𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

62

Jungkook's P.O.V.

"Jungkook, άνοιξε τα μάτια σου" άκουσα μία βαριά φωνή και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου ψάχνοντας τον ιδιοκτήτη της. Είδα έναν γιατρό να είναι από πάνω μου και να με κοιτάει προσεκτικά, τα μάτια του ήταν τα μόνα πράγματα που ξεχώριζα από το πρόσωπο του, που μπορούσα να ξεχωρίσω.

Έπιασε το χέρι μου και έβγαλε την βελόνα που είχα στην φλέβα. Το σκούπισε με ένα υγρό πανί και ύστερα ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα και είδα πως είχε περάσει μία ακόμη βελόνα στο ίδιο σημείο. "Θα παίξουμε ένα παιχνίδι... Θα σε ρωτήσω μερικές ερωτήσεις και για το ναι θα κλείνεις μία φορά τα μάτια σου και για το όχι δύο. Εντάξει; Κατάλαβες τι σου είπα;" με ρώτησε.

Έκλεισα τα μάτια μου μία φορά, σχεδόν στιγμιαία.

"Ωραία. Πονάς κάπου;". Έκλεισα τα μάτια μου δύο φορές. Νύσταζα πολύ για να είμαι ειλικρινής, ήρθε την πιο ακατάλληλη ώρα στο δωμάτιο μου για να κάνουμε αυτό το πράγμα. Ακούμπησε κάτι στο κεφάλι μου και με έναν φακό είδε τα μάτια μου. "Είναι καλό που δεν πονάς πουθενά, πολύ καλό" ψιθύρισε.

Κοίταξε στα δεξιά του δωματίου, εκεί που ήταν ένα μικρό παράθυρο, είχε κλεισμένο παντζούρι βέβαια, όμως μπορούσα να διακρίνω μία μορφή να στέκεται από έξω και να κοιτά μέσα στο δωμάτιο, έβλεπα μία σκιά. "Νομίζω πως κάποιος ήρθε να σε δει, Jungkook" μου είπε και πήγε γρήγορα προς την πόρτα. Την άνοιξε και εκείνος μπήκε μέσα στο δωμάτιο με αργά βήματα, σκυμμένος.

Έπιανε προσεκτικά τον τοίχο με το ένα χέρι και με το άλλο το μπαστούνι που κρατούσε σφιχτά με το λεπτό του χέρι με τα μακριά δάχτυλα. Τα πόδια του ήταν τυλιγμένα με γάζες και το παντελόνι του ήταν τόσο φαρδύ που μπορούσες να τις διακρίνεις ξεκάθαρα. Πρέπει να πονάει πάρα πολύ.

Ήταν όμως τόσο γλυκός με αυτά τα μικρά βήματα που έκανε.

Χαμογέλασα μόλις κατάλαβα πως κοιτάει εμένα με τα σκούρα καστανά του μάτια. Αυτά τα μάτια τα ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που τον κοίταξα. Χαμογέλασε και εκείνος. Ο γιατρός πήγε προς το μέρος του και του ψιθύρισε κάτι, εκείνος όμως κοιτούσε εμένα όλη αυτή την ώρα και να πω την αλήθεια, δεν φαινόταν να ακούει τους ψιθύρους. Δεν άκουσα τι του ψιθύρισε, όχι πως με ένοιαζε βέβαια.

Όμως μου άρεσε που έχω μεγαλύτερη σημασία για εκείνον από οτιδήποτε. Μου αρέσει το συναίσθημα να αρέσω σε κάποιον, αν και δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς έχει ερωτευτεί από εμένα, έναν κακομοίρη που δεν μπορεί να κάνει τίποτα, μόνο να κοιτάει σαν βλάκας.