AFİLİ ÂŞIKLAR SERİSİ 1-2 (DÜZENLENİYOR)

BD -18. BÖLÜM:

Yorum sınırı; 550

Keyifli okumalar...

18.BÖLÜM: YIKILAN GEÇMİŞİN GÜVENİ

Karşımda duran kadının dilinden dökülecek cümleler benim sonumu getiriyordu.

"Evlenmek istedik, istemeye geldi ama babam vermedi beni. Araya girmeyen kalmadı ama inat etti vermeyeceğim diye. Yakıştıramadı Ahmet' i ailemize. Öldürürüm kendimi dedim, bir daha yüzümü göremezsin dedim ama dinlemedi. Bir gün kaçtık Ahmet ile. Memleketine gittik önce, sonra İstanbul' a taşındık.O sırada nikahımızı yaptık. Ahmet İstanbul' da iş buldu kendisine. Zamanla her şey güzel olacaktı. Ev kiraladık, ufak tefek eşyalarımızı da aldık. Gül gibi geçinip gidiyorduk. Sonra ben hamile olduğumu öğrendim" Kadının gözlerinden akan yaşlar bir gram vicdanımı sızlatmıyordu. İçimde bir yerlerde duygularım ölmüş gibi davranıyordum. Ellerim koltuğun kumaşını sıkarken dişlerim de aynı işlemi birbirine uyguluyordu. Bu ev beni sıkıyordu. Tüm bunlara rağmen dinlemekten vazgeçmedim. Bölmeden bekledim sonucu.

"Her şey güzeldi. Bebeğim sağlıklıydı, biz mutluyduk. Artık doğumum yaklaşmıştı. Ahmet işe gidiyordu ama aklı da bende kalıyordu biliyordum" burayı anlatırken gözleri uzaklara daldı. O anları yeniden yaşıyormuş gibi, sanki kocası o an karşısında onun için telaşlanıyormuş gibi.

"Havalar daha yeni yeni ısınıyor. İlk bahar yağmurları başlamış. Kahvaltımızı yaptık Ahmet evden çıkacağı sırada ' bugün hiç gitmek istemiyorum ama mecbur gitmem lazım' dedi ve gitti. Bebeğimiz olacak, evimiz kira masraflar katlanacak. Geçim yapmak, ev yönetmek çok zordu. Mecburen çalışmak zorundaydı. O sabah çıktı evden bir daha da dönmedi eve. İnşaattan düşmüş Ahmet. 7. kattan beton zemine düşmüş. Haberi geldiğinde gece vaktiydi. Tek başıma koskoca şehirde hamile halimle ne yapacağımı bilememiştim. Elime ölüm kağıdını tutuşturdular, ne yol biliyorum ne iz biliyorum. Ailemi aradım, anlattım durumu ama babam kabul etmedi. Nasıl gittiyse öyle dursun dedi ama annem dayanamadı bana. Babamı ikna edip ertesi gün geldiler. Ahmet' in cenazesi ortada, ben ortada, elimde beş kuruş param yok. Babam Ahmet' in cenazesini almak istemedi. Ahmet' in de kimsesi yok, gariban bir tek ben varım ardında kalan. Canımı bırakmışım o tabutun içine ama bilen yok. Yalvardım babama, hamile halim ile ayaklarına kapandım cenazeyi orta da bırakmasın diye. O kadar çok ağladım ki dayanamadı halime. 4 adam tuttu yolladı memleketine cenazeyi. Beni de aldı getirdi Ankara' ya. Ağlamaktan ciğerlerim soldu, göz yaşlarım tükendi Ahmet' den sonra. Ahmet' in ölümünden 3 gün sonra doğum sancılarım başladı. Babamın durumu çok iyiydi, hatırı sayılır bir malı vardı ama acımasızdı. Hastaneye götürmesini istedim ama kabul etmedi. Evde doğum yaptım" kaybolan vicdanım gün yüzüne çıkmıştı. Ne zaman akmaya başladığını bilmediğim yaşlar kucağımı ıslatırken ben hala pür dikkat dinliyordum.

"Öyle güzel bir bebeğim oldu ki. Gözleri nazar boncuğu gibiydi. Teni süt beyazıydı, saçları desen kahve kutusu gibi. Mis gibi bir bebek. Boğum boğum parmakları vardı, gören yeni doğmuş demezdi. Sanki 1 aylık olmuş gibiydi" bebeğinden bahsederken gözleri ışıldamıştı. Yaşları gülümseyince daha hızlı akmıştı yanaklarından.

"Doğum yaptığımın ertesi günü babam eve geldiğinde odama çıktı. Bir defa bakmadı evladımın yüzüne. Bir kere torunum diye sevmedi. 'Bu çocuğu evimde istemiyorum' dedi yüzüme. ' baba yapma, ben evladımdan ayrılamam' dedim' ben ayrıldım, merak etme ayrılınca ölmüyorsun' dedi. 'Baba o daha çok küçük' dedim, ' babası seni kaçırdığında sende küçüktün' dedi. Ne dediysem ikna edemedim. Dayağını yedim, küfrünü işittim ama olmadı. En son bebeğimi öldürmekle tehdit edince kabul ettim. Ölmesindense başkasına verilsin dedim. Ben götüreceğim dedim hepsine. Özenle giydirdim bebeğimi. Ahmet' in ilk aldığı zıbını giydirdim üzerine. Kırmızının üzerinde beyaz minik minik çiçekleri vardı. Yaka kısmı fırfırlıydı" annemin sakladığı zıbınımdan bahsediyordu. O bahsi geçen çocuk bendim. Ağlamam kuvvetlenirken kabul etmek istemiyordum. Hem kapının önüne bırakılmayı kabul edemiyordum, hem bu yaşıma kadar gerçek bildiğim ailemin bana yabancı olmasını kabullenemiyordum.