Στην προπόνηση δεν πήγα. Έμεινα εκεί, μέσα στα χόρτα, να βλέπω τον Taehyung να κλαίει και να χτυπιέται αναλύοντας μου την ζωή του. Πως είχε και αυτός έναν αδερφό ο οποίος πέθανε λίγο καιρό μετά τον θάνατο των γονιών του. Οι γονείς του χάθηκαν σε τροχαίο. Και οι δικοί μου γονείς σε τροχαίο χάθηκαν, τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Έχω τόσα κοινά με εκείνον.
Ήταν τόσο αξιαγάπητος και γλυκός ταυτόχρονα την ώρα που έκλαιγε. Ήθελα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, όμως κάτι με σταματούσε. Δεν ήθελα να τον αγγίξω, φοβόμουν πως θα έκανα κάτι λάθος ή θα έπιανα λάθος σημείο. Δεν έχω αγκαλιάσει ποτέ κάποιο παιδί και δεν ξέρω πως είναι αυτό το συναίσθημα. Αν και θέλω να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα αγκαλιάσω.
Ήταν όμως τόσο γλυκός ρε γαμώτο. Ήταν σαν ένα λούτρινο παιχνίδι που ήθελε μία αγκαλίτσα από τον ιδιοκτήτη του.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Στο τέλος σηκώθηκα απότομα από το έδαφος που καθόμουν και τον τράβηξα κοντά μου σφίγγοντας τον στην αγκαλιά μου. Έπιασε σφιχτά την μπλούζα μου και έκλαιγε ακουμπώντας στον ώμο μου. Μιλούσε, τα περισσότερα βέβαια δεν τα καταλάβαινα ανάμεσα στους λυγμούς του, αλλά αυτό που κατάλαβα ήταν ότι πονάει ακόμα. Ότι κανείς δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο να τον αγαπήσει και να του χαρίσει την στοργή που έχει στερηθεί.
Νιώθει αδικημένος που δεν έχει κοντά τους αληθινούς του γονείς, γιατί με εκείνους είχε όμορφες αναμνήσεις. Οι θετοί του όμως του συμπεριφέρθηκαν πάρα πολύ άσχημα. Δεν αξίζουν να λέγονται γονείς αυτά τα ζώα.
Ποιος σωστός άνθρωπος υιοθετεί ένα μικρό αγόρι το οποίο μεγαλώνει και μόλις γίνεται 14-15 ετών το χτυπά βαριά και ύστερα το βιάζει η ίδια του η μάνα; Είναι πολύ πληγωμένος, αλλά είμαι εδώ για εκείνον και θέλω να τον βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ.
Δεν στάθηκε στην ζωή του τόσο τυχερός όσο στάθηκα εγώ. Οι θετοί γονείς του ήταν οι χειρότεροι που θα μπορούσαν να τον υιοθετήσουν. Πάλι καλά που βρήκε το θάρρος να σηκωθεί και να φύγει από αυτόν τον εφιάλτη όπου ζούσε. Εγώ ίσως δεν θα τα κατάφερνα.
Οι αναπνοές του ήταν κοφτές, ένιωθα τα δάκρυα του να έχουν κάνει μούσκεμα την μπλούζα μου και να μπήγει τα νύχια του στην πλάτη μου. "Tae, είμαι εδώ για σένα. Μην φοβάσαι να μου μιλάς, πιστεύω πως μπορώ να σε βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ, και θέλω να το κάνω. Έχεις ανάγκη αγάπη και στοργή και είμαι εδώ να σου την δώσω, εντάξει; Είσαι φίλος μου".
Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με τα κατακόκκινα ματάκια του για ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς να πει τίποτα. Απλά με αγκάλιασε για λίγο ακόμα και ύστερα τραβήχτηκε πίσω. "Τι; Που πας; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;" απόρησα.
Μάλλον δεν με έβλεπε σαν φίλο του.
Σκούπισε τα δάκρυα του και φόρεσε ξανά την τσάντα του στους ώμους του. Με κοίταξε ξανά και έκανε κίνηση να φύγει τρέχοντας όμως σκάλωσε και έπεσε. Λογικά έβλεπε θολά από τα δάκρυα. Τον βοήθησα να σηκωθεί όμως με έσπρωξε και τίναξε τα ρούχα του από την σκόνη. "Τι έγινε τώρα;" ρώτησα. "Δεν θέλω να με ακουμπάς, τόσο απλά" απάντησε ρουφώντας την μύτη του. Ήταν για λύπηση.
"Εγώ είμαι εδώ για να σε βοηθήσω, πρέπει να το καταλάβεις αυτό". "Δεν είναι τ-τόσο εύκολο. Μα-μακάρι να ήταν. Αλλά εσένα η ζ-ζωή σου είναι τέλεια, τι δουλειά έ-έχεις να ασχολείσαι μ-μαζί μου; Εσύ δεν π-πόνεσες καθόλου, έχεις τους γ-γονείς σου που σε αγαπάνε. Και το κυριότερο, έχεις σ-σπίτι" μου είπε νευριασμένος τραυλίζοντας εξαιτίας του γεγονότος ότι ακόμα προσπαθούσε να βρει τον κανονικό ρυθμό της αναπνοής του μετά τα χιλιάδες δάκρυα που έριξε και μούσκεψαν το μπλουζάκι μου.
"Θέλω να σε βοηθήσω να αισθανθείς ωραία στην ζωή σου. Και μην νομίζεις πως μόνο εσύ έχεις περάσει άσχημα! Και οι δικοί μου γονείς πέθαναν όταν ήμουν 5 χρονών, και εγώ ζω χωρίς το αδερφάκι μου από τότε. Και εγώ υιοθετημένος είμαι. Ίσως στάθηκα πιο τυχερός από εσένα, αλλά δεν θέλω να έχεις θέμα μαζί μου, δεν φταίω εγώ για την ατυχία σου. Εγώ νιώθω πως είμαστε ομοιοπαθείς και πρόθυμοι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, σωστά;".
"ΌΧΙ!" φώναξε και έφυγε. Έκατσα εκεί, κοιτώντας τον να τρέχει και να χάνεται ανάμεσα στα ψηλά δέντρα. Ο ήλιος είχε δύσει πια, βράδιασε. Ώρα να γυρίσω σπίτι. Το μόνο σίγουρο ήταν πως αποκλείεται να κοιμόμουν απόψε μετά από αυτό που έγινε.
Γιατί είναι τόσο κρύος και σκληρός; Γιατί δεν δέχεται την συμπόνια μου; Εντάξει, ίσως νομίζει πως τον λυπάμαι και δεν θέλει να τον λυπάμαι, όμως έχω τόσα κοινά με αυτόν. Έχουμε κοινές εμπειρίες και έτσι έχουμε μάθει πολλά πράγματα. Γιατί δεν θέλει να είναι φίλος μου; Τι έχω κάνει και δεν θέλει καν να μου μιλάει; Γιατί καταλαβαίνω πως μου μιλάει από ανάγκη, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, αλλά γιατί; Δεν έχω κάνει κάτι που να αξίζει αυτή την μεταχείριση. Είναι άδικο.
