Escape 1 & 2

Chapter 2.23

Mercedes

Flashback

'Pap, wat ben je aan het doen?' Mijn vader keek naar me op. 'Eigenlijk gaat het je niks aan, maar het kan zijn dat je er iets van weet, en dat hoop ik. Dus ga ik het je nu vertellen,' zegt hij. Ik knik. Ik pakte een stoel en kwam naast hem achter zijn computer zitten. Mijn ogen gingen wijd open toen ik de foto van Marie zag. 'Waarom  heb je een foto van een van mijn klasgenoten?' vroeg ik verbaasd. 'Een van jou klasgenoten zei je? Echt waar! Wat dom dat ik daar niet eerder aan had gedacht, zo kon ik haar veel sneller opsporen!' Vragend keek ik hem aan. 'Waarom opsporen?' vroeg ik. 'Ze heeft Bas vermoord en Mohammed naar de baaies gestuurd, en daarvoor zal ze boeten,' antwoord hij. 'Weet je misschien war ze vandaag naartoe gaat? Je bent haar vriendin toch, of niet?' Snel schud ik mijn hoofd. 'We zijn het tegenovergestelde van vriendinnen!' zeg ik snel. Mijn vader knikt begrijpelijk. 'Weet je waar ze vandaag heen gaat?' Ik denk diep na. 'Ik weet het al, ze gaat vandaag naar Popz discotheek...'

Einde Flashback

Huilend zit ik op mijn kamer. Ik hoor geklop op de deur. 'Wie is daar?' Je kon duidelijk aan mijn stem horen dat ik heb gehuild. 'Ik ben het, mag ik binnenkomen?' hoor ik de stem van mijn moeder. 'J..ja,' stotter ik ongewild. Ik hoor de deur zachtjes opengaan. 'Meisje wat is er schatje?' Mijn moeder sloeg haar armen beschermend om me heen. 'Ik heb haar verraden, het is allemaal mijn schuld dat..dat..dat Marie nu vastzit bij papa,' ween ik. 'Jij kon er ook niks aan doen, papa moet gewoon stoppen met dat stalk gedoe voor zijn zogenaamde baas,' zegt ze. 'Daarom zijn jullie gescheiden hé? Omdat hij mensen stalkt voor een halvegare,' zeg ik opeens. Ik heb er gelijk spijt van dat ik het net heb gezegd. Het is even stil bij mijn moeder. 'Je hebt gelijk, ook al hield ik toen nog steeds van hem. Ik heb hem weggestuurd toen ik er achter kwam. En sindsdien heb ik nooit meer problemen gehad met die Mohammed en je vader.' Er verschijnen langzaam ook tranen in mijn moeders ogen. Nu is het mijn beurt om haar te troosten. 'We moeten iets doen mam, en snel.'

Marie

Na een tijdje stil gezeten te hebben gaat de deur opeens open. Ik hoor voetstappen de trap af komen. Mijn ouders staan opeens voor mijn neus, huilend, maar glimlachend. 'Wat is er zo leuk?' vroeg ik. 'Eigenlijk is het leuk, maar ook niet leuk,' zegt mijn vader. Onbegrijpend kijk ik hem aan. 'Wat dan?' 'Iris lag er niet meer, hoe weten we niet,' zei mijn vader. 'En De Diane?' ging ik zacht verder. 'Ook weg...' 'Hopelijk is hij in goede handen,' zeg ik. Mijn ouders knikken. 'Ik heb het gevoel dat iemand het heeft gedaan om ons te helpen. Ik voel het echt,' zei mijn moeder menend. 'Dat gevoel heb ik ook wel eens.' Ik glimlach en laat me op het bed vallen. Dankjewel Iris...

Heyy, lang niet ge-update he? Echt Sorry. Nu ga ik snel verder met mijn andere boeken!💖

Smakkels!😘👄

-Vote, Comment & Follow

~Liza

520 woorden✏🙌😅