Move on ♥

History, drama, and a... friendship???

Pov Louis

Iedereen was met zijn ouders weg gegaan. We moesten alleen wel om 4 uur weer trainen maar de ouders mochten kijken. Olivia was snel met haar vader weggegaan en had oogcontact met mijn moeder vermeden.

Ik zat nu met haar op de bank en ze keek met traanogen voor zich uit. "Louis, ik moet je iets vertellen..." "Dat meisje is mijn zusje" Maakte ik haar zin af. Ze keek me verbaasd aan "Hoe weet je dat?" "Maakt niet uit. Ik wil alleen weten waarom je niet had gezegd dat ik een zusje had en een levende vader." Zei ik. Ze keek voor zich uit.

"Tom en ik hadden veel ruzie en toen Olivia werd geboren werd het erger, we kregen steeds meer ruzie en jullie leden eronder. Ik was een keer zo boos dat ik zei dat hij mocht weggaan en niet meer terughoefde te komen. Ik ging toen met jou naar het park en tegen de tijd dat we terug kwamen waren ze weg." Ze snikte even en veegde haar tranen weg. "Nooit meer had ik iets van hun gehoord, ik kreeg van vriendinnen te horen dat hij opnieuw getrouwd zou zijn, maar ook dat hij was omgekomen samen met Olivia, mijn vriendinnen wouden niet dat ik nog aan hem dacht. Maar eigenlijk dacht ik toen alleen aan mijn dochter, ik had altijd van een meisje gedroomd, en toen ben ik haar verloren."

"Olivia heeft nu al een moeder in haar leven en ik ben bang dat ze me niet wil spreken, als ik haar de waarheid vertel" Zei ze na een korte stilte. "Ze weet dat jij haar moeder bent, ze weet dat al een tijdje, daarom praat ze nu niet meer met haar moeder, haar zeg maar eigen moeder, die haar heeft opgevoed." Zei ik zo duidelijk als ik kon maar helemaal lukte dat niet.

"Maar ze praat wel met haar vader, waarom?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet alleen van Harry dat Olivia boos was geworden en dat ze toen scheidingspapieren op tafel had gegooid, die had ze een paar maanden verstopt want ze wou niet dat ze gingen scheiden, maar toen maakte het haar niet meer uit." Mijn moeder liet het verhaal even op zich inwerken. "En Tom heeft een nieuwe vriendin?" Ik knikte.

POV Harry

Ik liep met mijn moeder langs het strand. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze. "Gaat wel goed" "En tussen jou en Olivia? Was het niet raar toen ze opeens voor je stond?" "Het was inderdaad raar, de eerste paar dagen wist ik niet dat zij het was door een masker maar toen ik erachter kwam wist ik niet meer wat ik moest denken."

"Is ze nog boos?" Ik haalde mijn schouders op. "Het is wel ingewikkeld, we zijn langzaam vrienden aan het worden. Het is nu uit tussen haar en Justin en ze weet dat ze bij me kan komen om te praten." Mijn moeder liep een beetje verder en zei niks. "Kan je misschien een goed woordje doen voor Grace?" "Mam je kan dat niet verwachten want als jij dat bij mij had gedaan wou ik je ook niet meer spreken hoor" Mijn moeder zuchtte. "Oke"

POV Olivia

Ik stond op het podium en keek naar mijn vader die achter in de zaal met Johannah stond te praten. Ik keek een beetje verbaasd naar ze want dat waren mijn ouders dus!

"Raar om te zien he?" Zei Louis die blijkbaar naast me stond en ook keek. "Raar om mijn vader met mijn echte moeder te zien" Hij knikte. "Voor mij is net juist andersom" Ik keek hem even aan en zag ook op zijn gezicht verwarring. "He Trainen!" Riep Simon hard naar mij en Louis.

Ik liep naar mijn plek en keek naar Harry. "Let er niet op, het komt allemaal wel goed." Fluisterde hij in mijn oor. Ik glimlachte dankbaar.

Het was vreemd, Harry had me echt tijd en ruimte gegeven zoals ik had gevraagd. Hij was een perfecte vriend geweest en ik kreeg het idee dat ik hem weer kon vertrouwen. Maar ik moest hem dat wel laten weten, ik vind dat ik hem dat een schuldig ben.

***

"Harry kom eens mee?" Ik liep de kleedkamer in en ging op de lounche bank zitten. Hij kwam naast me zitten en keek me nieuwsgierig aan. "Ik ben echt blij dat je de laatste tijd zo'n vriend bent geweest voor me" Hij glimlachte.

Maar toen...

De deur vloog open en Johannah en mijn vader kwamen binnen gestormd. "Olivia het spijt me dat ik er nooit was geweest voor je maar je moet weten dat je vader je had meegenomen en mij had achtergelaten met Louis." Flapte ze er in één keer uit. Mijn vader keek me schuldig aan.

"Dat verklaart nog niet waarom je me nooit hebt gezocht" Zei ik een beetje boos dat ze me had onderbroken. Harry stond op. "Ik ga maar eens" Ik stond ook op maar werd tegengehouden door mijn vader. "Ik moet nog met je praten. Je gedrag tegen Grace kon echt niet"

"Ten eerste heb je daar niks over te zeggen want jullie hebben tegen me gelogen, ten tweede ik ben twintig! Ik maak zelf uit wat ik zeg en doe. En ten derde, jullie hebben jaren gelogen hoe verwachten jullie dat ik zou reageren?!"

Mijn vader was stil, net als Johannah, zijn grip om mijn arm werd losser waardoor ik kon ontsnappen. Ik liep de kleedkamer uit en ging bij het podium klaarstaan. Harry keek me even aan maar draaide toen weg. Had ik iets verkeerds gedaan?

De hele show keek Harry me niet aan, hij ving me, gelukkig, wel op maar hij keek me niet aan. De jongens merkte het ook. Toen het pauze was liep Harry meteen weg. Ik volgde hem en blijkbaar merkte hij het want hij liep snel de jongens wc in. Ik stond even voor de deur maar liet me niet wegjagen.

Ik liep naar binnen en zag Harry op de wasbak leunen. "Wat doe je hier? Dit is de jongens wc?!" Ik haalde mijn schouders op. "Je keek me geen een keer aan op het podium, heb ik iets verkeerd gezegd?" Hij begon te lachen. "Je ziet niet hoe hard ik mijn best doe he? Ik wil dat je me weer vertrouwd, maar niks wat ik doe is goed, ik heb..." Ik sloeg hem een keer tegen zijn hoofd. "Waar was dat voor?" "Als Johannah en mijn vader net niet waren binnengekomen had ik je verteld dat ik alles wat je hebt gedaan waardeer, en dat ik je wil vergeven" Hij keek me lang aan "o"

Ik gaf hem een knuffel en liet toen los en liep snel weg. Op de gang trok Harry me aan mijn arm. "Wat is er?" "De jongens wc stinken" Ik keek hem met een vies gezicht aan en hij begon te lachen. "Ze stinken nog erger als die op de middelbare" Hij keek me even kort aan. "Hoe weet jij hoe die roken?" "Toen ik je achterna rende omdat je mijn telefoon had gestolen en jij dacht dat je daar veilig was" Hij begon te lachen bij de herinnering van die dag.

Hij had toen mijn telefoon afgepakt omdat ik hem had opgenomen tijdens muziek en naar de hele school had gestuurd. Iedereen vond hem maar een uitslover en vals, maar nu is hij toch wel een lid van de nummer 1 band in de wereld.

We liepen weer naar het podium waar we weer moesten beginnen. "Olivia!" Hoorde ik iemand roepen. Ik draaide me om en kon mijn ogen niet geloven. Ook Harry was even verbaasd zag ik wel...