Escape 1 & 2

Chapter 2.21

Marie

Vol angst zit ik te wachten. Waarop? Ik weet het zelf eigenlijk niet eens zo goed...Maar wat ik wel weet is dat het morgen niet leuk zal worden. Voor mij niet, mijn ouders niet, niemand niet. Naja, misschien behalve diegene die dit ons morgen aan gaan doen. Waarschijnlijk denk je nu: waar heb jij het nou weer over Marie? Sommigen zijn slim en weten waar ik het over heb, maar anderen hebben er hulp bij nodig. Aan diegene die er hulp bij nodig hebben zeg ik: morgen word Iris uitgegraven. Of ik daarbij zal zijn? Dat ligt aan mijn gedrag. Mijn hele leven ligt aan mijn gedrag. Maar ligt dit gedrag aan mij? Nee, het ligt aan een man. Slechts een man. Maar toch heeft die ene man mijn leven, of nee het leven van enkele mensen verpest. En ik ben een van die mensen waarvan het leven door die man is verpest...

Mercedes 

'Kunnen we die man wel vertrouwen?' vroeg ik aan de anderen. 'Ik weet't niet,' pufte David. 'Misschien moeten we hem gewoon bellen,' stelde Cas voor. 'Maar wat dan als hij inderdaad niet te vertrouwen is?' Er viel een stilte. Een stilte die voor mij en voor waarschijnlijk ook de anderen wel eindeloos leek te duren. Maar of het echt zo was, mag Joost weten. 'Ik bel hem wel,' zei Jade opeens. Iedereen keek haar aan. 'Aan jou de eer,' zei David. Hij gaf zijn telefoon aan Jade die het briefje erbij haalde. Met trillende handen toetste ze het nummer in. Voordat ze op het groene knopje drukte keek ze ons aan, mompelde iets en drukte. Wat ze mompelde? Ik zou het niet weten. Maar het leek verdacht veel op: voor jou Marie. 

Jade

De telefoon ging een paar keer over tot ik opeens een stem hoorde. 'Met Ilan?' Ik haalde even diep adem en begon langzaam te praten. 'Ik..we hebben dus van u een briefje gekregen met daarop uw nummer,' begon ik aarzelend, 'en we hebben nu uw hulp nodig om Marie te bevrijden.' Het bleef even stil aan de overkant. 'Ja, ik zal kijken. Op dit moment kan ik weinig doen. Ik ben net als bewaker van Marie ontslagen omdat ik volgens mijn baas "te zacht" met Marie omging. Dus ik kan me niet gelijk daar vertonen, snap je dat?' Ik knikte, maar na een paar seconde besefte ik dat hij dat natuurlijk niet door de telefoon kon horen/zien. 'Ja meneer, dat snap ik,' zei ik toen maar. 'Dus na een maandje of drie zal ik daar pas mijn hoofd kunnen laten zien. Misschien kan ik hem dan ervan overtuigen mij weer als bewaker in dienst te nemen.' 'Oke, dank u wel, we bellen u wel als we diep in de nesten zitten.' 'Ja, en ik hou jullie op de hoogte hoor!' En toen was het gesprek afgelopen. De andere keken me hoopvol aan. 'We zullen het nog even drie maanden alleen moeten volhouden...'

HEEEEEL erg SORRY dat ik zo LANG niet heb ge-update. IK zal vanaf nu vaker updaten hoor! Geloof me maar!🙄😊😁

-Vote, Comment & Follow

~Liza

505 woorden✏😇😅