𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

44

still Jungkook's P.O.V.

Αυτό το αγόρι έχει αρχίσει παραδόξως να κυριαρχεί στις σκέψεις μου μέρα νύχτα. Αρχίζω και αναρωτιέμαι, άραγε γιατί δεν μου λέει απλά την αλήθεια; Γιατί δεν μου λέει πως ήμασταν ζευγάρι και μου λέει συνέχεια πως είμαστε απλά δύο φίλοι; Αφού έχουμε φιληθεί. Οι φίλοι δεν φιλιούνται, τα ζευγάρια το κάνουν.

Θέλει να ξεχάσει εκείνο το παθιασμένο φιλί που δώσαμε στο σχολείο; Γιατί θέλει να το ξεχάσει;

Μήπως έκανα κάτι που δεν έπρεπε και δεν το κατάλαβα και έτσι δεν το θυμάμαι;

Μήπως δεν έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι υπήρξε ερωτευμένος με ένα αγόρι; Και ειδικά με έναν από τους φίλους του, όπως είμαι εγώ; 

Ήρθε και σήμερα να με δει, όμως δεν έλεγε απολύτως τίποτα. Απλά καθόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα λαμπερά μας πρόσωπα. Μου ήρθε να τον φιλήσω ξανά...

Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να τον φιλήσω ξανά. Νιώθω πως κάτι με σταματάει. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό και έτσι δεν μπορώ να το εξηγήσω λεπτομερώς, όμως νιώθω πως αυτό που πάω να κάνω είναι κατά κάποιο τρόπο λάθος. Ίσως κάτι σοβαρό συνέβη και χωρίσαμε λίγο καιρό πριν καταλήξουμε και οι δύο εδώ πέρα στο νοσοκομείο.

Πρέπει να ξεδιαλύνει με κάποιο τρόπο το μπερδεμένο μυαλό μου. Αλλά δεν ξέρω πώς, μου είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσω τα πράγματα που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Θυμάμαι γεγονότα που δεν θέλω και δεν έπρεπε να θυμάμαι και το αντίθετο. Έχω μπερδευτεί απερίγραπτα πολύ. 

Καθόμουν χαλαρά στο κρεβάτι και ζωγράφιζα με κάτι παλιούς μαρκαδόρους που μου έδωσαν οι νοσοκόμες, οι οποίοι ήταν σχεδόν νεκροί με βάση το πόσο μελάνι είχαν, αργοπέθαιναν να πω καλύτερα. Όμως με λίγο παραπάνω πάτημα, έβαφαν μια χαρά, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα.

Ζωγράφισα ένα όμορφο τοπίο το οποίο συνήθιζε να ζωγραφίζει ένα μικρό παιδί, έναν υπέροχο κόσμο με μεγάλο κατακίτρινο ήλιο, γαλάζιο ουρανό, πολύχρωμα λουλούδια και οι άνθρωποι με τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Δεν υπάρχουν προβλήματα και όλα μοιάζουν να είναι τόσο τέλεια και καλοφτιαγμένα. 

Μακάρι να ήταν έτσι και στην πραγματική ζωή... Μακάρι.

Εδώ λέω και καλά που μου έδωσαν και αυτούς τους μαρκαδόρους να μουτζουρώνω λίγο γιατί είναι πολύ βαρετά μέσα στο δωμάτιο όλη μέρα. Δεν με αφήνουν να βγω καθόλου από το δωμάτιο, λες και έχω κάποιον να πάω ή και να φύγω από το νοσοκομείο.  Ένας γιατρός και ένας άντρας περίπου σαράντα με πενήντα χρονών μπήκαν μέσα στο δωμάτιο.