𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

2

Taehyung's P.O.V.

Τι φάση με αυτόν τον καινούργιο; Έρχεσαι δίπλα μου ρε φίλε, κάθεσαι, για ποιον γαμημένο λόγο πρέπει να με κοιτάς σαν χαζό; Ποιος μαλάκας σου είπε να με κοιτάς; Τι είμαι να με κοιτάς; Αξιοθέατο; Άντε τράβα αλλού μην σου αστράψω καμιά και σου βγάλω τα όμορφα ματάκια σου.

"Από την πρώτη μέρα μάθημα, γαμώ την τύχη μου μέσα. Μαλακισμένα" ψιθύρισα. "Συμφωνώ" απάντησε εκείνος. Ποιος σου είπε να απαντήσεις ρε γαμώτο; Δεν μας παρατάς πρωινιάτικα; Έχω τον άλλον τον βλάκα να μου μαθαίνει για τα κωλοστρώματα της ατμόσφαιρας με την τσίμπλα στο μάτι πρώτη μέρα σχολείο, έχω και σένα να μου σπας τα νεύρα μόνο και μόνο που αναπνέεις.

Λες και πρέπει να ξέρω ποια είναι η πρώτη, η στρατόσφαιρα ή η ατμόσφαιρα. Θα μου χρησιμεύσει σε τίποτα. Θα ανοίξω σοβαρή συζήτηση επάνω σε αυτό το θέμα με καμιά δεκαριά διανοούμενους στο μέλλον και θα πρέπει να ξέρω για να μπορώ να διαφωνώ μαζί τους αν κάνουν λάθος. Βρε άι στο καλό και αφήστε με ήσυχο.

"Kim Taehyung, για πες μου τι είπα μόλις τώρα". Ο βλάκας ο καθηγητής με κοιτούσε περιμένοντας απάντηση, με κατεβασμένα τα γυαλιά του κοιτώντας με. "Δεν ξέρω" απάντησα απότομα. "Μάλιστα. Έχε χάρη που είναι πρώτη μέρα, αλλιώς θα σε τιμωρούσα. Έχε χάρη που σε συμπαθώ" ψιθύρισε τις τελευταίες λέξεις ώστε να μην τις ακούσει κανείς άλλος εκτός από εμένα.

Μπα; Μας απειλείς κιόλας ρε ψηλέ; Θα σου 'λεγα τώρα αλλά έχε χάρη που είναι πρώτη μέρα. Θα δεις εσύ. Όλη την χρονιά μαζί δεν θα είμαστε; Θα δεις κι εσύ και ο διπλανός μου. Σοβαρά θα περάσουμε πολύ, πολύ καλά. Το υπόσχομαι. (evil face)

Στο διάλειμμα

Καθόμουν μόνος μου στις κερκίδες του γηπέδου μπάσκετ και ανυπομονούσα να τελειώσει το σχολείο για να φύγω μακριά από όλους αυτούς τους μαλάκες που μου σπάνε τα νεύρα και να μην τους κάνω την χάρη να με ξαναδούν ποτέ στην ζωή μου.

Δεν έχω πολλούς φίλους, βασικά δεν έχω κανέναν αληθινό φίλο. Είχα έναν παλιά, τον Jimin, αλλά πλέον με έχει παρατήσει για τις γκόμενες. Και δεν φαίνεται διατεθειμένος να τα ξαναβρούμε. Εννοώ, να είμαστε πάλι φίλοι, όχι κάτι άλλο.

Άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα και είδα αυτόν τον σπαστικό, τον Jungkook πως τον λένε. Τι ήθελε πάλι; Μου σπάει τα νεύρα στο μάθημα, θα μου τα σπάει και στο διάλειμμα; "Έχεις πρόβλημα να κάτσω εδώ; Δεν έχω κανέναν φίλο σε αυτό το σχολείο". Αχ τον καημενούλη... Να τον λυπηθώ πρέπει; Όκευ, ας τρέξει ένα ψεύτικο δάκρυ από τα μάτια μου. Τον λυπήθηκα. Ωραία τώρα; Θα φύγει; Όχι;

Εγώ πρέπει να λυπάμαι τον εαυτό μου που μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο και ύστερα με υιοθέτησαν δύο μαλάκες που δεν μου φερόντουσαν καθόλου καλά. Δεν ήταν καθόλου ωραία μαζί τους, σε πληροφορώ. Είχα έναν μεγάλο έρωτα στην ζωή μου και την έπιασα με άλλον στο σημείο που την φίλησα πρώτη φορά. Ξέρεις πόσο με πόνεσε; Η ζωή μου είναι γεμάτη από δυστυχίες. Αλλά δεν παραπονιέμαι καθόλου. Έχω γίνει πιο δυνατός με όλα αυτά.

Δεν θα κάτσω να λυπηθώ τον κοντουστούπη που δεν έχει κανέναν φίλο. Αυτός φαίνεται να περνάει ωραία ζωή, είναι χαρούμενος, τα ρούχα του είναι καλά, είναι περιποιημένος. Λογικά έχει καλή οικογένεια. Είναι το αντίθετο από εμένα που μισώ την ζωή μου. Που έρχομαι σχολείο απλά για να μην υποφέρω εκεί που μένω. Στην φυλακή.

Οι δικοί μου θετοί γονείς μου φερόντουσαν καλά μέχρι που ένα βράδυ μέθυσαν και οι δύο και έφαγα το ξύλο της ζωής μου. Πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα καν να φωνάξω για βοήθεια. Ούτε καν να σηκωθώ από το πάτωμα και να μπορέσω να αντιδράσω. Και έτσι όπως ήμουν κάτω στο πάτωμα να πονάει όλο μου το σώμα μάντεψε η θετή μου μητέρα τι έκανε. Με φρόντισε νομίζεις; Λάθος. Ήρθε και με ανάγκασε να κάνω κάτι που ούτε καν ήθελα! Και πονούσα πολύ! Μόνο που το σκέφτομαι σιχαίνομαι. Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό; Υποτίθεται πως με αγαπούσε σαν παιδί της. Υποτίθεται, επαναλαμβάνω.

Σηκώθηκα και έφυγα και γύρισα ξανά στο ορφανοτροφείο, αλλά δεν με δέχτηκαν πίσω και δεν μου εξήγησαν τον λόγο. Από πέρυσι ζω μόνος μου σε ένα μοναστήρι. Όπου και οι μοναχοί εκεί πέρα δεν μου φέρονται και με τον καλύτερο τρόπο.

Είναι σαν φυλακή. Και ξέρεις τι γίνεται στις φυλακές όταν υπάρχουν 50άρηδες άντρες που έχουν να κάνουν σεξ από την εφηβεία τους και βλέπουν ένα παιδί σαν και εμένα. Όσο και αν προσπαθώ να αντισταθώ, κάποια στιγμή θα καταφέρουν να νικήσουν τις δυνάμεις μου. Έχουν προσπαθήσει ακόμα και να με υπνωτίσουν για να κάτσω να με πηδήξουν. Θα φύγω από το μοναστήρι σήμερα το απόγευμα και θα μείνω στο δρόμο, το αποφάσισα. Θα είναι καλύτερα χίλιες φορές.

Δεν θα έχω τις αναμνήσεις που πονάνε. Θα βάλω όλη μου την δύναμη να τις ξεγράψω από την μνήμη μου. Γιατί πονάνε πολύ. Ειδικά όταν σκέφτομαι τους αληθινούς μου γονείς όσο λίγο και να τους θυμάμαι. Και εκείνο το γλυκό αγόρι, τον αδερφό μου, που πέθανε όσο ήμασταν στο ορφανοτροφείο. Δεν μου τον έδειξαν ποτέ νεκρό. Απλά μία μέρα ήρθαν και μου είπαν πως πέθανε και έκλαψα λιγάκι. Μετά το ξέχασα εντελώς. Η μαλακία των ανθρώπων που με υιοθέτησαν με έκανε να ξεχάσω όλες τις όμορφες και αθώες παιδικές αναμνήσεις που είχα.