𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

42

Taehyung's P.O.V.

Ο Jin μού είπε πως ο Jungkook είναι σε μία δύσκολη κατάσταση. Πολύ δύσκολη κατάσταση... Έπαθε ζημιά... Μεγάλη ζημιά. Και αυτό επειδή δεν πρόλαβα γρήγορα να τον βγάλω έξω και σε συνδυασμό ο εμετός με το ξύλο, τον πυρετό και την φωτιά τον έφεραν στην κατάσταση που είναι τώρα. Ευτυχώς όμως που δεν κάηκε πουθενά το μωρό μου... Ευτυχώς.

Θα πέθαινα αν μου έλεγαν πως είναι ο Jungkook νεκρός...

Δεν θα μπορούσα με τίποτα να το αντέξω.

Θέλω να τον δω, ακόμα κι αν δεν μπορεί να με δει, να με αναγνωρίσει ή καν να μου μιλήσει. Εγώ θέλω να τον δω. Μου λείπει πολύ, έπρεπε να μας είχαν βάλει στο ίδιο δωμάτιο για να μπορώ να τον βλέπω συνέχεια ή τουλάχιστον να έλεγαν σε εμένα τον ίδιο για την κατάσταση του ρε γαμώτο. Δεν χρειαζόταν να το μάθω από τον Jin.

Έκλαιγα για πολύ ώρα, ένιωθα ανίκανος, αδύναμος. Από το κλάμα αποκοιμήθηκα λίγο αργότερα. Ενώ κοιμόμουν άκουγα κάποιους παράξενους ήχους, σαν βήματα. Φαντάστηκα πως είναι οι γιατροί που μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο οπότε δεν έκανα τον κόπο να ξυπνήσω για να δω τι συμβαίνει.

Όταν ξύπνησα μου είπαν πως έπαθα ανακοπή αλλά τώρα είμαι καλά. Πώς γίνεται αυτό; Ή μου είπαν ψέματα ότι έπαθα ανακοπή ή δεν είμαι στα αλήθεια καλά. Ελπίζω το πρώτο, στα αλήθεια το ελπίζω.

Η Rose με φίλησε στο μέτωπο. Μου έπιασε το χέρι και το χάιδεψε απαλά. "Καρδούλα μου γλυκιά...". "Θέλω να δω τον Jungkook, Rose, σε παρακαλώ". "Αυτό δεν γίνεται, και το ξέρεις. Δεν μπορείς να περπατήσεις". Την κοίταξα νευριασμένος.

Τι σχέση έχει το ότι δεν μπορώ να περπατήσω με το να τον δω; Καμία απολύτως.

Επίσης, ας πάψουν όλοι να μου το λένε αυτό συνέχεια. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα σηκωθώ κάποτε όρθιος και θα περπατήσω ξανά, θα τρέξω γρήγορα. Θα νιώσω πως όλα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα, δεν θα είμαι καθισμένος στην αιωνιότητα.

Με φίλησε ακόμα μία φορά στο μέτωπο και μετά βγήκε έξω, λέγοντας μου ξανά να κοιμηθώ γιατί είμαι πολύ κουρασμένος. Ναι, έσκαβα όλη μέρα. Εδώ δεν νιώθω τα πόδια μου, πώς να κουραστώ; Να κουραστώ επειδή κοιμάμαι και κλαίω όλη μέρα, εντάξει.

Κατέβασα την κουβέρτα και κοίταξα τα πρησμένα και κόκκινα πόδια μου. Γύρισα στο πλάι και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Στα αυτιά μου έφτασε η φωνή της μητέρας μου να τραγουδάει σιγανά και γλυκά, όπως έκανε όταν ήμουν μωρό για να κοιμηθώ. Μου έχει λείψει πολύ, καιρό είχε να έρθει και να κυριεύσει τις σκέψεις μου.