𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

23

Namjoon's P.O.V.

Ίσως ήταν άσχημο αυτό που έκανα. Ίσως ήταν αντιπαιδαγωγικό. Ίσως τον τρόμαξε. Αλλά και εγώ ρε φίλε, άνθρωπος είμαι. Άνθρωπος με αισθήματα. Και ζηλεύω, ζηλεύω πολύ. Και ξέρεις γιατί ζηλεύω; Γιατί τον βλέπω και δεν μπορώ να τον έχω, ρε γαμώτο! Είναι άδικο!

Μακάρι να γινόταν να ξυπνούσα μια μέρα και να ήταν δικός μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα θέλουν όλα δικά τους, το αντίθετο, είμαι χαρούμενος που τα έφτιαξε με τον Jungkook και περνάει καλά μαζί του. Αλλά φαντάζομαι τον εαυτό μου στην θέση του Jungkook.

Έπειτα, ο διευθυντής μου είπε πως αν με πετύχει ξανά να είμαι έτοιμος να χτυπήσω μαθητή θα με απολύσει. Ευτυχώς για το άγαλμα δεν τον πείραξε καθόλου και δεν τον ενδιέφερε τόσο πολύ ποιος το έσπασε και γιατί. Εγώ όμως ξέρω γιατί το έσπασε ο Taehyung, για να τρομάξω με το σπάσιμο και να μπορέσει να φύγει. Με ξέρει πιο καλά από όσο νομίζω. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Παρεπιπτόντως, έμαθα από την τηλεόραση πως τα ξημερώματα έπιασε φωτιά στο ορφανοτροφείο αρρένων της πόλης. Wow. Ελπίζω να μην τραυματίστηκε κανείς, και ειδικά να μην τραυματίστηκε εκείνος...

Στο σχολείο

Τρίτη ώρα και ακόμα να φανεί. Ούτε ο Jungkook δεν ήρθε, έχω αρχίσει να ανησυχώ. Λες ο Tae μου να βρίσκεται στο νοσοκομείο και ο Jungkook να του συμπαραστέκεται; Ίσως ναι. Πρέπει να μάθω πως είναι ο Tae, αλλά δεν ξέρω πως. Ίσως αν τηλεφωνήσω στο σπίτι του Jungkook; Αλλά και πάλι, αν το σηκώσουν οι γονείς του, με τι δικαιολογία θα πω ότι τους πήρα; Μπορεί οι άνθρωποι να μην ξέρουν καν ότι τα παιδιά είναι μαζί. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα τους το πει.

Ήμουν μόνος στο γραφείο των καθηγητών και έπινα λίγο καφέ, όταν μία γοητευτική γυναίκα στην ηλικία μου, με μακριά καστανά μαλλιά και casual ντύσιμο χτύπησε απαλά την πόρτα και έπειτα μπήκε μέσα. "Καλησπέρα" μου είπε, " Ονομάζομαι Roseanne Chaeyoung και είμαι εδώ για τον Kim Taehyung". "Μάλιστα, είστε η κηδεμόνας του, σωστά;". "Μάλιστα" απάντησε.

"Έχετε υπόψη σας τις απουσίες του;" ρώτησα. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Πνίγηκα με τον καφέ και έτσι έβηξα δυνατά. "Ξέρετε, ναι. Αλλά πιστεύω πως γνωρίζετε για την κατάσταση του παιδιού". Φυσικά...

"Εμ, ναι, γνωρίζω. Πείτε μου όμως τον ακριβή λόγο που ήρθατε ως εδώ". "Ξέρετε, κύριε...". Με κοίταξε περιμένοντας να συστηθώ. "Kim Namjoon" είπα με ένα ελαφρύ χαμόγελο.