𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

64

still Taehyung's P.O.V.

FLASHBACK

Άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της καλύβας τους που ήθελαν να την λένε και σπίτι και με διέταξαν να μπω μέσα. Εκεί μέσα βρομούσε υπερβολικά πολύ, όμως δεν ήταν αυτό που με πείραξε στην όλη υπόθεση. Το πρόβλημα ήταν οι ίδιοι και όχι το σπίτι τους. Μπήκα μέσα και πήγα αμέσως στο ξύλινο κρεβάτι που έτριζε για να αφήσω τα πράγματα μου, είχα κουραστεί να τα κουβαλώ τόση ώρα. 

Μόλις άλλαξα, ανακάτεψα τα μαλλιά μου και βγήκα στην μικρή αυλή που υπήρχε. Ήθελα να επεξεργαστώ τον χώρο, να ήξερα από πού θα φύγω αν ήταν ποτέ αναγκαίο. Να ήξερα ποιο παράθυρο θα μπορούσα να σπάσω αν η έξοδος από την πόρτα δεν ήταν εφικτή σε κάποια περίπτωση. 

Ξεκίνησα να περπατώ την κατηφόρα που πριν λίγο ανέβαινα για να φτάσω στο σπίτι. Ο αέρας μου χτυπούσε το πρόσωπο, όμως με έκανε να νιώσω αρκετά ωραία. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά για να με χτυπήσει ο ήλιος. Έκανα βόλτα για αρκετή ώρα, είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι ηλίθιοι δεν είχαν καταλάβει καν πως έλειπα. 

Όταν γύρισα ξανά σπίτι αργά την νύχτα, εκείνος κοιμόταν στο πάτωμα μεθυσμένος. Εκείνη δεν ήταν καν στο σπίτι να ανησυχεί για το πού βρίσκομαι. Πέρασα από πάνω του για να φτάσω στο κρεβάτι μου και να ξαπλώσω. Πήδηξα επάνω στο κρεβάτι και κοιμήθηκα. Το πρωί ξύπνησα από τις φωνές τους, μάλωναν έντονα και ήταν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια και να πλακωθούν. 

Δεν με ένοιαζε καθόλου γιατί μάλωναν. 

"Κρύψτα να μην τα δει κανείς ρε βλάκα" φώναξε εκείνη και εκείνος έκρυψε κάτι πίσω από την πλάτη του, μου φάνηκε σαν ένα σακούλι. Ήμουν πολύ αγουροξυπνημένος για να καταλάβω τι παίχτηκε, πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα πως έπαιρναν και οι δύο τους ναρκωτικά, υποτίθεται κρυφά από εμένα και από όλους. Ήταν αργά όταν το κατάλαβα.  

Τους μίσησα. Και αυτούς και όλους τους ανθρώπους γενικότερα. Και την υπεύθυνη του ορφανοτροφείου την μίσησα τρομερά που άφησε αυτά τα γομάρια να υιοθετήσουν ένα παιδί. Με ξεφορτώθηκε εύκολα, όμως εγώ παρακαλούσα να με γυρίσουν στο ίδρυμα, περνούσα καλύτερα εκεί. Με είχαν βαρεθεί εκεί, έτσι έκαναν τις διαδικασίες πολύ γρήγορα, υπέγραψαν και με πήραν σπίτι τους. Άρχισε το μαρτύριο.

Και εγώ, από αντίδραση και μόνο, έβαζα τα δυνατά μου για να είμαι όση περισσότερη ώρα μπορούσα έξω από το σπίτι. Έφευγα πολύ νωρίς για το σχολείο και έφτανα εκεί πρώτος από όλους τους μαθητές. Το σχολείο ήταν το καταφύγιο μου από τον εφιάλτη που υπήρχε στο σπίτι. Στην αρχή ντρεπόμουν εκεί, αλλά με τον καιρό έμαθα να μην νοιάζομαι για το τι λένε για εμένα οι υπόλοιποι. Βασικά, κανείς δεν μου έδινε σημασία, νόμιζα πως μου έδιναν. Κανέναν δεν ενδιέφερα.