𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

53

Hoseok's P.O.V.

Τον Namjoon τον μετέφεραν στο υπόγειο όπου και τον έδειραν άγρια. Τώρα είναι στην απομόνωση, όμως όλη η φυλακή έχει την ίδια άποψη επάνω στο θέμα Namjoon. "Του αξίζουν περισσότερα" λένε όλοι. Φοβάμαι όμως μην μου κάνουν και εμένα κάτι παρόμοιο.

Επίσης, έμαθα πως ένας Jaeyoon πλήρωσε έναν φύλακα για να κάνει τον Namjoon λιώμα. Και όταν λέω λιώμα εννοώ μπλε από το ξύλο και επίσης κάτι άλλο πέρα από αυτό... Ναι, αυτό που σκέφτεσαι εννοώ. Δεν ξέρω αν αυτό του αξίζει πραγματικά ή όχι. Απλά το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θέλω με τίποτα να βρεθώ στην θέση του.

Και επίσης έμαθα πως ένας έμπορος ναρκωτικών πυροβολήθηκε έξω από το ορφανοτροφείο αρρένων της Busan. Όμως κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έγινε, ποιος τον σκότωσε και γιατί. Αν και πιστεύω ποιος ο Jaeyoon ξέρει κάτι για αυτή την υπόθεση. Αυτός όλα τα ξέρει.

Ποιος έκανε τι, πόσα χρόνια έχει φάει, τέτοια πράγματα. Ξέρει τις ιστορίες του καθενός πιο καλά και από τον ίδιο. Ξέρει τι συμβαίνει έξω. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Απολύτως τίποτα όμως.

Στεκόμουν στην ουρά, ανάμεσα σε αυτούς που όλοι τους αποκαλούν αρκούδες, χοντροί και ψηλοί άντρες, σχετικά μεγάλοι στην ηλικία με τατουάζ φυλακής σε κάθε εκατοστό του κορμιού τους. Βαριές και βραχνές φωνές, ανατριχιαστικές. Ήθελα να φύγω από εκεί πέρα και να πάω τελευταίος στην ουρά, αλλά λυπόμουν τον κόπο μου και την πόση ώρα στεκόμουν εκεί.

Πλησίαζε η σειρά μου. Μόλις έφτασα μπροστά στο τραπέζι άρπαξα το πιάτο με το φαΐ και κάθισα στο πιο ακριανό τραπέζι στην αίθουσα, μόνος μου. Να πω την αλήθεια, δεν είχα και πολύ όρεξη να φάω. Ήμουν αρκετά κουρασμένος όμως, και έτσι έπρεπε να φάω για να έχω λίγη ενέργεια.

Κάποιος έσυρε μία καρέκλα ακριβώς δίπλα μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα έναν τύπο γύρω στην ηλικία μου, ίσως και πιο μικρός. Κάθισε δίπλα μου στην καρέκλα και με κοίταξε στα μάτια. Πρέπει να ήταν ο Jaeyoon, αλλά δεν είμαι απολύτως σίγουρος.

"Ξέρεις τον Namjoon;" με ρώτησε. Τον κοίταξα απορημένος και ανασήκωσα τους ώμους μου. "Όχι, δεν τον ξέρω" είπα ψέματα. "Μα πως, τον ξέρεις... Αφού σας είδα". "Δεν σε νοιάζει εσένα" ψιθύρισα. Σταμάτησα να τον κοιτάω και σηκώθηκα για να φύγω και να επιστρέψω στο κελί μου.

Όταν γύρισα στο κελί, είδα στον τοίχο ένα χαρτί που είχε καρφωθεί με μαχαίρι. Το ξεκρέμασα από εκεί και το κοίταξα ενώ έτρεμα. "Θα έχεις την ίδια μοίρα με τον N K. Θα πεθάνετε και οι δύο". Και από κάτω υπήρχε λίγο αίμα. Νομίζουν πως θα φοβηθώ;