𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

19

still Jungkook's P.O.V.

Τον πήρα από το χέρι και πήγαμε στο γνωστό σημείο. "Taehyung, πρέπει να σου μιλήσω σχετικά με κάτι". "Σχετικά με τι;" με ρώτησε, κοιτώντας με στα μάτια. Αχ, δεν μπορώ να τον κοιτώ στα μάτια. Δεν έχω την δύναμη πια. Είμαι ερωτευμένος μαζί του, είμαι ερωτευμένος με το παιδί που βγήκαμε από την ίδια μάνα. 

 "Θυμάσαι που πήγαμε στα μνήματα τις προάλλες; Που καταλήξαμε στον ίδιο τάφο, που οι γονείς μας συμπλήρωσαν 10 χρόνια αγγέλοι; Λοιπόν, θυμάσαι που σου είχα πει πως και εγώ ζω χωρίς αδερφό και δεν ξέρω που είναι και που μου είχες πει πως ο δικός σου αδερφός είναι νεκρός;" είπα κοιτώντας κάτω. "Ναι, και;" άκουσα την βραχνή του φωνή. 

Ο αδερφός σου δεν είναι νεκρός, αγόρι μου, μπροστά σου στέκεται...

"Δεν είναι νεκρός. Είναι ζωντανός, Taehyung". "Και πως ξέρεις εσύ για τον αδερφό μου; Πως έψαξες; Και κατ' αρχήν, γιατί το έκανες; Σε ενδιαφέρει το παρελθόν μου; Σταμάτα να ασχολείσαι με το παρελθόν ρε γαμώτο, ζήσε το τώρα. Είσαι εδώ μαζί μου, και σε αγαπάω. Και εσύ με αγαπάς, σωστά;". Με τράβηξε προς το μέρος του, όμως τον έσπρωξα. Στα μάτια μου έφτασαν δάκρυα και δεν του απάντησα. "Μίλα μου ρε!" φώναξε. 

"Ξέρεις γιατί έψαξα; Γιατί εγώ είμαι αυτός!". "Ποιος; Μπερδεύτηκα". "Taehyung, είμαστε αδέρφια. Εγώ και εσύ, αδέρφια. Αληθινά αδέρφια. Μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι, γεννηθήκαμε από τους ίδιους γονείς". "Τι;" ρώτησε ξεψυχισμένα. Τον κοίταξα με τα βουρκωμένα μου μάτια που ήταν έτοιμος να πέσει κάτω. Άσπρισε. Στα αλήθεια άσπρισε.

Ακολούθησε μία μεγάλη σιωπή. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς, από εχθές που το επιβεβαίωσα μόνο αυτό κάνω. Ακούμπησα στον τοίχο και κάλυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. Το κουδούνι χτύπησε όμως δεν μας ένοιαζε. Ο Taehyung πέταξε την τσάντα του κάτω με δύναμη και έπεσε επάνω μου. "Κοίτα με γαμώ! Είναι αλήθεια αυτό που μου λες;". "Ναι" ψιθύρισα. 

"Και γιατί κάνεις έτσι;". Η πιο ηλίθια ερώτηση που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου. Μυαλό δεν έχει να σκεφτεί γιατί αντιδρώ έτσι; Εκείνος γιατί έγινε άσπρος σαν να βούτηξε το κεφάλι του σε αλεύρι; Επειδή ο οργανισμός του έπαθε σοκ. Λοιπόν, το ίδιο ακριβώς έπαθα κι εγώ. 

"Γιατί είμαι ερωτευμένος με τον αδερφό μου!!" ούρλιαξα. Μου έκλεισε το στόμα και με τράβηξε προς το μέρος του. "Άσε με". "Όχι, δεν σε αφήνω". "ΆΣΕ ΜΕ ΕΙΠΑ! ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ!!". "Κάνεις λες και φταίω εγώ που είμαστε αδέρφια". "Κανείς δεν φταίει, αλλά... πρέπει να τελειώσει...". "Τι να τελειώσει; Γιατί να τελειώσει;".