𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

30

still Taehyung's P.O.V.

Κοιμόμουν στο πάτωμα και εκείνος στο κρεβάτι του. Τα ξημερώματα, ένιωσα το χέρι του να με σκουντάει και ξύπνησα. Τον κοίταξα που καθόταν οκλαδόν επάνω στο κρεβάτι του. Με τράβηξε και εμένα να ανέβω στο κρεβάτι. Με κοίταξε στα μάτια. 

"Taehyung..." ψιθύρισε. "Ναι" απάντησα. "Θέλω να...". Ακολούθησε μία παύση. Τον κοίταξα στα μάτια απορημένος. "Να τι;". Δάγκωσε τα χείλη του και κοίταξε κάτω. "Πες μου επιτέλους ρε Jungkookie" είπα κάπως δυνατά. Άνοιξε το στόμα του και ήμουν ακίνητος μέχρι να ακούσω αυτό που θα μου έλεγε. 

"Θέλω να έχουμε αδερφική σχέση...". 

Τον κοίταξα και δεν είπα τίποτα. Αφού είχε δίκιο... Έπρεπε τελικά να σταματήσει όλο αυτό, μας κάνει κακό. Όμως δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα σταματούσα να τον σκέφτομαι ερωτικά, να τον θέλω. Αλλά αφού έτσι ήθελε... Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω για λίγο να τον σκέφτομαι, να τον ξεχάσω, να τον διαγράψω. Να μου είναι απλά ο χαμένος αδερφός. 

"Όπως αγαπάς" απάντησα ξεφυσώντας και έσκυψα το κεφάλι μου. "Συγγνώμη, απλά... Δεν οδηγεί πουθενά, το μόνο που καταφέραμε ήταν να αυξήσουμε τα αισθήματα μας τον τελευταίο καιρό, παρόλο που ξέραμε... Ήταν λάθος, Taehyung, από την πρώτη στιγμή σου το είπα". "Εντάξει, σκάσε!" του φώναξα χωρίς να το θέλω. 

"Οκ" ψιθύρισε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Συγγνώμη που σου φώναξα" είπα. Με κοίταξε στα μάτια ανασηκώνοντας τους ώμους. "Δεν το ήθελα" συμπλήρωσα. Δεν είπε τίποτα, ξεκλείδωσε την πόρτα του δωματίου και πήγε στην κουζίνα. 

Κοίταξα το ρολόι. Ήταν 6 το πρωί. Σε λίγο θα έφευγε για το σχολείο. Θα πήγαινα και εγώ. Έπρεπε να κάνω κάτι πρώτα και μετά να επιστρέψω στην Daegu. Ο Jungkook μπήκε ξανά μέσα στο δωμάτιο. Με κοίταξε και κάθισε δίπλα μου. 

"Jungkookie, έχεις κουστούμι;". "Γιατί; Θα παντρευτώ;" είπε και γέλασε με το χαζό αστείο του. Τον κοίταξα σοβαρά και σοβάρεψε και εκείνος. "Ναι, έχω. Τι το θες;". 

Δεν ξέρω αν έπρεπε να του το πω. Όχι ότι θα το έλεγε σε κάποιον, απλά  ήθελα να το κρατήσω για τον εαυτό μου για την ώρα. Όμως, είναι αδερφός μου. Και δεν πρέπει να κρατάμε μυστικά από τα αδέρφια μας. 

Έβγαλε το κουστούμι από την κρεμάστρα και το άφησε επάνω στο κρεβάτι. Ήταν μαύρο, ασορτί με ένα μαύρο παπιγιόν που είχε κούμπωμα και δεν δενόταν. "Αυτό είναι". Θαύμασα το κουστούμι για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα κοίταξα εκείνον. "Θέλω επίσης και μία κάμερα". "Τι κάμερα, παιδί μου; Θα γυρίσεις ταινία;".