𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

66

still FLASHBACK

still Taehyung's P.O.V.

Περπατούσα στον άδειο διάδρομο, πήγαινα προς το γραφείο του διευθυντή που με είχε φωνάξει. Νομίζω πως ήξερα για ποιο με είχε φωνάξει. Είχα πλακωθεί στο ξύλο με κάτι μεγαλύτερους εχθές το απόγευμα. Λογικά θα ήθελε να με αποβάλλει και θα με ρωτούσε "Πού στο καλό είναι πια οι κηδεμόνες σου και δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα;". Και άντε να του εξηγήσεις ότι η "μάνα" σου είναι με τον γκόμενο στην Βραζιλία και ο "πατέρας" σου το γλεντάει κι αυτός με γκόμενες μέσα στα ναρκωτικά.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ο διευθυντής καθόταν στην μεγάλη και άνετη δερμάτινη καρέκλα του κοιτώντας με. Πρόσεξα τον Namjoon στην άκρη του γραφείου να σκαλίζει κάτι χαρτιά. Έκανε πως δεν με είδε για να μην καρφωθεί. Έτσι σταμάτησα και εγώ να τον κοιτάω. "Κύριε Kim, πιστεύω γνωρίζετε για ποιο λόγο σας έχω καλέσει εδώ" μου είπε ο διευθυντής. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, ενώ μέσα μου γελούσα που με αποκάλεσε "Κύριε Kim", ενώ όλες τις προηγούμενες φορές με φώναξε "παλιόπαιδο" και ίσως να μου έριχνε και καμιά σφαλιάρα.

Δεν μου έδωσε βέβαια την αποβολή που περίμενα. Μου είπε πως γνωρίζει για την κατάσταση που επικρατεί μέσα στο σπίτι μου και δεν χρειάζεται να φοβάμαι για τίποτα. Θα με συστήσουν σε μία κοινωνική λειτουργό για να βρω βοήθεια, είπε. Δεν με ένοιαζε όμως αυτό, με ένοιαζε ο Namjoon που πλέον με κάρφωνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μου έκανε όμως νόημα να μην τον κοιτάω. Μόλις βγήκα από το γραφείο, με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε σε μία άδεια αίθουσα.

"Μίλα μου" μου είπε, "Τον τελευταίο καιρό δεν μιλάμε καθόλου". Άρχισα να γελάω δυνατά και εκείνος μου έκλεισε το στόμα με δύναμη και ύστερα έκλεισε την πόρτα. "Τι κάνεις; Είσαι τρελός;" ρώτησε ανάμεσα σε ψίθυρο και τσιρίδα. Δεν είπα τίποτα, προσπαθούσα απλώς να φύγω από εκεί. Με τράβηξε από τα χέρια και με έφερε κοντά του.

"Να σου πω κάτι πολύ σοβαρό;" με ρώτησε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Ξέρω ότι περνάς άσχημα. Μπορείς να μου μιλάς για ότι σε απασχολεί, εντάξει; Να με βλέπεις σαν έναν άνθρωπο που μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του, όχι μόνο σαν έναν καθηγητή που νιώθει κάτι για εσένα και σου προσφέρει και του προσφέρεις ευχαρίστηση. Εντάξει;" μου είπε ενώ τα μεγάλα χέρια του είχαν αγκαλιάσει τα μικροσκοπικά δικά μου. Τον κοίταξα στα μάτια. "Εντάξει" ψιθύρισα.

"Και επίσης, θα αναλάβω εγώ τις διαδικασίες για να φύγεις από αυτό το αχούρι που ζεις, να είσαι σίγουρος" μου υποσχέθηκε χαμογελώντας. Χαμογέλασα ψεύτικα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Έβαλε το χέρι του μπροστά μου. "Πού πας; Περίμενε. Αυτό το διάλειμμα είναι μεγάλο". Τον κοίταξα παραξενεμένος. "Δεν έχεις βαρεθεί; Ειλικρινά τώρα" απόρησα.