𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

43

Jungkook's P.O.V.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε αργά και μέσα μπήκαν δύο αγόρια, περίπου στην ηλικία μου. Ο ένας ήταν ψηλός, γύρω στο 1.80 και ο άλλος καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Μόνο αυτό μπορούσα να δω από αυτή την απόσταση, όχι περισσότερες λεπτομέρειες.

Ο τελευταίος μόλις με είδε, έπαθε σοκ. Κοκκίνισε και έβαλε το χέρι του μπροστά στο στόμα του, γεμάτος έκπληξη. Ήρθε προς το μέρος του και στάθηκε δίπλα μου κοιτώντας με βαθιά στα μάτια. Μπορούσα να τον βλέπω καλύτερα τώρα που ήρθε πιο κοντά μου.

Όμως φοβήθηκα. Ποιος ήταν αυτός; Δεν τον ήξερα.

"Jungkook;" με ρώτησε. Τον κοίταξα τρίβοντας με μανία τα μάτια μου. Δεν έβλεπα πολύ καλά, έβλεπα θολά και κάπως... χμ, άχρωμα. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιγε, ίσως με πείραξαν τα φώτα του δωματίου. Δεν ξέρω, στα αλήθεια.

Πού ήξερε αυτός το όνομα μου; Με ξέρει; Μακάρι να μπορούσα να τον ρωτήσω... Προσπαθώ να μιλήσω και φωνή δεν βγαίνει. Νιώθω να τρέμω, με πονάει όλο μου το κορμί. Το αγόρι που στεκόταν δίπλα μου κοίταξε τον άλλον που στεκόταν στην πόρτα. Κοίταξα και εγώ εκείνον. Ανασήκωσε τους ώμους του.

"Jungkook, καταλαβαίνεις ποιος είμαι;" επανέλαβε αργά. Όχι. Δεν τον αναγνώριζα και έτσι ήθελα γρήγορα να μάθω ποιος ήταν. Ήμουν μόνος μου στο δωμάτιο με δύο αγνώστους, δεν έβλεπα καλά και δεν μπορούσα να φωνάξω σε περίπτωση που χρειαζόταν.

Μπορεί να με έκαναν οτιδήποτε, όμως δεν μπορούσα να βγάλω φωνή να φωνάξω για να σωθώ. Φοβήθηκα. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου για να δείξω πως δεν τον αναγνωρίζω. Στα μάτια του αγνώστου αγοριού έφτασαν δάκρυα. Τον λυπήθηκα και έτσι του ακούμπησα απαλά το χέρι. Με κοίταξε και χαμογέλασε πλατιά, το χαμόγελο του ξεκινούσε από το ένα αυτί και έφτανε έως το άλλο. Ήταν πολύ γλυκούλης, υπερβολικά πολύ.

Ήταν συγκινημένος και αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε. Δεν θέλω να είμαι η αιτία για να κλαίει κάποιος. Και η αρρώστια μου τον κάνει να κλαίει. Εγώ φταίω... Για όλα εγώ φταίω...

Μην κλαις, αγοράκι...

Κοιτούσε κάτω, τον έπιασα από το σαγόνι να με κοιτάξει. Επικεντρώθηκα στα μάτια του, ήταν κόκκινα και γυάλιζαν. Το χρώμα των ματιών του ήταν αρκετά ωραίο, αν και δεν ήξερα τι ακριβώς χρώμα ήταν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλά τα χρώματα. Τα έβλεπα καστανά, αλλά μπορεί να ήταν και κάτι άλλο.

Χαμογέλασε ξανά. "Kookie..." είπε και μου έπιασε σφιχτά το χέρι. Το σήκωσε στα χείλη του και το φίλησε απαλά, τρυφερά. Αισθάνθηκα περίεργα, όμως και ωραία ταυτόχρονα. Πρέπει να ήταν κάποιος φίλος μου ή ίσως το αγόρι μου. Δεν ξέρω αν έχω αγόρι, δεν μπορώ να θυμηθώ.