Escape 1 & 2

Chapter 2.14

Marie

Ik zit hier nu al 1 week. Ik heb nog precies dezelfde kleren aan als toen ik hier kwam. De vader van Mercedes had me beloofd vandaag op bezoek te komen met nieuwe kleding, was spullen en fastfood. Elke dag krijg ik te eten via een klein luikje. Daar past dus ook alleen een klein bordje in. Ik wou dat ik nu de Diana nog had. Maar die ligt nu onder de grond, om een paar botten; de botten van Iris. De rillingen liepen over mijn rug. De gedachte dat Iris alleen nog maar uit een hoopje botten bestond was pijnlijk en angstaanjagend. Dat mooie blonde glanzende haar was nu dood, met lelijke puntjes. Haar tanden zijn zo geel als de zon. Haar huid, bestond niet eens meer. Ze bestond uit alleen maar gedachtes, botten, haar en tanden. 

Ik hoorde een slot opengaan en de deur kraken. Ik stond op van de bank en liep naar de trap toe. De vader van Mercedes kwam aanlopen met tassen. Hij floot en de twee bewakers sjouwden een klein koelkastje naar beneden. Ze zetten hem aan het stopcontact en liepen weer naar boven. De vader van Mercedes ( ik noem hem gewoon bij zijn naam nu: Julian) zette de tassen op de tafel neer. Hij haalde een stapeltje kleding uit een van de tassen en legde dat op mijn bed neer. Hij zette ook deo neer. Hij haalde zijn neus op en keek mij aan. 'Dat heb je hard nodig,' wees Julian naar de deo, bad spullen en verdere toiletspullen. Hij pakte eten uit de andere zak en zette het in de koelkast. 'Je mag wat lekkers pakken in het weekend.' Ik voelde nieuwe hoop in me opkomen. 'Wil je misschien ook een tv? Dan hoeven de bewakers jouw geschreeuw niet aan te horen,' zei hij snel en kil. 'J..ja, graag.' Julian floot nogmaals en voor ik het wist stond er een tv voor de bank. 

'Voordat ik weer wegga, wil ik nog wat vraagjes stellen.' Zijn toon beviel me niet. Ik knikte recht voor me uitstarend. 'Stel maar.' Ik beet op mijn tanden. 'Waar is je zus begraven?' Ik slikte een brok in mijn keel weg. 'Wat gaat uw met deze informatie doen?' vroeg ik zo beleefd mogelijk ondanks mijn angst en woede. 'Denk eens na dom wicht. Waarom zat je vorig jaar vast?' spuugde hij naar me. Ik maakte een sprongetje van schrik en zocht naar de woorden om mee te antwoorden. Ik moet op mijn tellen passen..Niet te veel informatie doorgeven... 'Ik..ik..ik weet het niet meer zo goed,' zei ik haperend. 'NATUURLIJK WEET JE DAT GOED DOM WICHT!' schreeuwde Julian naar me. Ik sprong geschrokken achteruit. 'Vandaag krijg je geen eten! Totdat je zegt waar ze is begraven blijf ik ook in dit hotel!' Hij sprong ook op, beende naar de trap en stampte omhoog. Ik hoorde hoe hij hard de deur dichtsloeg. Bzzzz...bzzzz... *tril* Ik voelde iets in mijn vest trillen. Mijn telefoon! Ik heb hier wél bereik!

Nieuwe hoop!^^

-Vote, Comment & Follow

~Liza