihard tegen de muur aan te schoppen. Ik begon te huilen en ik negeerde de pijn.

Waarom moet het zo gaan met mijn leven?

Waarom!

Waarom!

WAAROM!

"WAAROM," Riep ik  uit. Ik zakte neer op de grond.

Waarom ik?

Hopelijk vonden jullie het leuk!

Toedels!

-Vote, Comment & Follow

~liza