Escape 1 & 2

Chapter 2.29

Marie

Als ik achter mijn ouders sta houden ze me snel vast. Ik kijk verschrikt op. 'Waarom schreeuwden jullie zo?' vroeg ik. Mijn ouders keken elkaar aan. 'Jesse zegt dat hij Iris heeft opgegraven, ze zit in die kist die hij bij zich heeft,' zei mijn moeder wijzend naar de kist. Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken. 'Jess..e?' vroeg ik aarzelend. Hij knikte en kwam dichterbij, 'ja?' 'Waarom heb je dat gedaan?' Jesse keek me recht in mijn ogen aan. 'Omdat ik voelde dat er iets mis was, ik ging op een dag naar haar graf. Gewoon om haar te bezoeken, toen ik opeens iemand hoorde praten. Hij zei: "Zou dit het kerkhof zijn waar Iris ligt begraven?", ik wist natuurlijk niet zeker of het echt Iris Witten was, maar ik nam het zekere voor het onzekere, en graf haar op. Waarna ik haar resten in deze kist opborg...' vertelde hij. 

'En wat gaan we nu met haar doen?' vroeg mijn vader toen we even later met z'n allen op de bank zaten. 'Ik denk weer begraven,' zei Jesse. Mijn ouders en ik knikten. 'Laten we het maar meteen gelijk doen,' zei mijn vader. Ik knikte. 'Maar Marie, jij gaat nu niet mee hoor!' zei mijn moeder opeens vastbesloten. 'Maar waarom niet?' vroeg ik boos. 'Het is al donker, en je mag Iris' resten niet zien! EN trouwen, je bent net terug van een ontvoering!' 'Dat is toch juist een reden om me niet alleen thuis te laten!' riep ik boos. Mijn vader keek mijn moeder dodelijk aan. 'Marie heeft gelijk, je laat haar niet hier alleen na alles wat er is gebeurd. Ooit wel weer, maar nu niet...' zei mijn vader. 'Bel maar iemand op Marie,' zei mijn moeder. 

Ik toetste even later Cas' nummer in. De oproep werd verbonden. 'Met Cas?' 'Hey Cas! Ik vroeg me af of je even langs wou komen, ik ben zo alleen thuis,' zei ik. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. 'Is goed, ik kom er gelijk aan, een momentje!' De oproep werd beëindigd. 'Hij komt,' zei ik tegen mijn ouders. 'Mooi, dan gaan we over 5 minuten weg, dan zal Cas wel bijna voor de deur staan,' zei mijn vader. Ik knikte.  5 minuten later gingen mijn ouders weg, en was ik voor even alleen thuis. 

Er zijn al weer 5 minuten verstreken sinds mijn ouders weg zijn gegaan. Langzamerhand word ik wel een beetje bang. Als na 10 minuten Cas er nog steeds niet is begin ik een beetje in paniek te raken. Ik bel Cas op. 'Cas! Kom je nog?' roep ik even later in de telefoon als hij heeft opgenomen. 'Ja, ik ben er bijna, ik zit in de auto. Tot zo!' Ik leg mijn telefoon weg, en inderdaad. Cas is er. Ik doe de deur voor hem open en Cas knuffelt me. 'Wat heb ik je gemist.' Ik knuffel hem hard terug. 'Kom binnen,' zeg ik als we even later uitgeknuffelt zijn. Opeens haalt Cas een bos bloemen van achter zijn rug vandaan. 'Voor jou,' zegt hij. En voordat ik weet wat ik doe, zoen ik hem. Vol op de mond...

Leuk hoofdstukje? Gaat team carie winnen? 😉

-Vote, Comment & Follow

~Liza💖

520 woorden✏🙋