W nocy spał może z trzy godziny. Obudził się wcześnie rano. Jego oczy były podkrążone, a nos przybrał czerwoną barwę od kataru i ciągłego podcierania go dłonią. Kosmyki jego blond włosów roztrzepane były na wszystkie kierunki świata, a kiedy próbował je wygładzić, te z powrotem szły do góry.
W pewnym momencie wstał z łóżka, zakładając swoje, czerwone w serduszka kapcie. Zakręciło mu się lekko w głowie, przez co zmrużył oczy i złapał się za głowę. Po chwili zawroty głowy minęły, a Kim poszedł w kierunku wyjścia, delikatnie naciskając na klamkę - wyszedł z pokoju.
Powoli podszedł do pokoju Jungkooka. W całym dormie panowała totalna cisza, więc pewnie wszyscy jeszcze spali. Jednak Taehyung nie mógł dłużej wytrzymać. Bardzo chciał zobaczyć się z Jeonem i zapytać się czy już wszystko przemyślał. Chciał wtulić się w jego zarysowany tors i powiedzieć jak przez ten jeden dzień się za nim stęsknił.
Kiedy Kim otworzył drzwi od jego pokoju, automatycznie stanął w miejscu i głośno przełknął ślinę. Kompletnie nie spodziewał się, że Jeon się już obudził. Myślał, że będzie jeszcze spać i będzie miał czas na jakieś przemyślenia.
-Co tu robisz? - zaczął maknae, siedząc na łóżku i wyłączając telewizor. Normalnie by spał o tej godzinie, ale ten wieczorny natłok myśli o Taehyungu, fatalnie wpłynął na jakość jego snu. Kim bez słowa zamknął za sobą drzwi i wolnym krokiem podszedł do bruneta. Usiadł na łóżku, patrząc się pusto w przestrzeń przed sobą. Chciał coś powiedzieć. Chciał powiedzieć wszystko co wymyślił przez tą długą noc, ale przeszkodziły mu w tym łzy, które zdążyły pojawić się w jego oczach.
-Tae... - westchnął Jeon, zauważając jego zaszklone oczy. - Myślałem trochę nad tym wszystkim.
-Też - wyznał, pociągając nosem. Znowu pokazał przy nim swoją słabość... Znowu pokazał Jeonowi jak bardzo nie potrafi bez niego wytrzymać.
-Przyznaje, że... - przerwał na chwilę, zastanawiając się nad swoją dalszą wypowiedzią. Kim jednak ani na chwile nie spojrzał w jego oczy. Cały czas skupiony był na małej figurce z Chicago. - Przyznaje, że mi się podobasz.
W serduszku Taehyunga odrazu pojawiła się iskierka nadziei, tak samo jak w jego oczach. Na słowa maknae automatycznie podniósł on wzrok i odwrócił się w jego stronę.
-Naprawdę mogę przyznać, że polubiłem te wszystkie czułości z tobą, ale... - przerwał głośnym westchnieniem, nerwowo bawiąc się swoimi palcami. Nie mogąc dłużej patrzeć na zapłakanego Kima przed sobą, nadzwyczajnie spuścił wzrok na swoje dłonie. - Ale lepiej będzie jeśli zapomnimy o tym wszystkim. Nie chce żebyśmy mieli przez to problemy. Zapomnijmy może i zacznijmy od nowa, co? - powiedział na jednym wdechu, wiedząc że blondyna to zaboli. Zresztą tak samo jak jego.
-C-co? - zająkał się Kim. Naprawdę myślał, że teraz wszystko się ułoży. Myślał, że teraz, kiedy w końcu przyznał się do tego wszystkiego, będą mogli codziennie cieszyć się czułymi słówkami i pocałunkami. Jednak Jeon chciał inaczej.
-Wyjdź już, proszę - odwrócił się do starszego plecami. Nie chciał, żeby zauważył jego chwilę słabości.
-Myślisz tylko o sobie, Jungkook!- pokręcił głową, wstając z materaca. Był smutny, ale też zły na niego i w końcu chciał wszystko z siebie wyrzucić. - Od nowa? - prychnął przez łzy. - Od nowa to już raz zaczynaliśmy! Myślisz tylko o swojej reputacji! W dupie masz moje, jak i swoje uczucia!
-Taehyung, proszę... Zapomnij i idź już do siebie.
-Nienawidzę cię - powiedział z pogardą, chociaż w głębi serca nadal go kochał. Mimo tych wszystkich przykrości nadal coś do niego czuł. Wyszedł trzaskając za sobą drzwiami, ponownie wracając do swojego mokrego od łez koca i poduszki.
A Na policzkach Jeona, pierwszy raz przez tego chłopaka pojawiły się słone łzy.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
