Dobra Krew - w trakcie edycji

36

Po rozgrzewce i wielu ćwiczeniach na wytrzymałość później ledwo stałam, ale stałam. Natomiast Christopher nie miał nawet zadyszki. Ruszyłam w kierunku ławki by usiąść, ale wilk zatrzymał mnie łapiąc za łokieć. Jęknęłam, jednak tym razem nie z bólu.

- Nie siadaj, bo potem nie wstaniesz - powiedział z uśmiechem

- A jeśli zaraz nie usiądę to się przewrócę i też nie stanę. Co to za różnica - powiedziałam i spojrzałam z tęsknotą na ławkę

- Chodź do Silvano, u niego na pewno będziesz mogła usiąść.

Wywróciłam oczami, ale ruszyłam za swoim instruktorem. Przetarłam dłońmi twarz, a następnie rzuciłam okiem na Christophera, który patrzył na mnie ze zmartwieniem. Od razu się uśmiechnęłam, jednak słabo, bo na nic więcej nie miałam siły.

- Wybacz mi za wczoraj. Trochę przesadziłem.

- Nie ma sprawy. Jeśli obiecasz, że to już się nie powtórzy i zaczniesz szanować moje granice wytrzymałości, to szybko o tym zapomnę.

- Nie powtórzy, obiecuję.

- No to połowa sukcesu za nami.

- A powiesz mi teraz czemu tak naprawdę zdecydowałaś się spróbować jeszcze raz?

Jego pytanie przypomniało mi mój sen. W jednej sekundzie całe zmęczenie jakie czułam wyparowało, ale jego miejsce zajął strach. Po kręgosłupie przebiegł mi zimny dreszcz przez co ciarki mi przeszły. Niestety Christopher się tego dopatrzył, bo stanął mi na drodze i zmusił do stanięcia. Położył dłonie na moich ramionach i spojrzał mi w twarz.

- Co się dzieje? Nicoletto możesz mi powiedzieć.

- To nic takiego, to tylko głupi sen, koszmar. Nic więcej. Nie ma się czym przejmować.

- Nicoletto nic co dotyczy ciebie to nic takiego. Co to za koszmar?

- Od ataku Edgara na mnie śnił mi się co noc ten sam sen, występował w nim Edgar. Wczoraj jak zasnęłam w aucie sen był inny, ale mój brat też brał w nim udział, tak jak dziś w nocy. To tylko głupie sny, naprawdę nie ma czym się przejmować.

Christopher zacisnął usta w cienką linię, a następnie zaczął mnie ciągnąć. Ledwo za nim nadążałam, ale wydawało się, że nie zwracał na to uwagi. Bez pukania wszedł do jakiegoś pokoju, który okazał się gabinetem Silvano. Starzec spojrzał na nas znad papierów. Na początku się uśmiechnął, ale na widok miny wilka spoważniał.

- Co się stało - zapytał tylko

Christopher posadził mnie na jednym z dwóch foteli naprzeciwko biurka. Wystrój gabinetu był dość biedny, jednak nie skomentowałam tego, bo wówczas wilk wskazał mnie palcem.

- Zaczyna się. Ma już sny.

- Jakie sny? Nicoletto co ci się śni? Opowiedz nam wszystko ze szczegółami - powiedział zatroskany Silvano

Westchnęłam.

- To tylko koszmary, każdemu się zdarzają.

- Ale nie każdy jest inkarnacją Jasności, więc proszę opowiedz mi o nich.

- Skoro nalegacie. Po ataku Edgara śniło mi się złote lustro, stałam przed nim jednak nie widziałam swojego odbicia tylko jasną poświatę, znaczy ja byłam tą poświatą. Później widziałam w odbiciu za sobą czarną chmurę, która przemieszczała się w moim kierunku. Odwracam się do niej i słyszę słowa „To nasze przeznaczenie, ale tym razem ciemność wygra" Potem widzę w tej chmurze twarz mojego brata. Jest zupełnie jak żywy i wtedy do mnie mówi „A ty moja siostro w końcu będziesz moja". Po tym zawsze budziłam się z krzykiem. A sen przedstawiał moje wcześniejsze wcielenie. Katje bodajże i moment, kiedy uciekała przed swoim bratem. Tylko że przed samym skokiem z klifu jej brat zmienia się w mojego, a ja czuję, że nie jestem już nią tylko sobą. Następnie spadam, a Edgar krzyczy moje imię i to mnie budzi. Dziś natomiast sen przypominał ten wcześniejszy, tylko z taką różnicą, że byłam od początku sobą i moje odbicie do mnie mówiło. Namawiało mnie do niepoddawania się. Tylko kiedy to robi ja się odwracam do niego tyłem, ale później znów się odwracam i nie widzę lustra tylko Edgara. Pyta się mnie jak niby mam zamiar stawić mu czoła, skoro się ukrywam, mówi, że nie ma takiego miejsca, gdzie przed nim ucieknę. Poza tym mówi, że jestem jego i tak czy siak będę z nim. Na koniec krzyczę mu w twarz, że nigdy nie będę jego i się budzę.