𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

71

still Taehyung's P.O.V.

"Taehyung μου... θέλω να ηρεμήσεις" μου ψιθύρισε ενώ με έσφιξε στην αγκαλιά της. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω με ευκολία, έβλεπα τα πάντα θολά και δεν μπορούσα να σταθώ καλά καλά όρθιος. "Πες μου ό,τι ξέρεις, Yeong. Δεν είναι αστείο". "Φυσικά και δεν είναι... Έλα, πάμε στο δωμάτιο... Έλα, μωρό μου". Πήγαμε στο δωμάτιο μου και με βοήθησε να ξαπλώσω. Με σκέπασε με μία κουβέρτα, κοιτώντας με στα μάτια.

Αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα, η Yeong μαζί με τον άλλο γιατρό ήταν δίπλα μου και μιλούσαν. Σηκώθηκα και τους κοίταξα, προσπαθώντας να μπω και εγώ στην συζήτηση. Η Yeong σηκώθηκε και ακούμπησε το χέρι της στο μέτωπο μου για να δει αν έχω πυρετό. Είχα λίγο, ήμουν όμως και μούσκεμα στον ιδρώτα. Ο γιατρός σηκώθηκε και αυτός και με κοίταξε. 

"Taehyung, ήρθα εδώ για να σου μιλήσω για τον Jungkook... Είσαι ο μόνος άνθρωπος που τον επισκέπτεται και μπορούμε να τον ενημερώνουμε για την κατάσταση του. Παρόλο το τρυφερό της ηλικίας σου όμως, είσαι πολύ ώριμος. Η Yeong μου μίλησε για όσα της είπες και η πρώτη μου εντύπωση από εσένα, είναι σωστή. Χαίρομαι για αυτό" μου είπε ήρεμα. 

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Μπορείς να πας στον Jungkook, αλλά μόνο για πολύ λίγο, και αυτό σε λίγη ώρα, όχι τώρα". "Τι συνέβη όμως;". "Έπαθε... μία... κρίση και, μέχρι πριν λίγο προσπαθούσαμε να τον επαναφέρουμε. Τώρα είναι καλά". "Σίγουρα είναι καλά;" ρώτησα με δυσπιστία. 

Ποτέ δεν ξέρεις τι ψέματα μπορεί να σου λένε όλοι αυτοί. Κανέναν δεν εμπιστεύομαι πια. Ειλικρινά, κανέναν δεν εμπιστεύομαι. Έχω πιαστεί κορόιδο πολλές φορές στην ζωή μου, δεν θέλω κι άλλες. 

"Ναι, απλά όταν πας πρέπει να είσαι απόλυτα ήρεμος και να μην κλαις. Γιατί καταλαβαίνει, όσο απίστευτο και αν φαίνεται. Και μπορείς να τον αγγίξεις και λίγο, και αυτό επειδή δεν βλέπει...". "Τυφλώθηκε;" ρώτησα ενώ η αναπνοή μου γινόταν πιο βαριά. "Όχι απολύτως" ψιθύρισε. Κούνησα το κεφάλι μου και δάγκωσα τα χείλη μου. 

FLASHBACK

Καθόμουν μόνος στην παιδική χαρά, δίπλα στην τραμπάλα, έτοιμος να κλάψω. Δεν είχα κανέναν φίλο και αυτό επειδή όλοι οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους από εμένα. Ήμουν το παιδί των ξένων, κανείς δεν είχε το κουράγιο να έρθει και να με πάρει από το τερατόσπιτο που ζούσα, απλά με έδειχναν με το δάχτυλο και όπου και να πήγαινα μου φώναζαν "Φύγε! Φύγε!". 

Όταν με υιοθέτησαν οι ναρκομανείς, κανείς δεν με έδειχνε, κανείς δεν τολμούσε. Όποιος τολμούσε να πει κάτι για εμένα, βρισκόταν με μία σπασμένη μύτη και μαυρισμένο μάτι. Βλέπεις, δεν ήμουν και πολύ τυχερός στο θέμα των ανάδοχων οικογενειών που με είχαν αναλάβει. Πρώτα μετανάστες που ήθελαν να με περάσουν στην Ιαπωνία και μετά οι ναρκομανείς. Μετά ήρθε το μοναστήρι.