Fenixoog - Verbonden

Hoofdstuk 52

Medie

Ik open mijn ogen en zie weer hetzelfde, droevige beeld als elke morgen. Dat vorige bezoekje bij Karo en de chirurg was niet fijn en ik wil echt niet nog een keer. Wel heeft die ruzie met haar zoon grote impact gehad. Ik ben er trouwens zo'n beetje zeker van dat haar zoon de jongen is die in de auto op weg naar dit "knusse hotel" zijn pistool op me richtte. De jongen die me de lift in leidde en iets bij me inspoot waardoor ik Feniks en verdoofd werd. Zijn stem is namelijk hetzelfde. Gisteren hoorde ik het opeens. Hij kwam iemand ophalen en toen hij de lift uitliep vertelde Karo hem wie. Hij leek geschokt en boos.

'Waarom?' vroeg hij. 'Waarom hem, wat ga je dit keer met hem doen?' Karo zweeg, glimlachte alleen maar moederlijk naar hem. Ik weet niet meer of ik die glimlach van haar nog wel moederlijk moet noemen. De manier waarop ze hem gebruikt is vreselijk. De jongen liet zijn schouders hangen, schudde met zijn hoofd en liep naar de kooi waar de kaalgeplukte Feniks inzat. Hij knielde en de naakte vogel liep huppend naar hem toe. Eenmaal aangekomen verbogen de tralies, waardoor zijn kop naar buiten kon steken en de jongens hun hoofden tegen elkaar konden houden. Niemand schreeuwde meer, iedereen zweeg. Deze jongen was een Stuurder, de Stuurder van een gevangen Feniks nog wel. Het was hartverscheurend om dat te zien.

'Simon, wat doe je?' schreeuwde Karo boos, er was niets meer van haar glimlach te zien. 'Jij houdt daar nu onmiddellijk mee op en neemt dat beest mee naar de praktijk.' Ja, die onderzoekskamer waar gruwelijke dingen gebeuren heet de praktijk.

Simon reageerde niet meteen op zijn moeder, maar leek iets telepathisch tegen zijn Feniks te zeggen. Het werkt dus wel als je beiden hierbinnen bent. Daarna ging hij weer rechtop staan, boog de tralies weer terug zoals ze eerst waren en schoot een verdovingspijl naar zijn beste vriend. 'Sorry Joost,' zei hij nog op fluistertoon, en toen zakte de Feniks in elkaar. Dezelfde naam die hij eerder genoemd had in "de praktijk", bij de ruzie met zijn moeder. Daarna verdwenen ze samen de lift in en Joost is gisteren niet meer teruggekomen. Ik heb geen idee wat er met hem gebeurt kan zijn en of hij vandaag misschien nog terug komt. Ik bedoel, ze zouden hem toch niet kunnen vermoorden? De chirurg zou dat nooit doen, hij leek wel een goed hart te hebben, en Karo? Als haar zoon een Stuurder is moet zij toch ook wel iets zijn? Wat is er met haar gebeurt waarom ze dit doet? Het is gewoon niet logisch en zorgt alleen maar voor een nog drukkendere sfeer. Dag en nacht zijn moeilijk te onderscheiden doordat het standaard redelijk donker is. Het maakt niet uit wanneer je slaapt, wanneer je eet, wanneer je praat. Het gedoe met Karo geeft me wel iets om over na te denken, en dat is fijn. Het zou met niet verbazen als Feniksen zelfmoordpogingen zouden gaan ondernemen als ze hier al voor langere tijd zitten. Het is zo vreselijk saai en de tijd kruipt zo langzaam voorbij.

Ik ga staan en eet en drink wat. Ik ga bij het boter-kaas-en-ei-spel zitten dat Naomi en ik weleens spelen. Ik had gewonnen vanochtend, drie keer achter elkaar. Ik glimlach, veeg het spel uit en kras een nieuw frame op de grond. Naomi loopt naar met toe en zet links bovenin een kruis. Vanuit mijn ooghoek zie ik Klara naar Naomi en mij gluren. Ik heb meerdere keren naar haar gebaart of ze mee wilt doen, maar ze blijft maar stilletjes zitten, observerend. Ze is zo'n type die eerst de kat uit de boom kijkt. Alleen lijkt het er in dit geval op alsof ze wacht totdat de kat overlijdt.

Ik zet een rondje, Naomi een kruisje, ik een rondje, Naomi een kruisje, ik kijk naar haar op. Ik kras nog eens een rondje, drie op een rij. Naomi kraait het uit en ik moet lachen. Ook Klara zit te grinniken. Dan loopt ze naar ons toe, komt ze eindelijk een keer meedoen? Haar scherpe nagel komt dichter bij de vloer, en dan begint de grond te trillen. De kleine stukjes steen die overal rondslingeren door het gekras beginnen te trillen, alsof er een aardbeving plaatsvind. Ik kijk om me heen, zoals iedereen, met grote ogen en opgezette veren. Waar kwam dat vandaan?

Ik ga op beide poten staan en het gerommel houdt op. De lift zoemt, er moet dus iemand in zitten. Zou hij mankementen hebben waardoor hij zo zou schudden? Ik dacht dat die lift alles aankon, dat roestvrijstalen kreng. Ja, een kreng, want door dat ding worden contacten verbroken, ik zeg het je.