Escape 1 & 2

Chapter 2.22

Marie

Ik word wakker gemaakt. Ik word wakker gemaakt door mijn wanhopige ouders. 'Hij komt zo,' huilde mijn moeder zachtjes. Het liefste zou ik in bed blijven liggen. Maar dan is "mijn gedrag" niet te accepteren. Naja, Mohammed en Julian accepteren het dan niet. Ik zou een normaal leven kunnen lijden. Maar dat doe ik niet, al wens ik het elke dag weer. 'Kom nou maar uit je bed,' zegt mijn vader als ik nog steeds lig te denken. 'Jaaha.' Met moeite sta ik op en trek ik kleding aan. Ik kijk niet eens wat het is. Het boeit me nu eigenlijk vrij weinig hoe ik eruit zie. Ik weet niet wat erger is, dat Iris word uitgegraven of dat ik hier gevangen zit. 'Ik zorg er voor dat je er niet bij hoeft te zijn hoor Marie,' zegt mijn vader als we even later met z'n allen op mijn bed zitten.

Ik knik zacht. 'Maar jullie moeten kijken...' Mijn vader kijkt voor zich uit. 'We kunnen er ook niks aan doen liefje...Het is zoals het is...' Boos spring ik overeind. 'WAT NOU HET IS ZOALS HET IS? ALS JULLIE...ALS IEDEREEN HAD GEWILD, HAD MOHAMMED NU NOG VASTGEZETEN!' schreeuw ik. 'Maar liefje-''Het kan me niet schele-' 'Ik hoor,' hoorde ik opeens een lijzige stem zeggen, 'dat je boos bent Marie?' Ik slikte al mijn emoties door en keek Julian zo neutraal mogelijk aan. 'Je hebt geluk dat je niet zo tegen mij schreeuwde.' 'Ja, dat weet ik-' 'Ik denk,' viel hij me in de rede, 'dat het goed is om zo tegen je ouders te praten. Misschien moet je het vaker doen!' zei hij spottend. 'En nu heb ik goed nieuws!' zei hij opeens. 'Marie! Jij hoeft niet mee!' Ik voelde me opgelucht. Tenminste zou ik Iris niet zien. 'En jullie meekomen!' Ik keek mijn ouders die samen met Julian wegliepen na. 

Cas

'We zullen moeten wachten,' zegt David. Nou, dacht ik bij mezelf, David geeft wel snel op! 'Maar we moeten iets doen! Denk je dat we Marie daar nog een jaar laten?' zeiden Mercedes en Jade. Ik moest even lachen. Die twee weten tenminste niet van opgeven. Ik stemde in. 'We moeten inderdaad iets doen.' 'Maar wat dan?' vroeg David. Nijdig keek ik hem aan. 'Als je niet mee kan doen kan je net zo goed weggaan! Jij wil Marie toch ook gewoon zo snel mogelijk terug?' zei ik een beetje boos. David keek me dodelijk aan. 'Als jij het toch beter weet, dan doe je het maar lekker alleen!' David sprong op en duwde me van mijn stoel af. 

'Stik in jullie plan!' David smeet het papier met ons plan erop weg. Mercedes sprong opeens op. 'Jij bent Marie niet waard!' zei ze boos. 'Jij pestte haar, niet ik!' Zwijgend keken Jade en ik toe. We lieten het er maar bij. 'Daar heb ik spijt van ja! En nu opgehoepeld! tien minuten geleden wilde je niets liever! Nu ga je ook!' David vloog opeens Mercedes in de haren. Snel sprongen Jade en ik op om in te grijpen. Ik trok Mercedes weg en Jade David. Jade drukte haar lippen in David zijn nek. En dat hielp, David keek ons allemaal even aan en liep daarna weg. 

Mercedes

David is Marie niet waard. Ik zal haar inlichten. Maar wanneer dat zal zijn weet ik niet. Maar ik hoop zo snel mogelijk. Ik druk zacht het ijs tegen mijn wang aan. David heeft een blauwe plek op mijn wang geslagen. Jade staat opeens op en pakt ons plan dat op de grond lag op. 'Er is niks mee gebeurt,' zei Jade. Het voelt raar als er net spanning is geweest. We zijn extra stil en doen niks. 'Marie zal nooit toestaan dat hij dat heeft gedaan Mercedes, echt niet,' zegt Jade opeens. Ik kijk haar vragend aan. 'Je blauwe plek.' Ik druk er met een vinger op. Blauwe plekken gaan wel weg, maar mentale dingen niet, ik voel me nog steeds schuldig tegenover Marie. Ik had haar nooit mogen verraden bij mijn vader...

Oehh, heeft zij haar verraden? Zoals beloofd heb ik snel ge-update! Goed he?😁

-Vote, Comment & Follow

~Liza💖

680 woorden✏👌