𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

4

Jungkook's P.O.V.

Ο Taehyung δεν ήρθε την πρώτη ώρα. Αναρωτιόμουν που μπορούσε να είναι και γιατί είχε αργήσει. Ανησυχούσα βασικά, φίλος μου είναι. Γιατί από ότι φαινόταν δεν ζούσε και πολύ ωραία ζωή. Ξέρω πως είναι νωρίς να τον κρίνω, αλλά αυτό φαίνεται. Είναι πολύ λυπημένος, και μέσα του πονάει πολύ.

Μπορεί οι γονείς του να είναι ναρκομανείς και αυτός να περνάει πολύ δύσκολα μαζί τους. Μπορεί να τον αναγκάζουν και εκείνον να κάνει ή να παίρνει πράγματα που εκείνος δεν θέλει. Ελπίζω όμως να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ίσως να μένει στο ορφανοτροφείο ή κάπου αλλού όπου του συμπεριφέρονται άσχημα και τον κοροϊδεύουν. Γιατί να κοροϊδεύεις κάποιον; Επειδή ντύνεται με παλιά και όχι μοντέρνα ρούχα; Επειδή προφανώς να μην έχει πολλά ρούχα και πολλά παπούτσια για να αλλάζει; Επειδή ίσως μπορεί να έχει μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια;

Ποτέ δεν θα μπορούσα να κοροϊδέψω κάποιον για οποιοδήποτε λόγο. Δεν είμαι τόσο κακός άνθρωπος. Παλιά κορόιδευαν εμένα, για τα σκουλαρίκια μου. Με φώναζαν "κορίτσι". Έκλαιγα κάθε μέρα, αλλά πλέον το έχω ξεπεράσει. Πλέον είμαι ένας ασήμαντος, που κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Μόνο ο κύριος Namjoon μου δίνει λίγο σημασία. Τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω την προσοχή του Taehyung;

Στο διάλειμμα καθόμουν μπροστά στην κεντρική είσοδο του σχολείου κοιτώντας τα σχήματα που είχαν δημιουργηθεί στα σύννεφα. Ο ουρανός έμοιαζε με έναν πίνακα στον οποίο ο ζωγράφος είχε χρησιμοποιήσει όλες τις πιθανές αποχρώσεις του μπλε. Ήταν μία από τις πιο ωραίες εικόνες που έχω αντικρίσει ποτέ στην ζωή μου.

"Jungkook;" άκουσα μία γνώριμη φωνή πίσω μου. Ο κύριος Namjoon με πλησίαζε. Ήταν ελαφρώς χαμογελαστός και είχε τα γυαλιά του στερεωμένα στον γιακά του πουκαμίσου που φορούσε. "Γεια σας κύριε Namjoon" είπα χαμογελώντας και έκανα μία μικρή υπόκλιση. "Πως πάει; Προσαρμόστηκες στο καινούργιο περιβάλλον;". Χαμογέλασε πλατιά κοιτώντας με και αυτό με έκανε να αισθανθώ λιγάκι άβολα. Αν και το ξέχασα ύστερα.

"Εμ, ναι. Μια χαρά, για την ώρα". "Και με τον διπλανό σου κάνεις παρέα βλέπω, χθες σας πέτυχα μαζί στο διάλειμμα, σωστά;". Το χαμόγελο μου έσβησε. "Δεν κάνουμε ακριβώς παρέα, δεν είναι και πολύ φιλικός απέναντί μου. Και στον καθένα φαντάζομαι ότι είναι έτσι". Ο κύριος Namjoon καθάρισε τον λαιμό του και σοβάρεψε. "Έχει μερικά προβλήματα και αυτός, όσο να 'ναι. Όπως όλοι μας. Κανείς δεν μπορεί να είναι συνέχεια χαρούμενος".

"Είναι κάτι που πρέπει να ξέρω;". "Ξέρεις, παιδί μου, ο συμμαθητής σου βγάζει μία βιαιότητα λόγω της δύσκολης κατάστασης που βιώνει. Είναι ορφανός από μικρό παιδί, και δεν έχει κανέναν στον κόσμο. Ζει στο μοναστήρι και επειδή εκεί το περιβάλλον δεν είναι ικανό για έναν έφηβο, ο Taehyung αντιδρά άσχημα σε όλα εδώ στο σχολείο. Βγάζει εδώ όσα δεν μπορεί να πει εκεί μέσα, κατάλαβες;".

Γούρλωσα τα μάτια μου. Πραγματικά το μοναστήρι είναι σαν να είσαι σε φυλακή. Δεν μπορείς να πεις ούτε την λέξη "σκατά" εκεί μέσα. Δεν θυμάμαι και πολύ πως ακριβώς είναι, θυμάμαι μόνο πως ήταν άσχημα. Δεν έζησα και πολύ εκεί μέσα, ευτυχώς. Και όσο έζησα, ήμουν πολύ μικρός, γύρω στα 7.

"Το καταλαβαίνω. Σήμερα ξέρουμε γιατί δεν ήρθε σχολείο;". "Δεν έχω ιδέα. Ίσως συνέβη κάτι, ελπίζω μόνο να μην είναι κάτι κακό και να είναι καλά το παιδί. Αν και πιστεύω πως απλά δεν είχε όρεξη να έρθει σχολείο σήμερα, το κάνει συχνά αυτό". Χτύπησε το κουδούνι για μάθημα. Μπήκα στην τάξη ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπε ο καθηγητής για τον Tae. Λες να έγινε κάτι άσχημο; Το κεφάλι μου βασανιζόταν από τις σκέψεις.

Ελπίζω να μην συνέβη κάτι κακό και έπαθε τίποτα. Γιατί τον συμπάθησα. Και όσο τρελό και αν ακούγεται, θα στεναχωρηθώ πολύ αν πάθει κάτι το συγκεκριμένο άτομο. Γιατί νομίζω πως είναι ο soulmate μου, αν και τον ξέρω μία μέρα και δεν έχουμε μιλήσει καθόλου. Ίσως και να βιάζομαι, δεν ξέρω. Βασικά, δεν πιστεύω στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Να πω καλύτερα δεν πίστευα, μέχρι προχθές. Η συμπάθεια μου προς εκείνον ελπίζω να εξελιχθεί λίγο. Αρκετά. Πολύ. Να τον ερωτευτώ πολύ. Να είμαστε μαζί. Αυτό θέλω.