𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

9

Namjoon's P.O.V.

"Κύριε, δεν ξ-ξέρω..." ψιθύρισε. Μισοέκλεισε τα μάτια του και ύστερα σωριάστηκε κάτω μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. "Αχ, Taehyung... Εσύ είσαι ψόφιος, παιδί μου" μονολόγησα. Τον σήκωσα από το πάτωμα και τον έβαλα να κάτσει στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου μου. Συνήλθε και του έδωσα λίγο νερό να πιει.

"Δεν έχει δεν ξέρω. Δεν σε αφήνω μόνο σου εδώ μόλις σε βρήκα. Θα κοιμηθείς στο σπίτι μου και αύριο το πρωί θα έρθεις σχολείο, έστω και για μια τελευταία φορά". "Γιατί;" μου είπε εξαντλημένος. "Γιατί ένα πουλάκι μου είπε πως ο διπλανός σου νοιάζεται πολύ για εσένα, παρόλο που σε ξέρει μόνο τόσο λίγο. Και θέλει να σε βλέπει γιατί έπεσε σε κατάθλιψη που έλειπες". "Πάλι αυτός ο βλάκας μπροστά μου; Τον έχω βαρεθεί".

Γιατί βλάκας δηλαδή; Το παιδί νοιαζόταν και ο Taehyung δεν τον υπολόγιζε. Δεν είναι λάθος να ενδιαφέρεσαι αν ο διπλανός σου είναι καλά ή όχι. Όμως είναι λάθος αυτό που συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου... Που δεν ξέρω αν μπορώ να το ελέγξω για πολύ ακόμα... Αλλά αν κάνω κάτι, θα χάσω την δουλειά μου... Είναι 16 χρονών και εγώ 29... Είναι λίγο πιο μικρός από την αδερφή μου...

"Σταμάτα, μην λες τέτοια λόγια. Ο Jungkook είναι το πιο καλό παιδί του σχολείου και σου απαγορεύω να τον αποκαλείς βλάκα". "Τι;". "Taehyung, γιατί έφυγες από εκεί που έμενες μέχρι τώρα; Εκεί ήσουν προστατευμένος, τώρα είσαι ένα μυρμήγκι ανάμεσα στα τέρατα, θα χαθείς, θα μπλέξεις, ο κόσμος είναι επικίνδυνος και είσαι πολύ μικρός για να τον γνωρίσεις από τόσο νωρίς. Τι κέρδισες; Το μόνο που κάνεις είναι να κινδυνεύεις εξαιτίας στην βλακεία και το πείσμα σου".

"Βαρέθηκα να περνάω δύσκολα όμως, βαρέθηκα". "Τότε βρες έναν άνθρωπο να έχεις κοντά σου ώστε να περνάς όμορφα, αφού βαρέθηκες να περνάς δύσκολα. Είμαι εδώ για σένα, μπορείς να μου μιλήσεις για όλα. Μην φοβάσαι να ανοίξεις την ψυχή σου". Έβηξε έντονα για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα με κοίταξε με τα πρησμένα του μάτια. "Το έκανα ήδη, έκλαψα σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί τα θυμάμαι όλα, όσο μικρός και να ήμουν, τα θυμάμαι όλα. Άνοιξα την ψυχή μου μπροστά του, και έκλαψα μπροστά του... Τώρα θα με λέει κοριτσάκι, και με το δίκιο του". "Μπροστά σε ποιον; Μπερδεύτηκα". Μπροστά στον Jeon Jungkook λογικά. "Σε εκείνον". Ρούφηξε την μύτη του και κοίταξε κάτω.

Αχ, αγόρι μου... Πόσο πληγωμένος είναι; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν το κακό αυτού του γλυκού πλάσματος; Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που ενώ φαίνονται καλοί να θέλουν ένα μικρό παιδί να υποφέρει και να πονάει; Δεν τους νοιάζει που έχασε γονείς και αδερφό μέσα σε τρεις μήνες, και αυτό όταν ήταν 6 χρονών; Έχουν περάσει δέκα χρόνια και το παιδί ακόμα πονάει. Δεν θα μπορέσει να το ξεπεράσει, αν μπορούσε θα το είχε κάνει ήδη.

"Μην κλαις, Taehyung. Δεν θα σου πω το κλισέ ότι οι άντρες δεν κλαίνε, γιατί είναι ηλίθιο. Εσύ πρέπει να κλάψεις για να το βγάλεις από μέσα σου. Πρέπει να ξεσπάσεις. Πρέπει να μιλήσεις για αυτά που νιώθεις, δεν πρέπει να ντρέπεσαι. Και αν κάποιος τολμήσει και σε κοροϊδέψει επειδή σε δει να κλαις, θα έχει να κάνει μαζί μου". Θα σκότωνα για να είναι αυτός καλά.

Με κοίταξε με τα βουρκωμένα του μάτια και δάγκωσε τα χείλη του. Του έπιασα το χέρι. "Να σου κάνω μία πρόταση; Θες να γίνω ο κηδεμόνας σου; Και δεν το λέω για αστείο, οπότε απάντησε μου σοβαρά". Τραβήχτηκε και σηκώθηκε όρθιος αγρικοιτώντας με. "Συγγνώμη" ψιθύρισα.

"Θέλω να με αφήσεις να φύγω, θέλω να πάω κάπου που δεν μπορεί να με ενοχλήσει κανείς". "Όπως; Μέσα στην λίμνη; Να πνιγείς θες; Νομίζεις πως θα είναι καλύτερα αν πεθάνεις; Σοβαρά;". "Ίσως. Δεν υπάρχει κανένας να κλάψει για εμένα, έκλαψα εγώ για εκείνους, φτάνει πια! Φτάνει, φτάνει!". Τα δάκρυα του έτρεχαν ποτάμι. Τον αγκάλιασα σφιχτά, όμως γονάτισε κάτω προκειμένου να τον αφήσω.

"Εγώ θα κλάψω για σένα, οι φίλοι σου, όλοι μας θα κλάψουμε αν κάνεις κάτι άσχημο, σου το υπόσχομαι πως θα κλάψω αν κάνεις κάτι". Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν στο σχολείο. Χωρίς να βλέπω το υπέροχο πρόσωπο του ενώ κάνω μάθημα. Μόνο εγώ ξέρω πόσο πολύ συγκρατώ τον εαυτό μου όλον αυτόν τον καιρό.

"Γιατί; Είμαι ένα κωλόπαιδο και εσύ ένας απλός καθηγητής". "Δεν είσαι κωλόπαιδο!" φώναξα, "Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό!". Τον τράβηξα ξανά κοντά μου ακουμπώντας τα χέρια μου στον λαιμό του. Με κοιτούσε στα μάτια σαν κουτάβι. Και δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ άλλο.

Ένωσα βίαια τα χείλη μας.

Είναι η ζωή μου, και ας μην το ξέρει ακόμα. Πρέπει όμως με κάποιο τρόπο να τον κάνω να το καταλάβει. Έκανε κίνηση προς τα πίσω και με κοίταξε νευριασμένος. "Τι ήταν αυτό τώρα;". "Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, Taehyung. Δεν αντέχω άλλο να το κρύβω". Πραγματικά δεν μπορώ. Παρόλο που ξέρω πως ο Jungkook σίγουρα ενδιαφέρεται για εκείνον, δεν μπορώ άλλο. Τον θέλω.

Είμαι ικανός να προκαλέσω τον Jungkook σε πόλεμο για τον Taehyung όμως δεν το κάνω, δεν είμαι τόσο εγωιστής. Αν θέλει εκείνον, ας τον έχει. Απλά ήθελα και εγώ να αισθανθώ τον Taehyung, τίποτα περισσότερο. Αυτό είναι όλο.