Fenixoog - Verbonden

Hoofdstuk 24

‘Zo, hoe was het?’ vraagt Jo. Ik kom binnen met een hoogstwaarschijnlijk rood hoofd en Jo kijkt op van haar naaiwerk om me aan te kijken.

‘Leuk, het was erg gezellig.’

‘Dat is fijn te horen. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je overweg kan met je Stuurder, niet waar?’ Ik knik. ‘Ga eens zitten, lieverd, je ziet er afgepeigerd uit, wat hebben jullie allemaal gedaan?’ Ik zucht en plof neer op de bank. Nou, we hebben een rare kamer ontdekt met allemaal boeken en recepten en weet-ik-veel-watjes. Toen bleek het al laat te zijn en we hadden honger dus zijn we door de ondergrondse stelsels heen gerend. Vandaar mijn gezicht.

‘We zijn naar de open plek geweest en Can vond dat het belangrijk was een goede conditie te hebben als Feniks,’ zeg ik dan maar.

‘Aah, dat verklaard een hoop. Als ik jou was zou ik gewoon een rondje gaan hardlopen. Als Can net zo’n sportfreak is als zijn vader kun je maar beter uit zijn buurt blijven,’ Jo grinnikt, ze heeft overduidelijk even een binnenpretje.

‘Duidelijk. Trouwens, ik denk dat ik even een vlugge douche ga nemen. Na al dat geren enzo.’

‘Oh, natuurlijk. Laat mij je niet ophouden.’

Ik strompel de trap op en loop meteen door naar de douche. Ik trek mijn kleren uit, douche, trek mijn leren weer aan en bots tegen Breas aan als ik de badkamer uitloop.

‘Tsjee, Medie, wat heb je gedaan?’

Ik haal mijn schouders op.

‘Ik dacht dat jij een date had vanavond, dan doe je toch wel iets netters aan?’

‘Oh, maar ik wil mijn kleren niet vies maken tijdens het avondeten,’ zeg ik sarcastisch. Eigenlijk vind ik het nog best wel een goede reden.

‘Slim van je! Mag ik je helpen met het uitzoeken van je outfit? Ik bedoel, ik weet waar jullie heengaan.’ Breas glimlacht van oor tot oor en wiebelt met haar wenkbrauwen.

Ik zucht, ‘Dat zou ik fijn vinden. Trouwens, bedankt voor het doorgeven van dit adres.’ Nog meer sarcasme.

‘Graag gedaan! Kom mee.’ Breas sleurt me mee naar mijn kamer en opent mijn kledingkast. Er hangt niet bepaald veel in. Logisch, want ik had ook niet verwacht hier lang te blijven. Nog steeds niet. Ik heb het gevoel dat het niet lang meer gaat duren voordat we weten waar mijn ouders zijn. Vooral nu Can en ik die ruimte hebben gevonden. We zullen alles doorzoeken en vinden waar we naar zoeken. Hoewel ik nog niet echt weet wat dat nou precies is.

‘Hmm,’ Breas pakt mijn zomerjurkje uit de kast. ‘De enige jurk die je meehebt, is helaas niet geschikt.’ Oh, wat doet ze toch haar best professioneel over te komen. Niet dat ze er geen verstand van heeft, hoor. Want dat heeft ze zeker.

‘Hier,’ Breas trekt een broek uit de kast en gooit hem naar me toe. Ik weet hem nog maar net te vangen.

‘En deze.’ Een shirt, dit keer op mijn hoofd. ‘En,’ gaat ze verder terwijl te met twee vesten in haar handen staat, ‘Deze.’ Op mijn buik. Ofwel op de grond. ‘Medie! Nu is hij gekreukeld!’ Ik kijk haar fronsend aan. ‘Oké dan, mijn schuld.’ Ze hangt het andere vest weer terug in de kast en sluit hem. Ze ploft op het bed en ik bekijk de kleren die ze uit de kast had gehaald. Een zwarte broek, een wit shirt met detail en een rood, dun vest. Ik kijk haar aan. Ik had verwacht dat ze me luxe kleren zou voorschotelen die me op de rode loper lieten horen, en niet een alledaagse outfit. Niet dat ik veel luxe kleren in mijn kast heb hangen, maar ik had het toch verwacht. Al zou ze met schaar en plakband aan mijn oversized pyjama gaan frutselen.

‘Wat? Jongens vinden rood aantrekkelijk. Het straalt zelfvertrouwen en seksualiteit uit of zo,’ zegt ze afwezig.

‘Oh, dus jij wilt dat Robbert zich seksueel tot mij aangetrokken voelt?’ reageer ik fel, maar niet op een gemene manier.