𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

16

Jungkook's P.O.V.

Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό, απλά αποκλείεται. Κάποιο λάθος έχει γίνει, ή εγώ μπερδεύτηκα ή εκείνος. Όμως δεν κατάλαβε αυτό που του είπα, δεν κατάλαβε πως φτάσαμε στον ίδιο τάφο προκειμένου να αφήσουμε λίγα λουλούδια στους γονείς μας. Και αποφάσισα να μην το επαναλάβω πριν το συνειδητοποιήσω και εγώ ο ίδιος και μάθω με κάποιον τρόπο αν είναι όντως αλήθεια ή όχι. Σίγουρα δεν είναι αλήθεια, δεν θέλω να το πιστέψω.

Γαμώτο, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πως εγώ και εκείνος είμαστε αδέρφια. Αν ήμαστε, πρέπει να ανοίξει ο ουρανός στα δυο και να καώ με φωτιά. Είμαι ερωτευμένος μαζί του, και δεν μπορώ να το κρύβω. Τον αγαπώ, θέλω να είμαι μαζί του συνέχεια. Αν είμαστε αδέρφια, δεν ξέρω τι θα γίνει έπειτα από αυτό. Δεν θέλω να σταματήσουμε πριν καν αρχίσουμε.

Μακάρι να μπερδευτήκαμε και να μην είναι αυτός ο τάφος των δικών μου γονιών. Είχα να πάω πολύ καιρό, σίγουρα μπερδεύτηκα. Τόσοι τάφοι μονάχα με χώμα υπάρχουν εκεί, μπορεί των δικών μου γονιών να ήταν ο διπλανός, σίγουρα είναι. Στα αλήθεια, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Δεν θέλω καν να περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να είμαι αδερφός του. Και ούτε καν ετεροθαλής, πραγματικός, αμφιθαλής.

Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, ζαλίζομαι. Ουφ, ας το ξεχάσω. Ωραία.

Την επόμενη μέρα, στο σχολείο

Είδα τον Taehyung να κατεβαίνει από το λεωφορείο στην στάση περίπου 20 μέτρα μακριά από το σχολείο. Έβρεχε αρκετά, έτσι φορούσε κουκούλα και το παλτό του ήταν κουμπωμένο έως επάνω, ως στα χείλη του. Μόνο τα μάτια του ήταν έξω, κι όμως τα λατρεύω ατελείωτα τα μάτια του. Μου έδωσε μία ευκαιρία να συγκεντρωθώ περισσότερο σε εκείνα και όχι στο υπόλοιπο πρόσωπο του.

Με πλησίασε με αργά βήματα όμως πέρασε από δίπλα μου χωρίς καν να μου μιλήσει. Έτρεξα πίσω του. "Καλημέρα!!" φώναξα. Με χαιρέτησε κλείνοντας μου το μάτι. "Έχεις κάτι;". "Κρύο" μου ψιθύρισε. Αισθάνθηκα πως χαμογέλασε παρόλο που δεν έβλεπα τα χείλη του.

Περπατούσαμε δίπλα δίπλα χωρίς να λέμε απολύτως τίποτα, δεν μου αρέσει καθόλου η ησυχία. Μόλις μπήκαμε στο σχολείο συναντήσαμε τον κύριο Namjoon. Φορούσε ένα σκούρο πράσινο πουλόβερ και τα μαύρα στρογγυλά γυαλιά του. Είχε το βλέμμα του στραμμένο προς το μέρος μας, κυρίως προς τον Taehyung, και ύστερα μας πλησίασε με τα γρήγορα και μεγάλα βήματα που έκανε, κυρίως λόγω του ύψους του.