𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

52

Jungkook's P.O.V.

Καθόμουν στο κρεβάτι και ζωγράφιζα για μία ακόμη φορά. Βαριόμουν πολύ, όμως σκεφτόμουν συνέχεια εκείνον, ούτε λεπτό δεν σταμάτησα. Αισθανόμουν χάλια που τον είδα να κλαίει, ένιωσα πως εγώ τον έκανα να κλαίει. Θέλω να του ζητήσω συγγνώμη. Μακάρι να μπορούσα να του ζητήσω συγγνώμη.

Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω.

Ή έστω να γράψω.

Όμως δεν μπορώ. Κάποιος με καταράστηκε και τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω σαν χαζός. Μπορεί να είναι ωραίο να δείχνεις τα συναισθήματα με κινήσεις και όχι με λόγια, αλλά και πάλι είναι γελοίο. Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να γίνω όπως ήμουν πριν...

Υπήρχε πολύ ησυχία στο νοσοκομείο, κανείς δεν κυκλοφορούσε. Και επίσης είχε πολύ ώρα να περάσει από εδώ ο πατέρας μου να με δει. Δεν με ενδιέφερε και πολύ όμως. Δεν τον συμπαθώ, δεν ξέρω γιατί. Το πρόσωπο του μου βγάζει μια αντιπάθεια.

Δεν τον θέλω.

Από την μέρα που ήρθε. Από την πρώτη στιγμή που με κοίταξε και με ακούμπησε. Δεν ξέρω αν αυτός ο τρόπος που τα κάνει αυτά είναι ο τρόπος που ο πατέρας βλέπει τον γιο. Όμως, δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ. Αρκεί που δεν είμαι πολύ ώρα μαζί του.

Έσκισα το φύλλο από το μπλοκ ζωγραφικής και το δίπλωσα. Ήθελα να το δώσω στο αγόρι μου. Ήταν μία από τις καλύτερες ζωγραφιές που έχω κάνει ποτέ. Την κοίταξα χαμογελαστός και έδιωξα τα σκεπάσματα που με έπνιγαν και με εμπόδιζαν να σηκωθώ από επάνω μου.

Άνοιξα με προσοχή την πόρτα και βγήκα έξω. Ο διάδρομος ήταν άδειος, και έκανε πολύ κρύο. Αρκετά πολύ κρύο. Έβαλα επάνω μου την ζακετούλα μου και την κούμπωσα. Πήγαινα με αργά βήματα στο δωμάτιο του.

Η πόρτα ήταν λίγο ανοιχτή. Φαινόταν σαν κάποιος να ήταν μέσα και να στεκόταν κοντά του. Κάτι είπαν και μετά ο άλλος έπεσε στο πάτωμα σαν κάποιος αόρατος να τον έσπρωξε. Άνοιξα περισσότερο την πόρτα και κοίταξα το αγόρι μου.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρώτησε. Τον κοίταξα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και άπλωσα το χέρι που κρατούσα την ζωγραφιά προς το μέρος του. Μία νοσοκόμα μπήκε γρήγορα μέσα και βοήθησε τον άλλον να συνέλθει δίνοντας του λίγο νερό. "Αμάν, Taehyung, λίγη ώρα σε άφησα μόνο. Θα δούμε τώρα τι έγινε". "Δηλαδή εγώ φταίω και για αυτό, ε;" φώναξε και μπήκε κάτω από τα σκεπάσματα.

Ένιωσα πως ήθελε πάλι να κλάψει.

Η νοσοκόμα έπιασε τον άντρα αγκαλιά και βγήκαν έξω. Πήγα και κάθισα πλάι στο αγόρι μου και πήρα τα σκεπάσματα από πάνω του. Χαμογέλασα κοιτώντας τον στα μάτια και έβαλα το χαρτί μέσα στο χέρι του. Το άνοιξε και το κοίταξε προσεκτικά. Ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλο μου και με φίλησε στην μύτη.