𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

1

Jungkook's P.O.V.

"Jungkook, ξύπνα! Ξύπνα, υπναρά!" η φωνή της μητέρας μου με έκανε να σηκωθώ αμέσως από το κρεβάτι μου. Δεν συνηθίζω να σηκώνομαι τόσο εύκολα για το σχολείο, αλλά η σημερινή μέρα αποτελεί εξαίρεση. Είναι η πρώτη μέρα στο καινούργιο λύκειο και είμαι φουλ αγχωμένος.

Και αυτό γιατί στο καινούργιο σχολείο δεν θα ξέρω απολύτως κανέναν. Και αυτό με κάνει να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο. Ελπίζω όμως να γνωρίσω κάποιον, έστω για να μην κάθομαι μόνος μου στο θρανίο και τα διαλείμματα. Το σπίτι μου βέβαια βρίσκεται αρκετά μακριά από το σχολείο, οπότε πρέπει κάθε πρωί να παίρνω το λεωφορείο για να φτάσω ως εκεί.

Ετοιμάστηκα για το σχολείο, πρώτα πλύθηκα και φόρεσα την στολή μου και ύστερα πήρα το φαγητό που μου είχε ετοιμάσει η μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι πολύ καλή γυναίκα. Δεν είναι πως είμαι μαμάκιας, απλά πιστεύω πως είμαι τυχερός σε σχέση με άλλα παιδιά που οι γονείς τους δεν νοιάζονται καθόλου.

Που περνάνε όλη μέρα απλά στο ίδιο σπίτι και είναι αδιάφοροι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Έχω κάπως κατάθλιψη, βασικά δεν με χαροποιεί τίποτα και δεν είμαι καθόλου θετικός άνθρωπος, είμαι εντελώς απαισιόδοξος. Αν μπορείς να το πεις κατάθλιψη αυτό.

Οι γονείς μου έχουν καταλάβει για εμένα, και νοιάζονται πραγματικά. Προσπαθούν να με βοηθήσουν κολλώντας χαρτάκια με αισιόδοξα μηνύματα στους τοίχους, όσο ηλίθια τεχνική και να είναι. Με αγαπούν πολύ οι γονείς μου, και οι δύο, τόσο που ούτε οι πραγματικοί μου να ήταν.

Και αυτό το λέω γιατί είμαι, προφανώς, υιοθετημένος. Οι πραγματικοί μου γονείς πέθαναν σε τροχαίο όταν ήμουν πέντε χρονών και ύστερα μας πήραν εμένα και τον αδερφό μου και μας πήγαν σε ορφανοτροφείο. Αρκετό καιρό αργότερα με υιοθέτησε αυτό το ζευγάρι. Με χώρισαν βέβαια από τον αδερφό μου, αλλά ήθελαν ένα παιδί. Βέβαια έχω στεναχωρηθεί αρκετά και πονάω με το γεγονός ότι δεν έχω ιδέα που είναι ο αδερφός μου, αλλά και πάλι δεν τον θυμάμαι σχεδόν καθόλου οπότε δεν με πειράζει και τόσο. Ελπίζω να περνάει μία όμορφη ζωή και να τον υιοθέτησαν κάποιοι που τον αγαπάνε πολύ, τόσο όσο με αγαπούν και εμένα.

Έφτασα στο σχολείο και κατευθύνθηκα με αργά βήματα προς την τάξη μου, χαζεύοντας τριγύρω τους πίνακες που υπήρχαν κρεμασμένοι από τους τοίχους. Πρώτη φορά έμπαινα μέσα σε ένα σχολείο τόσο πλούσιο και φαντασμαγορικό. Έι, είχε δύο γήπεδα μπάσκετ στρωμένα με ειδικό υλικό και ένα γήπεδο βόλεϊ. Ήταν απλά υπέροχο. Αισθανόμουν τυχερός που πήγαινα σε τέτοιο σχολείο.

Έφτασα έξω από την τάξη 3 που μου είχαν πει πως θα πήγαινα, όπου με περίμενε ένας δάσκαλος με ξανθά περιποιημένα μαλλιά. Καρφώθηκα αμέσως στον ολοστρόγγυλο σκελετό που κοσμούσε το πρόσωπο του. Δεν φαινόταν και πολύ μεγάλος, γύρω στα 30. Ο πιο όμορφος από τους καθηγητές εκεί μέσα, στα αλήθεια.

Καμία καθηγήτρια, μόνο άντρες. Και αυτό επειδή το σχολείο ήταν αρρένων και θα ήταν πολύ παράξενα να κάνει μάθημα μία γυναίκα σε μία τάξη με τριάντα σαράντα παιδιά επάνω στην εφηβεία.

"Γεια σου, εσύ πρέπει να είσαι ο Jungkook, σωστά; Ονομάζομαι Kim Namjoon και είμαι ο καθηγητής της Γεωγραφίας. Έλα, να σε συστήσω στους συμμαθητές σου". Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκα μπροστά σε μία τεράστια τάξη που ήταν τόσο μεγάλη όσο ήταν περίπου το παλιό μου σπίτι. Τα θρανία ήταν στημένα το ένα πίσω από το άλλο σε τετράδες.

Όλα τα παιδιά με κοιτούσαν, άλλα με περίεργο βλέμμα, άλλα έδειχναν να τους άρεσε η όψη μου. "Παιδιά, αυτός είναι ο καινούργιος σας συμμαθητής" είπε ο καθηγητής και με κοίταξε χαμογελώντας αμήχανα. "Πες το όνομα σου".

"Με λένε Jeon Jungkook" είπα σιγανά. "Εμ, Jungkook, κάθισε δίπλα στον Taehyung, απ' ότι βλέπω είναι το μόνο κενό θρανίο εδώ" μου ψιθύρισε και μου έδειξε το τρίτο σε σειρά θρανίο ακριβώς μπροστά μου.

Ο Taehyung ήταν ένα παιδί με καστανόξανθα μαλλιά και ωραία και άγρια μάτια. Με φόβισε με την πρώτη ματιά, αλλά φαινόταν γλυκούλης. "Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε το μάθημα μας τώρα. Ανοίξτε τα βιβλία σας στην σελίδα 7".

"Από την πρώτη μέρα μάθημα, γαμώ την τύχη μου μέσα. Μαλακισμένα" ψιθύρισε ο Taehyung. Συμφωνούσα, αλλά ποτέ στην ζωή μου δεν είχα βρίσει τόσο άσχημα. Ποτέ και κανέναν. Είμαι εντελώς διαφορετικός με εκείνον από πλευρά χαρακτήρα. Γιατί εξωτερικά μου θύμιζε από κάπου να τον ξέρω. Αλλά είχα συναντήσει τόσα παιδάκια στην ίδια κατάσταση με εμένα στο μοναστήρι και στο ορφανοτροφείο. Ίσως ήταν κανείς από εκεί.

Μου έβγαζε μία οικειότητα το βλέμμα του για να είμαι ειλικρινής. Δεν περνά απαρατήρητος αυτός. Οπότε για αυτό έχει χαραχτεί στην μνήμη μου και τον θυμάμαι ακόμα, τόσα χρόνια μετά.