Marie
Ik liep samen met David naar het politiebureau. Ik zag de witte BMW staan. Hij stond geparkeerd. 'De witte BMW!' riep ik naar David. Hij lachte alleen maar. 'David?' De politieagent die ons ook de vorige keer had geholpen zou mij nu overhoren. Waarom hij dat zo graag wil weet ik niet. Er kwam een andere politieagent naar me toe. 'Ik zou je eigenlijk overhoren maar meneer Mill wil het graag doen,' zei hij. Ik begreep het niet. 'Waarom is dat toegestaan?' vroeg ik. Hij hield zijn schouders op. 'Het geeft eigenlijk niets wie je overhoort. We zijn tenslotte allemaal politieagent!' grapte hij. Ik vond het helemaal niet grappig. Maar de twee politieagenten lagen helemaal in een deuk.
Dus zaten David en ik met de politieagent die ons de vorige keer had geholpen in een kamertje. 'Mag ik vragen van wie die witte BMW is die daar geparkeerd staan? Niet van een politieagent neem ik aan?' vroeg ik voordat de politieagent ook nog maar iets had gezegd. 'Hij is wel van iemand die hier werkt j..ja,' zei hij snel waardoor het angstig klonk. Ik trok een wenkbrauw op. 'U bent het van die witte BMW toch?' Hij keek me eerst verbaasd en daarna dreigend aan. 'Eindelijk heb ik je weer voor Mohammed Marie Witten.' 'Marie Witten!' 'Marie Witten!'
Ik schrok wakker. Ik zweette als een bezetene. Mijn moeder stond naast mijn bed. Aangekleed. Ze had mijn tas in haar hand en keek me aan. 'Je sliep recht door de wekker heen! Je zweet! Wat is er met je? Voel je je wel goed?' Ik liet mijn hoofd gefrustreerd op mijn kussen vallen. 'Niet allemaal tegelijk mam. Ik had gewoon een nachtmerrie, niks bijzonders.' Ik stond snel op, trok mijn kleding aan en at snel een appel. 'Dankje mam,' zei ik terwijl ik mijn tas aanpakte. Ik gaf haar een kus en stapte in mijn auto. Ik deed het portier dicht en gooide mijn tas op de bijrijdersstoel. Ik kwam net op tijd aan op school. Was die droom nou een waarschuwing? David kwam blij om me te zien op me aflopen. Misschien was dat van dat hij lachte niet echt waar ofzo. Maar die politieagent? Ik zie 1 maart wel of hij persé mij wil overhoren. 'Waar zit je toch de hele tijd met je gedachten Marie?' vroeg Jade toen we in de pauze op een bankje zaten. Ik zuchtte en begon ten slotte maar de waarheid te vertellen. 'We zien wel of het waar is. Maar het was maar een droom. Onthoud dat Marie.' Jade liep weg, zwaaide nog naar me en liep naar binnen; de bel was namelijk gegaan. Ik geeuwde nog even en stond op. 'Ik moet ook nog naar mijn les.'
Sorry voor saai hoofdstukje
-Vote, Comment & Follow
~Liza
JE LEEST
Escape 1 & 2
AdventureMarie Witten is nog maar zestien jaar en heeft al te veel ellendigheid gehad in haar leven. Twee keer wordt ze ontvoerd. Twee keer gaat ze door dezelfde hel heen, en twee keer is ze doodsbang en vreest ze voor haar leven. Het is ook niet zo vreemd d...
