Escape 1 & 2

Epiloog (& #6!!)

Marie

Ik trok mijn vrolijk jurkje met bloemetjes aan voor de begrafenis van iris. Ik maakte van mijn haar een sombere vlecht en deed relatief weinig make-up op. Tevreden met het resultaat trok ik mijn zwarte ballerina's aan en een wit jasje. "Ik ben klaar om te gaan," zei ik terwijl ik mijn tasje pakte.  "Wij ook," zei mijn moeder geforceerd vrolijk. Op de begrafenis waren veel dierbaren van Iris. Ook haar vriendje. Hij zag mij en liep op me af. "Ja?" vroeg ik. "Kan.. kan ik je even spreken?" vroeg hij aarzelend. "Prima," knikte ik. Ik volgde hem en al snel begon hij te praten. "Zei..zei Iris nog iets over mij..toen ze....jeweetwel?" vroeg hij haperend. Ik wou mijn hoofd schudden maar al snel kwam de stem van Iris in mijn hoofd. "Ze zei wel iets," begon ik. "Ze zei dat je verder moest leven en gelukkig moet worden met een ander meisje, dat zij in de hemel blij is om jou gelukkig te zien," zei ik snel. Hij knikte en knuffelde me. "Je was een goede zus voor haar," zei hij met tranen in zijn ogen. "En jij een goed vriendje voor haar," mompelde ik ook met de tranen die over mijn wangen stromen.  

Ik keek naar alle mensen die er waren. Er was niks zwarts te bekennen. ik grinnikte, dit is precies zoals Iris het gewild heeft. De muziek die ik ook altijd uit haar kamer hoorde komen werd gedraaid; haar lievelingsmuziek. Ik moest vanzelf glimlachen. Ik wou dat ik zo een begrafenis zou hebben. Mijn vriendinnen, vrienden en David kwamen naar me toe zodra ze me zagen. David sloeg zijn arm om me heen en mijn vriendinnen en vrienden stonden als een kring om ons heen. "Dankjewel dat jullie hier zijn," mompelde ik net hard genoeg zodat iedereen het kon horen. "We doen het graag voor jou en je knappe zus," hoorde ik Nelson zeggen. Nelson was al heel erg lang jaloers op het vriendje van Iris. Als Iris eens wist wie er allemaal een oogje op haar heeft. 

Mijn ouders, het vriendje van iris en ik mochten een toespraak houden. Ik moest tijdens mijn toespraak huilen. "En nu, geef ik jou de eer iris, om begraven te worden met de Diana," eindigde ik mijn toespraak. Ik plaatste een bosje bloemen in haar handen. Ze lag er prachtig bij. Met haar handen op haar buik met de bloem en dan die zon die precies op haar scheen. Ik drukte mijn lippen in haar mondhoek en mijn maag maakte een klein sprongetje; wat ik negeerde. iris was heel erg koud (wat logisch is natuurlijk.) Ik keek naar boven en mompelde: "Rust in peace mijn liefste zus Iris Witten." Ik keek huilend toe hoe de kist in de grond verdween. Het is me officieel gelukt guys; ik ben op Iris' begrafenis geweest...

IK STA OP FREAKING #6!!! Omg! Thank you verry mutch! Er komt nog een dankwoord en dan is dit boek helemaal klaar. Ik kan het haast niet geloven...

-Vote, Comment & Follow

~Liza