𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

59

Jungkook's P.O.V.

Άνοιξα ελαφρώς τα μάτια μου. Το φως επάνω από το κεφάλι μου ήταν πολύ έντονο για τα μάτια μου και έτσι τα ξαναέκλεισα σχεδόν αμέσως. Αισθανόμουν κάτι να με ενοχλεί στο πρόσωπο, να με σφίγγει να πω πιο συγκεκριμένα. Φορούσα μία μάσκα οξυγόνου, αυτό ήταν που με ενοχλούσε.

Δεν θυμάμαι τίποτα από ότι συνέβη. Το μόνο που θυμάμαι είναι να είμαι στα γόνατα και κάποιος να με χτυπάει και να με αγγίζει από πίσω. Μόνο αυτό.

Ήθελα να κάνω εμετό, όμως η μάσκα οξυγόνου με εμπόδιζε. Ένιωθα πως όλα γυρνούσαν γύρω γύρω, ζαλιζόμουν πολύ. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και προσπάθησα να μην δίνω σημασία σε αυτή την ζαλιστική κίνηση. Όμως, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται.

Πιστεύω πως όλοι έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα. Να είσαι ξαπλωμένος και όλα να στριφογυρίζουν πάνω από το κεφάλι σου, να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτό το χάος και να μην μπορείς. Ένας σταθερός ήχος ακουγόταν συνεχώς μέσα στο δωμάτιο. Σαν καρδιακοί παλμοί από μεγάφωνα.

Προσπάθησα να κοιτάξω τριγύρω. Είδα μερικά αντικείμενα, σαν μανταλάκια, επάνω στο γυμνό μου στήθος. Είχα ένα αυτοκόλλητο στο κεφάλι, αλλά δεν μπορούσα να το πιάσω, μιας που τα χέρια μου ήταν πιεσμένα να ακουμπάνε στο κρεβάτι, εξαιτίας των καλωδίων.

Όλα ήταν άσπρα σε αυτό το δωμάτιο, ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήμουν τελευταία. Δεν είχε κομοδίνο δίπλα μου, ούτε καρέκλες. Μόνο μηχανήματα και το κρεβάτι στο οποίο ήμουν επάνω ξαπλωμένος, φορώντας μόνο ένα φαρδύ πουκάμισο, ξεκούμπωτο βέβαια. Τίποτα άλλο.

Το κεφάλι μου πονούσε τρομερά πολύ, δεν μπορούσα βέβαια και να το κουνήσω, σαν κάτι να το κρατούσε σταθερό, στην ευθεία. Σαν να έσπασε ο λαιμός μου ας πούμε. Αλλά δεν ξέρω. Έκανα μία ακόμη προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου, αυτή την φορά για λίγη περισσότερη ώρα, όμως υπήρχε το πολύ έντονο φως που με ενοχλούσε.

Ακούστηκε ήχος σαν μία πόρτα να άνοιξε και να ξαναέκλεισε. Άνοιξα ξανά τα βαριά βλέφαρα μου για λίγο, μόνο για να προσπαθήσω να παρατηρήσω τι συνέβαινε στο δωμάτιο. "Jungkook... Όλα θα πάνε καλά, μην φοβάσαι" μου ψιθύρισε κάποιος.

Τι συνέβαινε;

Τι θα πάει καλά;

Τι θα μου κάνουν;

Ελπίζω να μην πονέσει, ότι και να είναι αυτό. Ξαφνικά άρχισα να νυστάζω και πριν το καταλάβω, είχα αποκοιμηθεί. Στον ύπνο μου άκουγα ένα βιολί να παίζει χαλαρωτική μουσική, η οποία δεν έχω ιδέα γιατί μου άρεσε.