Escape 1 & 2

Chapter 6

Marie

Ik stond de volgende dag om 5 uur op. Ik ging snel douchen en trok mijn kleding aan. Ik deed mijn haar in een vlecht, en deed een beetje make-up op.

Ik ging nog even tv kijken en tegen 6 uur stond ik voor de deur. De deur zwaaide open om precies 6 uur. Ik liep naar de binnenplaats en de dieren vertelden me dat ik op het bankje kon blijven wachten. Ik gehoorzaamde hun en ging op het bankje zitten wachten.

Na een paar minuutjes kwamen er een paar meiden uit een deur die normaal op slot zat. "Ben jij Marie? de eigenaar van de Diamantenketting?" vroeg het oudste meisje aandachtig. "Ja, dat ben ik helemaal!" Ze keken elkaar aan en glimlachten. "Eindelijk hebben we iemand die ons kan helpen ontsnappen!"

"Ja daarover, ik weet niet hoe!" "Wij zullen je wel helpen, het zal wel twee maanden duren als we het snel doen en het plan allemaal snappen," zei weer het oudste meisje. "Hoe heten jullie?" vroeg ik. "Ik heet Annemarie. Onze namen lijken op elkaar, daarom namen ze mij eerst."

"Oh, en de anderen?" "Die zijn hun namen vergeten, ze worden de Marietjes genoemd. Dan bijvoorbeeld Marietje 1, Marietje 2, enzovoorts." Ik knikte begrijpend.

"Oké, wanneer kunnen we aan het plan beginnen?" "Morgen lijkt me goed." "Prima." antwoordde ik. Hopelijk gaat het goed komen.

Iris

"Mam, pap?" "Ja schatje?"

"Waar is Marie?" Mijn ouders vertelden me dat ze ontvoerd was. Ik begon te huilen. De leukemie zit nu ook in mijn hoofd, het gaat slecht met me. Maar Vera helpt me, ze is aardig. Ik vroeg aan mijn ouders of ik even met Vera kon praten.

"Tuurlijk kan dat liefje!" Ze liepen weg en niet veel later kwam Vera binnen, met cola en een Twix. Ze gaf het aan mij en ik begon het te eten en te drinken.

"Waar wil je met me over praten?" "Hoe is het als je doodgaat?" Ze keek me aan. "Ik wist dat je het ooit zou vragen. Nou, dat kan je alleen weten als het gebeurt. Maar wat ik wel weet is dat het pijnloos is." 

"Denk je dat ik doodga?" vroeg ik verdrietig.

"Je bent een harde strijder, wij doen er alles aan dat dat niet gebeurt. Maar het kan natuurlijk. 80% Van de leukemiepatiënten overleeft het; ik weet zeker dat jij daarbij hoort.""Ik droom soms dat ik doodga, dan vlieg ik over mijn school en over mijn huis, het is raar. Het leven lijkt zo kort, en wat is het doel van je leven?" Ze keek me glimlachend aan.

"Jij bent bijna een filosoof." Ik begon te lachen. "Ik denk al vanaf mijn 10de over dat soort vragen."

Marie

Ik moest weer naar binnen. Urgh, morgen heb ik weer training en minder vrije tijd. Ik bestelde wat te eten en te drinken. Daarna ging ik in bed liggen. Ik viel al snel in slaap.

Hopelijk vonden jullie deze leuk!

-Vote, Comment & Follow

~Liza