Escape 1 & 2

Chapter 8

Marie

Ik kon het niet helpen.

Ik was veel te boos op Mohammed dat ik niet een maand  zou kunnen wachten. Ik maakte me klaar en stond al vroeg voor de deur voor de training. Volgens Bas ging het al een stuk beter.

Tijdens mijn vrije tijd liep ik naar de glazen muur. Ik keek om me heen of ik niemand zag en ik lazerde met mijn ketting een rond gat in de glazen muur.

Ik rende en rende en hoorde al snel voetstappen achter me. Ik rende verder door het bos en voelde al snel kleine wondjes, takjes in mijn haar en ik was modderig. 

Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd en stapte heel onopgemerkt de bus in. Ik ging helemaal achterin zitten. Ik stapte bij Haarlem uit, een paar straten verwijderd van huis. Ik zorgde ervoor dat niemand me zou herkennen, ik keek verbaasd naar een grote foto van mij op een gebouw. Er stond 1000 euro beloning voor iemand die mij zou terugbrengen.

Toen ik voor mijn huis stond hoorde ik een autoportier dichtslaan. Ik keek wanhopig om me heen en tot mijn ergernis stond er niemand minder dan: je raadt het al Mohammed. Ik zag het leven voor me voorbijflitsen toen hij een pistool op me gericht had. "Kom hier of ik zal tot mijn spijt moeten schieten en dat doe ik liever niet." Achteraf zou ik er spijt van krijgen wist ik, maar ik rende weg, ik wist eigenlijk wel zeker dat Mohammed me zou kunnen pakken. Ik zou mezelf voor mijn kop kunnen slaan. Nu zou ik zeker heel erg veel pijn ondergaan. Ik schudde mijn hoofd en rende richting mijn hut, diep in het bos.

Ik voelde een stekende pijn in mijn rechter knie toen ik bijna bij mijn hut was, maar ik rende door. Ik voelde mijn tranen in mijn ogen branden en ik slaakte een gesmoorde kreet toen ik voor mijn hut viel. Ik kroop in de hut en bleef stil zitten, met mijn knie tussen mijn handen. "Kom tevoorschijn, dan zal ik je minder hard straffen. " Zou hij me echt minder hard gaan straffen dan? Voorzichtig kroop ik de hut uit. Ik huilde en hield mijn knie goed vast. Mohammed zat ook onder de schrammetjes en de takjes, en niet te vergeten de modder. Ik zou er net zo erg uitzien dacht ik. "Aha, daar ben je." Hij kwam naast me zitten en bekeek mijn knie. "Ik..ik wil niet," bracht ik moeizaam uit. "Nou, ik draag je wel." Hij pakte me op en nam me mee. Waarom doet hij dit voor me? Ach vast om mijn vertrouwen te winnen zodat ik mijn ketting aan hem zou geven: nou mooi niet! Hij droeg me naar zijn auto en deed een deken om me heen, ik bibberde. 

Toen ik weer in de 'gevangenis' kamer was keek ik Mohammed verbaasd aan.

"ga je dat..echt met..mehe..doe..n?" vroeg ik verbaasd bij het zien van mijn kamer die...die...

Oehhhh, clifhanger!

ZorriedeKnorrie dat ik zo lang niet meer ge-update had..

-Vote

-Comment

-Follow

Xxxx ~Liza