Fenixoog - Verbonden

Hoofdstuk 57

We zitten een beetje overal en nergens, eigenlijk. We zijn dan ook met een hele grote groep. Ik bedoel, we waren met z'n elven, daar komen Jo, Mickel en Timnus bij. Natuurlijk kwamen de buren even langs en zijn de ouders van Klara, Naomi en Jasper meteen gebeld. Die van Jasper zijn er al. Het blijkt dat hij harstikke dichtbij woont en zelfs op onze nieuwe school zit. In ieder geval, ik zit nog steeds naast Kemal op de bank en praat met hem, Jo en Klara. Klara is nog steeds wat stilletjes, maar als ze wat zegt, zegt ze wel iets leuks.

We hebben het gehad over de vele boter-kaas-en-eierenspelletjes en Kemal heeft verteld over zijn expeditie met Otto naar Grotas B.V.. Ook had hij trots over de hockeywedstrijd van afgelopen weekend met het schoolteam verteld. Ik was het eerlijk gezegd helemaal vergeten dat ze überhaupt een schoolteam hadden. Hoe zou ik dat kunnen vergeten? De manier waarop die paarse cupcake of hoe ze dan ook mag heten Kemal zijn stick gaf krijg ik af en toe niet uit mijn hoofd.

Derren en Breas hebben zich teruggetrokken naar haar kamer, maar waar de rest is weet ik eigenlijk niet. Volgens mij zitten ze in de keuken, waar Timnus lekker bezig is met het avondeten. Jaja, we hebben een eetkamer met zat stoelen dus iedereen blijft eten, inclusief de ouders en broers en zussen en wie er allemaal ook nog mag komen. Het is feest.

'Ik denk dat ik even op mijn bed ga liggen,' zeg ik als het gesprek even stil valt. 'Ik ben een beetje moe en dan kom ik zo weer op en top terug voor het eten.'

'Natuurlijk, lieverd, even liggen zal je goed doen,' zegt Jo, en ik vang een glimp van bezorgdheid op in haar blik. Ik sta op.

'Eh, Klara, kom je mee? Ik kan het me goed voorstellen als je ook moe bent.' Ze denkt even na, mijn vraag kwam duidelijk als een verrassing voor haar.

'Oh, eh, ja. Ik zou dat heel fijn vinden eigenlijk. Maar als ik tot last ben niet hoor, ik weet niet of jullie wel ruimte hebben voor me.'

'Oh, gekkie, heb je dit huis al gezien?' zegt Jo. 'Natuurlijk hebben we plek voor je.' Ze knipoogt naar Klara, die haar bedankt en opstaat.

'Zullen wij dan ook even bij al het spektakel in de keuken gaan kijken, tante?' vraagt Kemal, die ook opstaat.

'Is goed, jongen.' Kemal pakt mijn hand vast en knijpt er kort in.

'Weltrusten, Sunshine,' zegt hij met een glimlach. Dan laat hij mijn hand vallen en loopt samen met Jo de woonkamer uit.

Ik kijk naar Klara. 'Zullen we dan maar? Ik heb een tweepersoonsbed hier, en anders hebben we ook nog wel een extra slaapkamer als je liever alleen bent. Zeg het maar.'

'Dan blijf ik liever bij jou. Geloof me, ik ben niet zo van veel mensen om me heen, dat heb je vast wel al gemerkt, maar helemaal alleen zie ik nou ook weer niet zo zitten. Niet na dit.' Ik knik.

'Natuurlijk, kom.' Ik loop naar de trap, maar schrik van een kriebelend gevoel in mijn buik als ik halverwege ben. Een vlaag van warmte overspoelt me en ik voel me geliefd en gelukkig, helemaal in de wolken. Mijn benen voelen als pap. Verliefdheid, is dit verliefdheid? Ik klem me vast aan de dikke, houten reling van de trap.

'Medie?' Klara's voorzichtige stem dringt amper tot me door. Ik sluit mijn ogen en hap naar adem als ik opeens het gezicht van Naomi vlak bij de mijne zie. Ze staart in mijn ogen, hoewel het niet mijn ogen zijn. Haar ronde, bruine ogen die zo blauw waren in haar Feniksvorm staren zwoel en ze bijt op haar onderlip.

'Can?' Een schrik overstroomd me en grote handen duwen Naomi bij me weg. Haar ogen vormen schoteltjes en de zwoele blik verdwijnt van haar gezicht. Ze strompelt achteruit en gaat op mijn bed zitten. Míjn bed. De mijne.

'Medie? Godverdomme! Wat doe je?' Het voelt als een stomp tegen mijn hoofd als Can me via zijn gedachtes bij me wegdrukt. Ik knipper met mijn ogen. En zie weer mijn eigen handen, die helemaal wit zijn weggetrokken doordat ik de reling zo hard kneep.