Escape 1 & 2

Chapter 5

Marie

Ik werd weer wakker van mijn ontvoerders stem. "Vandaag heb je wat extra vrije tijd," galmde het door de kamer. Nou, de dag begon al beter dan de vorige dagen. De deur van de binnenplaats stond open. Blijkbaar had je in het weekend meer vrije tijd en geen training. Ik liet me uit bed glijden en trok een jeans aan met een shirt erboven.

Mijn haar liet ik los en ik deed geen make-up op. Het was eigenlijk nergens voor nodig als je toch depri wordt in deze kamer. Ik liep naar de binnenplaats en ging weer op het bankje zitten.

"Maar hoe kan mijn ketting me helpen ontsnappen?" vroeg ik. "Dat zullen we je wel een keer uitleggen," antwoordden de dieren. "Maar eerst leggen we je uit waarom je hier zit." Blij wachtte ik op wat ze zouden zeggen. "Nou je kon het zelf wel raden maar je zit hier door je ketting. Die wil je ontvoerder graag hebben." Er drong wel iets tot me door: mijn opa had het zelf ook gezegd. "Hoe weten jullie dat?" vroeg ik.

"We horen je ontvoerder en zijn handlangers vaak samen praten." Ik knikte begrijpend. "Zijn hier al eerder meisjes geweest?" vroeg ik. "Ja, ze dachten dat zij de ketting hadden, maar toen vonden ze een aanwijzing dat jij hem had, Bas gaat je vertrouwen winnen zodat jij hem je ketting geeft."

"Dat gaat ze mooi niet lukken, ik heb mijn opa beloofd dat ik mijn ketting nooit zou afgeven,"zei ik. "En daar houd ik me aan," voegde ik er nog zacht aan toe. "Ik ga nog even mijn vrije tijd benutten, maar nog één vraagje: waarom zijn er hier dieren?" "Ooh dat, zodat de ontvoerde meiden daar mee kunnen spelen. Maar jij bent nu de enige van die meisjes die weet waarom ze hier zit."

"Waar zijn ze nu?" "Ze werken nu voor je ontvoerder.  Je ontvoerder heet trouwens Mohamed." Ik knikte. "Dankjulliewel, jullie helpen me echt." "Geen probleem, we vinden je ontvoerders slechte mensen, maar die meisjes vinden het niet leuk om voor hem te werken. Misschien kunnen ze je helpen?"

"Hoe kan ik dan met ze praten?" "Daar zorgen wij wel voor Marie, sta morgen om 6 uur in de ochtend voor de deur van de binnenplaats." "Oké, tot dan!" Ik liet me op het gras vallen en staarde naar het glazen plafond. Ik kon de lucht van buiten zien, en de zon scheen fel in mijn gezicht. Ik ademde in en uit. Ik zou er alles voor geven om hier weg te mogen. Om de echte frisse lucht in te ademen en de echte zon te voelen branden op mijn huid.

David zoenen, met mijn vrienden lachen. Iris zien. Dat was nog wat ik het meest miste:

Iris zien...

Hopelijk vonden jullie dit hoofdstukje leuk!

Toedels!

-Vote, Comment & Follow

~Liza