𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

57

still Taehyung's P.O.V.

Μου ανταπέδωσε με ένα δυνατό χαστούκι. Ποτέ ξανά δεν με είχε χτυπήσει έτσι, ούτε στο σχολείο όταν πετούσα βλακείες μέσα στο μάθημα. Το ξύλο με έκανε όχι ακριβώς πιο ήρεμο, απλά με έκανε να αισθανθώ χάλια και έτσι αυτός που χτυπούσε αισθανόταν ωραία και εγώ δεν αντιδρούσα. 

Βέβαια, ποτέ δεν άφηνα έτσι αυτόν που με χτυπούσε. Πλήρωνε μετά αυτό του το λάθος.

Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, τον άφησα απλά να με χτυπάει. Ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα κουραζόταν και θα σταματούσε. "Τον σκότωσες;" ψιθύρισα. "Σκάσε, τώρα είμαστε οι δύο μας" απάντησε ενώ με κοιτούσε στα μάτια. 

Έσφιξε για μία ακόμη φορά τον λαιμό μου με τα χέρια του. "Ζήτα μου για μία τελευταία συγγνώμη, Taehyung. Εσύ προκάλεσες όλα αυτά που συμβαίνουν σε όλους μας. Όλοι υποφέρουν και εσύ φταις για αυτό. Ζήτα συγγνώμη". "Άσε με να δω τον Jungkook πρώτα, αλλιώς θα φωνάξω". 

Με κοίταξε παράξενα. 

Λες να ψάρωσε;

"Σε παρακαλώ, Namjoon. Σε ικετεύω" ψιθύρισα κοιτώντας τον στα μάτια. Τραβήχτηκε μακριά μου και έσπρωξα τον εαυτό μου στην άλλη πλευρά του κρεβατιού και άπλωσα το χέρι μου προς τον γεμάτο αίματα Jungkook. 

Ξεκίνησα να τον ακουμπάω για να του δείξω πως είμαι κοντά του. Δεν κουνιόταν καθόλου. Πριν πανικοβληθώ όμως και βάλω τα κλάματα, ήθελα να είμαι σίγουρος πως ο Namjoon τελείωσε εντελώς τον Jungkook. 

Τον έκανε να σταματήσει να αναπνέει με μία απλή σφαίρα; Τόλμησε; 

Έσκυψα για να τον δω. Τον έπιασα από τα χέρια και προσπάθησα να τον σηκώσω, ενώ τα δάκρυα ήταν έτοιμα να πεταχτούν έξω και να μουσκέψουν τα αίματα στο πρόσωπο μου. "Jungkookie..." ψιθύρισα. 

Κοίταξα τον Namjoon. Είχε το θάρρος και με κοιτούσε στα μάτια το καθίκι, το κάθαρμα. Δεν ντρεπόταν για αυτό που έκανε. Τι έκανε;

Τον σκότωσε αφού πρώτα τον βασάνισε και τον βίασε μπροστά μου. 

"Έλα φτάνει" είπε και με τράβηξε ξανά πίσω αφότου έβηξε δυνατά.  "Θα φωνάξω για να με ακούσουν από έξω! Τον σκότωσες! Είσαι ένας δολοφόνος!". "Δεν θα τολμήσεις να φωνάξεις και το ξέρω" μου απάντησε και ακούμπησε την κρύα κάννη του όπλου του στο μέτωπο μου. 

 "Ποτέ δεν ξέρεις" απάντησα ψυχρά. Με κοίταξε στα μάτια, όμως το χέρι του έτρεμε. Δεν είχε το θάρρος να με πυροβολήσει, δεν τολμούσε. Είχε πλάκα όμως αυτό.