𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

48

Jungkook's P.O.V.

FLASHBACK

Καθόμουν στον τεράστιο καναπέ με τον Taehyung και παίζαμε με το καινούργιο παιχνίδι που μας είχε φέρει ο μπαμπάς. Ήταν πολύ ωραίο παιχνίδι, είχε τα ζώα επάνω και πίεζες τα κουμπάκια με τα ζώα και σου έλεγε πιο ζώο είναι και τον ήχο που κάνει και πού ζει και γενικά ήταν πολύ τέλειο παιχνίδι.

Η μαμά μαγείρευε μέσα στην κουζίνα και έτσι δεν μας πρόσεχε και πολύ. Όμως κάθε λίγο ερχόταν και μας έβλεπε ενώ στεκόταν στην πόρτα. Ο Taehyung πίεσε το κουμπί με τον ελέφαντα και άρχισε να γελάει δυνατά στο άκουσμα του ήχου. Έκανα και εγώ το ίδιο, παρόλο που δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς για ποιον λόγο γελούσε.

Ο Taehyung σηκώθηκε όρθιος και άνοιξε την μπαλκονόπορτα βάζοντας όλη του την δύναμη. Κοκκίνησε ολόκληρος. Εντάξει, να πω την αλήθεια δεν ξέρω και πολλά τετράχρονα που μπορούν να ανοίξουν μόνα τους μια μπαλκονόπορτα.

Με κοίταξε με ύφος μεγάλου κατακτητή. "Ω! Ο Tae είναι ήρωας!" φώναξα, όμως μου έκλεισε το στόμα. Με έπιασε από το χέρι και βγήκαμε έξω στο τεράστιο μπαλκόνι με τις πολύχρωμες γλάστρες. Ήταν γεμάτο φύλλα κάτω, οπότε πρέπει να ήταν φθινόπωρο. Είχε αρκετό ήλιο βέβαια, αλλά έκανε λιγάκι ψύχρα. Άρχισα να τρέμω. Ήρθε δίπλα μου και με αγκάλιασε, αφού πρώτα τα χείλη μας βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής.

Χαμογέλασα.

"Κοίτα κάτω!" μου είπε και σκαρφάλωσε στα κάγκελα. Έκανα και εγώ το ίδιο σκύβοντας κάτω να δω αυτό που βλέπαμε, που δεν ξέρω τι ήταν. Ο Taehyung είχε ένα πλατύ χαμόγελο, εκείνη την ώρα ήταν που άρχισε να φυσάει έντονα. Χαμογέλασα και εγώ, μιμούμενος εκείνον.

Εγώ φοβόμουνα. Φοβόμουνα που είχαμε σκύψει τόσο πολύ, ένιωθα πως θα πέσουμε...

"Δες Kookie! Ω τι ωραίο σκυλάκι! Γαβ γαβ γαβ!" φώναξε. "Γαβ γαβ γαβ!" έκανα και εγώ. Το σκυλάκι όμως δεν μας άκουσε. Υπήρχε αρκετή κίνηση εκείνη την ώρα στον δρόμο έξω από το σπίτι και έτσι κανείς δεν άκουσε τα καταπληκτικά μας γαβγίσματα εκτός από εμάς τους ίδιους.

Είδες; Ξέραμε και ξένες γλώσσες.

"Φεύγει! Έι, έλα πίσω!" είπε και έσκυψε πιο πολύ. Τώρα εκείνος ήταν ολόκληρος από την έξω μεριά του μπαλκονιού, στα κάγκελα. Πατούσε στο ελάχιστο εξόγκωμα που υπήρχε, έτοιμος να πέσει κάτω. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά τώρα. Τότε όμως, δεν σκέφτηκα το πόσο λάθος είναι αυτό και βγήκα και εγώ από την έξω μεριά, να είμαι μαζί του.