𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

22

Jungkook's P.O.V.

Μόλις είχα ξυπνήσει στις εξίμισι η ώρα, άκουσα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα. Η μητέρα μου με κοίταξε απορημένη. "Θα πάω να ανοίξω εγώ" είπα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Το χέρι της όμως μου έκοψε το δρόμο και με κοίταξε στα μάτια. "Δεν θα ανοίξεις την πόρτα, δεν σου επιτρέπω. Έχω κακό προαίσθημα". Την κοίταξα και εγώ στα μάτια και κατέβασα το χέρι της από μπροστά μου. Ως εδώ ήταν, δεν θα κάνω ότι θέλει εκείνη. Όλα από κάπου ξεκινάνε, εγώ ξεκινώ έτσι την επανάσταση μου.

Θυμάμαι πιο παλιά που ήθελε να φορέσω μια μαύρη γραβάτα και εγώ δεν ήθελα. Έφερα τα πάνω κάτω και τελικά δεν την φόρεσα. Πρέπει να ήμουν 7 ή 8 χρονών τότε, τώρα 8 χρόνια μετά, εκείνη δεν με αφήνει να ανοίξω μια πόρτα και εγώ την ανοίγω. Είναι και αυτό μία πρόοδος.

Ποιος χτυπούσε όμως την πόρτα μου τέτοια ώρα, τα ξημερώματα;

Έβγαλα τον σύρτη και άνοιξα απότομα την πόρτα. Ο Taehyung έπεσε στην αγκαλιά μου τρέμοντας. Φορούσε ένα τεράστιο παλτό που του έφτανε μέχρι τα γόνατα σχεδόν και παντόφλες. Ήταν σαν κουταβάκι έτσι όπως χώθηκε στην αγκαλιά μου. Έκλεισα την πόρτα με το πόδι μου και με την άκρη του ματιού μου είδα την μητέρα μου να με αγριοκοιτάζει. Δεν με ενδιέφερε καθόλου όμως.

"Taehyungie, τι συμβαίνει; Γιατί ήρθες εδώ;". Ήταν κολλημένος επάνω μου και σχεδόν μπορούσα να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς του που χτυπούσε σαν τρελή. "J-Jungkookie... Πάνε όλα...". "Ποια όλα, μωρό μου, τι λες;". Στο άκουσμα αυτού του χαρακτηρισμού η μητέρα μου έβηξε έντονα. Της χάρισα ένα δολοφονικό μου βλέμμα.

"Έπιασε φωτιά τ-το ίδρυμα και κά-κάηκαν ό-όλα" ψέλλισε. Έμεινα να τον κοιτώ με ανοιχτό το στόμα. Σοβαρά έπιασε φωτιά το ίδρυμα; Και καλά, οι υπεύθυνοι τι έκαναν; Η πυροσβεστική δεν υπάρχει για αυτούς; Έπρεπε δηλαδή να καούν τα παιδιά για να καταλάβουν ότι κινδυνεύουν;

Τι τραβάει κι αυτός... Ποτέ δεν θα σταματήσει να υποφέρει... Είναι καταραμένος...

"Και τώρα; Τι θα γίνει;". "Jungkookie... Μόνο λίγα ρούχα προλάβαμε να π-πάρουμε και αυτά μετά τ-την φωτιά. Βρεγμένα... Όλα τα υπόλοιπα... π-πάνε...". Με κοίταξε στα μάτια και είδα πως ήταν κατακόκκινα. Και ο ίδιος ήταν παγωμένος και λίγο βρεγμένος ή ιδρωμένος, δεν ξέρω. "Μωρό μου, τι είχες στο δωμάτιο;". "Φ-Φωτογραφίες με την μ-μαμά και τον μπα-μπαμπά. Και μία μ-μαζί σου...".

Τον έσφιξα περισσότερο και η μέση μου λύγισε προς τα πίσω. Το κεφάλι του ακουμπούσε στον ώμο μου. Ρουφούσε την μύτη του κάθε δύο δευτερόλεπτα. "Ψυχή μου... Μην στεναχωριέσαι... Μπορεί να είχαν μεγάλη αξία για εμάς, αλλά δεν πειράζει... Θα το ξεπεράσουμε μαζί αυτό, καλά;". Κούνησε το κεφάλι του. Χαμογέλασα και τον φίλησα στο μέτωπο. "Μπράβο, μωρό μου".