Fenixoog - Verbonden

Hoofdstuk 63

Met wallen onder mijn ogen zit ik in de auto op weg naar school. Het weekend was vermoeiend. Ik krijg een beetje het idee alsof iedereen alweer vergeten is dat onze ouders vermist zijn. We moeten naar school, huiswerk maken, Breas heeft straks examen. Dat is toch te gek voor woorden? En Jo en Mickel hebben van die 'vergaderingen', maar ik heb nou niet het gevoel dat het wat oplevert.

'Goedemorgen, Sunshine,' begroet Kemal me zoals gewoonlijk als ik naast Can ga zitten. Ik kijk hem glimlachend aan.

'Jij ook een hele goede morgen, meneer Blom,' antwoord ik. Pim's gezicht vertrekt.

'Meneer Blom, dat klinkt gewoon niet.' Ik grinnik.

'Nee, inderdaad.'

Vanaf de andere hoek van het lokaal komt de paarse cupcake naar ons toegelopen. Hoe heette ze ook al weer? Inwendig moet ik om mezelf lachen, ik ben haar echte naam vergeten, maar dat lelijke paarse shirt staat nog in mijn netvlies geprint.

'Katharine.' Kemal kijkt vrolijk naar haar op. Oh ja, zo heette dat kind.

'Kemal.' Ze geeft hem een flirterige glimlach. 'Was een goeie wedstrijd zaterdag, vond je niet? Ik had je achteraf nog willen feliciteren met je doelpunt, maar dat lukte niet.'

'Dankjewel! Ach ja, het is altijd een beetje hectiek als je wint, niet waar?' Katharine haalt een hand door haar haren en doet dan net alsof ze zich iets herinnert.

'Trouwens, vrijdag geeft Ryan weer een feest hè? Zullen we daar anders weer eens bijpraten?'

'Prima, ik zie je daar. Ik help hem trouwens met wat voorbereidingen, dus als je wilt kan je ook wat eerder komen.'

'Voorstel aanvaard, doen we. Ik zie je dan.' Ze wuift nog een keer met haar hand en loopt dan terug naar haar eigen plek, net voordat de bel gaat en meneer Déloo naar binnenstapt. Dat was het, meneer Déloo. Ik moet echt eens wat beter worden in het onthouden van namen.

Can klopt zijn broer op zijn schouder. 'Lekker bezig, jongen.' Ik kijk Can ietwat geschokt aan. Hij bemoedigt dat Kemal met dat paarse ongein rondloopt? Jakkes, ik moet er niet aan denken.

'We hadden een deal, weet je nog?' zegt Can in mijn hoofd. Ik trek een wenkbrauw naar hem op. 'Jij zou niet meer met Kemal flirten.'

'Ten eerste, dat heb ik nooit mee ingestemd. En ten tweede, ik flirt niet met hem en heb daar ook geen intenties naar.' Can kijkt me hoofdschuddend aan, terwijl onze mentor en wiskundeleraar begint uit te leggen wat we deze les gaan doen.

Ergens heeft Can wel een heel klein beetje gelijk. Ik doe zo beschermend over Kemal. Maar hé, dat komt alleen maar bij mijn Stuurder vandaan hoor, daar heb ik niets mee te maken. En daarbij, het was totaal aan me voorbijgegaan dat Kemal ook zijn hockeywedstrijden nog heeft. Dat maakt mij slechter dan haar. Het beeld van Katharine die hem een shirt toegooit op de parkeerplaats doemt in mijn hoofd op. Ik wil nog steeds weten waar dat vandaan kwam.

'Weet je, Medie, die twee kennen elkaar al een aardig lange tijd. Ik denk dat je er maar niet te veel aandacht aan moet besteden.'

'Can,' zeg ik streng, totaal vergeten dat we midden in een uitleg zitten. Alle ogen zijn op mij gericht. Meneer Déloo kijkt verbaast vanachter zijn brilletje, Luna en Pomme kijken een beetje melig en Katharina's ogen staan nieuwsgierig.

'Ja, Medie. Is er iets?' zegt Can, nu ook hardop.

'Ehh,' mijn gezicht kleurt rood. 'Nee, niets. Sorry, meneer, het was niet mijn bedoeling u te onderbreken.'

'Hm, ik vergeet het nu, maar doe dit niet nog een keer.' Ik knik. 'Oké, logaritmen...' Ik zucht diep als iedereen zijn aandacht weer bij het bord lijkt te hebben. Wat een afgang. Dat was gewoon gênant. Heel erg gênant. Ik moet mijn hoofd gewoon een beetje leren afschermen. Jemig, ik voel me net Sky uit de Soulmates-serie. Gelukkig wordt ik niet ontvoerd door een stelletje gekken die met mijn herinneringen gaan knoeien. Nou, ontvoeringen? Praktisch gezien ben ik ook gewoon ontvoerd. En gekken? Je kon die Karo gerust gek noemen als je het aan mij vraagt. Een misselijkheid borrelt op in mijn maag en het liefste ren ik de klas uit. Naar huis, in de armen van mijn ouders. Maar dat gaat niet. Ik denk dat ik moet leren doorzetten, en dit is de perfecte gelegenheid. Misschien is dit gewoon een hele, lange, nare droom die ik heb gekregen omdat ik dat ik het verhaal van Sky te vaak heb gelezen. Ik moet dit avontuur nu gewoon voltooien. Zorgen voor een happy-end. Anders word ik met een rothumeur wakker en daar kan Breas niet tegen.

Ik zucht als de bel gaat en pak snel mijn tas in. Ik heb werkelijk geen idee wat hij afgelopen anderhalf uur over logaritmen heeft verteld, en op dit moment boeit het me ook helemaal niks.

'Alles oké?' Can legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me bezorgt aan. Een rilling glijdt over mijn rug en ik schud zijn hand van mijn schouder.

'Je moet me niet zulke rare seinen sturen allemaal, Can,' zeg ik, terwijl ik op sta. Ik gooi mijn veel te zware tas over mijn schouder. 'Ik raak er helemaal van in de war.' Can kijkt me verbaasd aan.

'Wat doe ik dan?' beledigd doe ik mijn wenkbrauwen omhoog.

'Dat heb je niet door?' Can staat vastberaden op en duwt me zachtjes in de richting van de deur.

'Laten we even praten,' zegt hij, terwijl hij een salut-gebaar naar Kemal en Pim maakt.

Als een dominante man trippelt hij voor me de trap af. Ik moet mijn best doen om hem bij te houden zonder mensen om te stoten. Dat is die Stuurder-soepelheid, wanneer krijg ik nou die Feniks-sportiefheid? Via de voordeur van het schoolgebouw lopen we naar buiten. Er schijnt een heerlijk zonnetje, maar de lucht is nog fris en schoon wat me weer wakker maakt. Ik volg Can om de school heen, waar we een groot hockeyveld vinden me twee kleine, ijzeren tribunes aan de zijkanten. Dat ik hier nog nooit ben geweest.

'Hier, kom zitten.' Can klopt op een plastic stoeltje naast hem. Ik neem plaats en geniet even van het uitzicht. We zitten bovenaan een tribune en verder zijn er maar een paar mensen die op de tribune tegenover de onze zitten. Ik neem aan dat Can hier normaal altijd zijn pauzes doorbrengt, en ik begrijp hem volkomen.

'Ik dacht dat we het uitgepraat hadden,' zegt Can rustig. Ik kijk naar hem. Zijn haar is afgelopen weken iets langer gegroeid waardoor het bijna tegen zijn donkere wenkbrauwen komt. Zijn donkerbruine ogen kijken recht vooruit.

'Dat dacht ik ook,' zeg ik. Hij kijkt me aan.

'Wat bedoelde je dan met 'rare seinen'? Doe ik iets verkeerds?' zijn stem klinkt beheerst en geïnteresseerd.

'Nou, sommige gebaren die je maakt komen bij mij over als,' ik denk even na, want hoe zeg ik dit zonder mezelf belachelijk te maken, 'flirterig?' zeg ik dan twijfelend.

'Wat?' Can moet ervan lachen. 'Ik flirt echt niet met je, Medie. Ik heb Naomi nu toch?'

'Maar die keer in je kamer, weet je dat nog? Je zat aan mijn gezicht enzo,' schiet ik slapjes in de verdediging.

'Hm,' Can kijkt me bedenkelijk aan, 'Ik snap dat je dat misschien zo kon interpreteren, maar ik bedoelde het echt niet zo. Ik wilde de Stuurder-Feniksliefde gewoon,' hij maakt drukke gebaren met zijn handen, 'illustreren.' Ik knik tevredengesteld, hoewel ik het nog steeds verdacht vind. 'Jongens zijn echt niet zo ingewikkeld,' gaat hij verder, 'als ik je een keer aanraak doe ik dat zonder erbij na te denken. Dat doe ik gewoon omdat ik je aardig vind, als maten. Als Feniks en Stuurder.' Ik moet lachen om 'maten' en por hem met mijn ellenboog in zijn zij.

'Ik snap het, maat. Maar jongens blijven ingewikkeld.' Hij moet lachen.

'Jongens ingewikkeld? We zijn zo simpel als maar kans. Meisjes zijn ingewikkeld,' hij tikt met zijn vinger tegen mijn slaap, 'jullie denken te veel na.' Ik grinnik.

'Oké.'

De rest van de week gebeurde er niet veel speciaals. Het zag er ongeveer zo uit;

Dinsdag: met moeite uit bed, te laat bij gym aangekomen omdat ik moest lopen van het hoofdgebouw naar de gymlocatie. Gefaald bij voetbal. Scheikunde repetitie verpest. Een heerlijke risotto met paddenstoelen als avondeten.

Woensdag: 's Ochtends te lang onder de douche gestaan, in een joggingsbroek naar school gegaan. In de eerste pauze tijden afgesproken voor Girls Night aankomende vrijdag. Tijdens aardrijkskunde spelletjes gespeeld met Kemal. Can schermde zich de hele dag van me af met zijn oortjes.

Donderdag: Op tijd wakker geworden, ik had zelfs make-up opgedaan. De laatste toets voor de vakantie, geschiedenis, ging nog verbazingwekkend goed. Voor scheikunde bleek ik alleen een 3,7 te hebben gehaald. Beetje jammer. Als avondeten sperziebonen.

En nu is het vrijdag. Ik voel me goed. Het is bijna vakantie, heerlijk.