Escape 1 & 2

Chapter 2.24

David

Boos trap ik tegen mijn bureau. Ik haat iedereen, en alles. Cas vooral. Hij en Marie verbergen iets. Het klinkt overdreven en lullig, maar na Marie een lange tijd niet gezien te hebben, begin ik haar minder leuk te vinden. Je kan nu wel op me gaan schelden en alles, maar ik kan er niets aan doen. En Mercedes, Cas, Jade en die ontvoerders van Marie maken het er niet beter op. De zin van Mercedes galmde nu nog na in mijn hoofd. 'Je bent Marie niet eens waard!' Misschien is het waar, misschien ben ik haar niet waard. Nog een keer trap ik tegen mijn bureau. Het doet pijn, maar die negeer ik. Ik wil even niets voelen, is dat zoveel gevraagd? 'Ik ben haar niet waard!' Ik trapte weer. 'Ik wil niets voelen!' Weer een trap. 'Ik wil weg van hen die mijn leven tot een hel maken!' Nogmaals een trap. 'Ik wil dat alles weer normaal word...' Dit keer trap ik niet meer en laat me huilend op mijn bed neervallen. Was alles nog maar zoals vroeger...

Marie

'Hier, je eten.' Die ene zin verstoord mijn slaap. Ik doe mijn ogen open om te kijken wie mij van mijn rust beroofd. Ja hoor, mijn eigen moeder. 'Ik eet zo wel, hoe laat is het trouwens? 5 uur?' zeg ik verveeld. 'Doe niet zo Marie! Nee, het is al 10 uur!' Opeens schrik ik wakker. '10 uur al! Ik ga me snel klaarmaken!' Maar toen besefte ik opeens dat er niks klaar te maken viel. Ik zit gevangen, remember Marie? 'Pfff.' Ik nestelde me weer in mijn lekkere warme bedje. Mijn moeder begreep er duidelijk niets van. Ze hield haar schouders op en zette mijn ontbijt op tafel. Mijn veel te late ontbijt, bedoel ik. Na een tijdje nog in bed te hebben gelegen stond ik eindelijk op om te gaan eten. Nadat ik mijn eten had opgegeten ging ik op mijn net opgemaakte bed zitten. 'Gaan we vandaag nog iets bijzonders doen?' vroeg ik. Mijn ouders hielden hun schouders op. 'Ik weet niet wat Ilans' plannen zijn vandaag,' antwoordde mijn vader. Verveeld ging ik rondlopen door de kamer. 'Ik wil dat alles weer normaal word. ' Was alles nog maar zoals vroeger...

Jade

Met tranen in mijn ogen lig ik op bed. Ik mis Marie. Ik wil weer leuke dingen met haar gaan doen. Naar de stad, of zwemmen of zelf alleen maar even hallo zeggen. Maar helaas kan dat niet. Hoe lang dat nog zal duren weet ik niet. Niemand weet dat. Zelfs Maries ontvoerders niet. Ik stond op uit mijn bed en keek naar een foto die op mijn bureau staat. Een foto van Marie en mij, bij elkaar. Die foto hadden we genomen toen we naar het popconcert van Ariana Grande gingen. We stonden knuffelend voor het stadion. Maries moeder had de foto genomen. Een waterig glimlachje kwam van mijn gezicht af. Wat lijkt dat lang gelden! 'Ik wil dat alles weer normaal word,'bracht ik zacht uit, met de foto in mijn hand geklemd. Was alles nog maar zoals vroeger.

Ja mensen! Was alles nog maar zoals vroeger...

Sorry voor het lang niet updaten!

-Vote, Comment & Follow

~Liza💖

520 woorden👌👏✏