𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

41

Third person's P.O.V.

"Σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται ο Kim Taehyung; Είναι το αγόρι που σώθηκε από το φλεγόμενο κτήριο". "Είστε συγγενείς του;". "Ναι, είμαι ο μεγάλος του αδερφός. Ξέρετε, δεν ήρθα τόσο καιρό γιατί ήμουν στην Ιαπωνία, και τώρα έμαθα τι έγινε και κατάφερα να έρθω". Η νοσοκόμα κοίταξε τον άντρα εξονυχιστικά, όμως δεν της δημιούργησε καμία εντύπωση το γεγονός ότι φαινόταν σαν να προσπαθεί συνεχώς να κρύψει κάτι. 

Κάτι που δεν έπρεπε εκείνη να καταλάβει. 

Σαν να προσπαθούσε να μην αποκαλυφτεί. Φαινόταν να το κάνει καλά. 

Σαν καλός ηθοποιός που είναι, έπεισε τη νοσοκόμα και τού έδωσε τον αριθμό δωματίου που βρισκόταν Taehyung. Ο άντρας μπήκε ανάμεσα στους διαδρόμους και βρέθηκε έξω από την πόρτα με τον αριθμό 351, στην Μονάδα Εγκαυμάτων. Από έξω δεν στεκόταν κανείς, οπότε άνοιξε την πόρτα και μπήκε κατευθείαν μέσα. 

Το αγόρι κοιμόταν... Πόσο πολύ ήρεμος που ήταν... Η αναπνοή του σταθερή... Καιρό είχε να κοιμηθεί τόσο ήρεμα, και ειδικά μετά από εκείνο το βράδυ, το βράδυ μετά το μπαρ. Ένα από τα χειρότερα βράδια που έζησε στα 16 χρόνια της ζωής του...

Ο άντρας στεκόταν στον τοίχο και κοιτούσε συνεχώς το αγόρι. Είχε μετανιώσει; Ποιος ξέρει. Όμως ήταν περίεργο. Τι ήθελε στο νοσοκομείο ο άνθρωπος που έπαιξε με ένα μικρό αγόρι, που του πωλούσε αισθήματα για να καταφέρει να τον ρίξει στο κρεβάτι; Και μετά, αφού τον γλέντησε, έβγαλε απέναντι του τον αληθινό και τον άρρωστο εαυτό του. 

Τον αληθινό Kim Namjoon. 

Το νεαρό αγόρι, παρόλο που κοιμόταν, αισθάνθηκε την ύπαρξη κάποιου στο δωμάτιο και κουνήθηκε λίγο. Ο άντρας κόλλησε στον τοίχο, φοβήθηκε. Δεν το περίμενε. Πρόσεξε τις χοντρές κάλτσες που φορούσε ο μικρός, τα πόδια του κόκκινα και ζαρωμένα από λίγο πιο πάνω από τον αστράγαλο και κάτω. Πρέπει να πονάει πολύ, σκέφτηκε. 

Στα αλήθεια πονούσε πολύ. Το εάν θα ξαναπερπατούσε είναι ένα ζήτημα που ακόμα ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν στα σίγουρα το τι θα γίνει. Μπορεί να γίνει θαύμα, λένε, και να ξανασηκωθεί όρθιος κάποια στιγμή. Αλλιώς, καθηλωμένος στο καροτσάκι μέχρι το τέλος. 

Ο άντρας τον λυπήθηκε. Δεν είχε ξεκαθαρίσει μέσα του τι πραγματικά αισθανόταν για τον μαθητή και αν είχε μετανιώσει πραγματικά για την πράξη του. Ένιωθε όμως οίκτο για τον νεαρό. Όμως στην αστυνομία δεν πρόκειται να πάει να παραδοθεί, δεν είναι τόσο χαζός.