Fenixoog - Verbonden

Hoofdstuk 3

Mijn gedachten dwalen af naar twee weken geleden, jemig wat gaat de tijd toch snel. We gingen toen bowlen; Hayley, Robbert en ik. Robbert kan al auto rijden en daarom bracht hij ons met de auto van zijn ouders naar de bowlingbaan. De rit er naartoe was al leuk. We hadden een cd opgezet met allemaal meezingnummers en het geluid stond hartstikke hard. Eenmaal aangekomen huurden een baan en gingen we naar de schoenenrekken. Hayley heeft van die schattige kleine voetjes dus haar enige optie waren van die leuke, versleten roze schoentjes. Robbert heeft daarentegen enorme platvoeten, maar mannen (of in dit geval een jongen, want ik kan hem nou niet bepaald volwassen noemen) hebben nu eenmaal grote voeten. Hij haalde een paar bruine schoenen uit het rek en ik moest het doen met gele schoenen.

We bestelden wat te drinken en kochten wat snoep. Op de een of andere manier wordt je gewoon melig van snoep. Snoep, koolzuurhoudende drankjes, een te zware bowlingbal en het feit dat je er toch maar voor kiest die rood-knipperende hekjes uit de grond te laten komen. Eerst probeerden we het natuurlijk zonder, maar nadat de bal bij Hayley en mij telkens aan de zijkanten van de baan eraf vloog gaven we het op. Het was gezellig en ik had gewoon nog een ronde gewonnen ook! We bestelden frietjes en smikkelden dat lekker op. Net alsof het een kinderfeestje was. Maar wat maakt dat uit?

De twee weken daarna verliepen verder prima. Breas en ik maakten amper ruzie, maar ik moest het gewoon niet zo hebben van Derren. Hij bleef bij ons logeren. Natuurlijk. Hij zou ons immers helpen om door deze ‘moeilijke periode’ te komen. Maar ja, ik negeerde hem een beetje, dus ik had niet echt last van hem. Breas en ik hebben geen van beiden de neiging gehad om weer naar school te gaan. Dus om ons een beetje af te leiden van al onze ideeën over wat er met onze ouders gebeurd kan zijn en de geheimzinnige gesprekjes die Breas en Derren met elkaar voerden, gingen we maar bakken. Heel veel bakken, zoals cupcakes, taarten en allerlei variaties op de klassieke brownie. De ene keer met glazuur, dan eens met nootjes, of we deden er allemaal verschillende kleurstoffen door. Als afwisseling deden we zo nu en dan met z’n drieën een spelletje of lazen we een boek. Toch was ik best een tijd alleen thuis. Naast hun geheimzinnige gesprekjes gingen Derren en Breas er ook nog weleens tussenuit om in alle rust (alsof ik zo druk ben) te praten over hetgeen wat voor mij een groot geheim moet blijven. Daar geef ik Derren dus de schuld van, want zonder hem had Breas het me vast allang verteld. En dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik hem niet zo mag. Want verder is hij gewoon een leuke jongen.

Ik wordt uit mijn gedachten onderbroken door een luide zucht van Breas. Ze kijkt nog steeds peinzend naar het briefje in haar handen. ‘Misschien moeten we toch maar eens bij dat adres gaan kijken,’ stel ik Breas voor.  Op het briefje die ze vast houd staat in het slordige gekrabbel van onze vader een adres.

‘Hmm, ik weet het nog steeds niet, je weet toch hoe ver weg het is. Zo’n drie uur rijden! We kunnen dan niet zomaar terug als het helemaal niets blijkt te zijn.’

‘Maar Breas, papa heeft dat heus niet zomaar opgeschreven. En trouwens, ons geld is bijna op. En eerlijk gezegd wordt ik hier een beetje gek. We zitten nu al meer dan twee weken in dit lege huis en op school denken zo nog steeds dat we ziek zijn. Ik vind het trouwens ook niet fijn dat Derren hier heel de tijd rond dwarrelt en Hayley en Robbert zijn ook hunzelf niet meer doordat ze zo overdreven ongerust zijn. Het is goed voor ons om er even tussenuit te gaan. En bovenal is het geld bijna op.’ Breas knikt alleen maar, ‘Zeg nou iets.’

‘Oké,’ zucht ze, ‘we zullen daarheen gaan, je hebt gelijk.’

‘Mooi.’

‘Alleen je moet wel even iets weten. Als we daarheen gaan, gaat Derren met ons mee.’

‘Wat? Maar je weet toch dat zijn hoofd me niet aanstaat.’

‘Dat weet ik, alleen hij komt daar vandaan. Hij weet daar de weg en hij kan nog autorijden ook.’