𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

29

Taehyung's P.O.V.

Μίλησα στην Rose για όλο αυτό το θέμα με τον Jungkook και της ζήτησα -την παρακάλεσα- να μου επιτρέψει να επιστρέψω στο Ilsan έστω και για λίγο, να τον δω. Να του μιλήσω. Δεν με ενδιέφερε ο Namjoon, δεν με ανάγκαζε το σχέδιο να πάω. Αν και εφόσον πήγαινα, φυσικά και θα έβαζα σε εφαρμογή αυτό το σχέδιο.

Τα είχα σκεφτεί όλα. Όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Ακόμη και το τι θα πω στους αστυνομικούς. Αυτό ονομάζεται οργάνωση. Να κοιτάνε μερικοί που μου έλεγαν παλαιότερα πως δεν έχω πονηρό μυαλό. Εγώ είμαι αλεπού και το ξέρω, και οι μοναχοί μού το έλεγαν συνέχεια.

Είπε πως δεν μου επιτρέπει να πάω, γιατί έχει την ευθύνη μου και μέχρι να αποκατασταθούν οι τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η φωτιά, θα μένουμε στην Daegu, χωρίς να πηγαίνουμε σχολείο, μακριά από τον Jungkook και όλη μέρα να καθόμαστε έξω, να διαβάζουμε μόνοι μας και να κουβαλάμε κούτες με φαγητά και ρούχα για όλους μας. Είμαστε οι μεγαλύτεροι, τι να κάνουμε;

Δεν πάει να μην με αφήνει; Εγώ θα πάω, έστω και για μία ώρα.

Έβγαλα έναν σάκο από την μικρή ντουλάπα που υπήρχε επάνω στο δωμάτιο και έβαλα μέσα όσα ρούχα είχα μόλις πάρει, μαζί και λίγα λεφτά. Δεν έφταναν όμως για εισιτήριο, δεν πειράζει όμως. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα χωρίς εισιτήριο.

Ο Jin με έπιασε από πίσω και έκανε τα χέρια μου να κολλήσουν επάνω στο σώμα μου. Τραβήχτηκα αμέσως. Δεν μου αρέσει να με πιάνει κανείς έτσι. Νομίζω πως θέλει να μου κάνει κακό. Όπως όταν είχε γίνει τότε, αν και ο Jin δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Όμως τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι δεν λένε;

"Τι πας να κάνεις, Taehyung;" με ρώτησε. Θυμήθηκα εκείνη την μέρα που έφευγα από το μοναστήρι. "Άσε με" φώναξα και τον κοίταξα στα μάτια. Φόρεσα τον σάκο στους ώμους μου και πήγα προς την πόρτα. "Θα φύγεις;". "Πρέπει να τον δω, Jin! Αλήθεια πρέπει!" απάντησα και προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δάγκωσα τα χείλη μου με δύναμη.

Έτρεξα προς το σκίσιμο της περίφραξης. Άκουσα την κραυγή του Jin πίσω μου. Πριν προλάβω να γυρίσω είχε πέσει πάνω μου και ήμασταν και οι δύο στο χώμα. "Να προσέχεις, Taehyung. Και να γυρίσεις γρήγορα" μου ψιθύρισε. Τον έσπρωξα δίπλα μου και σηκώθηκα, συνεχίζοντας το τρέξιμο.

Χώθηκα σε μία τρύπα και βγήκα επάνω στον κεντρικό δρόμο. Τα αμάξια έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, συνέχισα και εγώ να τρέχω δίπλα τους σαν κυνηγημένος. Όταν κουράστηκα, είχα φτάσει μπροστά από τον χάρτη της πόλης. Έψαξα με γρήγορες αναπνοές τον σταθμό και είδα πως έπρεπε να συνεχίσω ευθεία για σχεδόν ένα χιλιόμετρο. Πήρα μία ανάσα και συνέχισα να τρέχω.