𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

10

Jungkook's P.O.V.

Εάν έρθει σχολείο αύριο, που δεν νομίζω να έρθει, θα τον βρω και θα του μιλήσω είτε θέλει είτε όχι. Πρέπει να του μιλήσω. Αν δεν του πω αυτό που νιώθω τώρα, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω αν είναι έρωτας αυτό αυτό που νιώθω. Απλά αισθάνομαι ωραία όταν είμαι μαζί του. Έστω και αυτό το λίγο που έχω κάτσει δίπλα του και τον έχω αγγίξει και έχω μυρίσει το άρωμα του. Ακόμα και να με βρίσει, εγώ θα συνεχίσω να τον αγαπώ μέχρι το τέλος.

Το πρωί πήγα σχολείο αρκετά νωρίς, και αυτό επειδή ήθελα να τον δω. Ήμουν τόσο προετοιμασμένος ότι θα ερχόταν που θα πάθαινα κατάθλιψη αν έκανε πάλι κοπάνα. Καθόμουν τόσα χρόνια μόνος, τώρα που βρήκα έναν διπλανό, δεν έρχεται σχολείο. Τι έχω κάνει και τα τραβάω όλα αυτά; Όχι εντάξει, περνάω πολύ καλύτερα από εκείνον, δεν είμαι εγωιστής. Τα δικά μου προβλήματα δεν είναι τίποτα μπροστά στα δικά του. Δεν έχει γονείς, δεν έχει σπίτι, δεν έχει κανέναν να τον φροντίζει. Εγώ τα έχω όλα αυτά. Μόνο τον αδερφό μου δεν έχω, όπως κι αυτός.

Χθες είδα στο όνειρο μου τον αδερφό μου. Πήγαμε στο λούνα παρκ και ήμασταν επάνω στο τρενάκι. Είναι το όνειρο μου να πάω σε λούνα παρκ. Δεν έχω πάει ποτέ μαζί του. Δηλαδή, θα πήγαινα, μόλις θα γυρνούσαν ο μπαμπάς και η μαμά από το ταξίδι, γιατί ο θείος μου δεν μπορούσε να μας πάει, βασικά δεν μπορούσε να μας κουμαντάρει. Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο 23 χρονών να έχει φορτωθεί δύο πεντάχρονα. Πάντως μας φρόντιζε όσο μπορούσε, έβαλε τα δυνατά του ο άνθρωπος. Αν δεν υπήρχε και αυτός δεν ξέρω τι θα είχαμε γίνει...

Τελικά δεν πήγαμε ποτέ στο λούνα παρκ. Παρακαλούσα στο ορφανοτροφείο, αλλά δεν πηγαίναμε. Μόλις με υιοθέτησαν οι γονείς μου, το πρώτο πράγμα που τους ζήτησα ήταν αυτό. Πήγα, αλλά δεν πέρασα καθόλου καλά. Γιατί δεν είχα τον αδερφό μου. Γιατί οι γονείς μου ήθελαν ένα αγόρι. Ποιος ξέρει που είναι τώρα ο καημένος και τι τραβάει. Θα έχει βρει καμιά καλή οικογένεια; Θα του συμπεριφέρονται καλά; Θα διαβάζει για το σχολείο; Ή μήπως θα μένει ακόμα στο ίδρυμα επειδή δεν βρέθηκε κανείς να τον υιοθετήσει; Ήταν πιο ζωηρός από εμένα, οπότε δύσκολα θα βρέθηκε κάποια οικογένεια να υιοθετήσει ένα τόσο ζωηρό παιδί. Ελπίζω μόνο να είναι καλά.

Δεν τον θυμάμαι και πολύ, ούτε το όνομα του θυμάμαι. Θυμάμαι όμως που παίζαμε συνέχεια και ο μπαμπάς μου μας έλεγε πρίγκιπες. "Που είναι οι μικροί μου πρίγκιπες; Βάλτε τα μεγάλα σας καπέλα και ελάτε να σας αγκαλιάσει ο τρελοβασιλιάς που σας αγαπάει τόσο πολύ". Πρώτα αγκάλιαζε και φιλούσε εμάς ενώ ήταν στα γόνατα και ύστερα σηκωνόταν και μας έλεγε ότι δεν πρέπει να αφήσει παραπονεμένη την βασίλισσα και πρέπει να την φιλήσει και εκείνη. Γελούσα πάρα πολύ κάθε φορά που το έλεγε αυτό.

Θυμάμαι τα τελευταία μου γενέθλια που έκανα μαζί τους. Που η μαμά μου είχε φτιάξει μόνη της την τούρτα μου, με τον super mario. Μου άρεσε πολύ ο super mario και σε εμένα, και σε εκείνον. Θυμάμαι πως χορεύαμε και χοροπηδούσαμε, πως τραγουδούσαμε, θυμάμαι τα δάκρυα της μαμάς μου μόλις έσβησα τα κεράκια. "Το μωράκι μου μεγάλωσε", έλεγε και ξαναέλεγε. Και ήμουν μόνο 5. Τώρα είμαι 16. Αυτή έμεινε 29, δεν είχε την ευκαιρία να γίνει παραπάνω. Ο Θεός αποφάσισε να τους πάρει νωρίς, και εκείνη και τον πατέρα μου...

Είδα τον Taehyung που ερχόταν μαζί με τον κύριο Namjoon. Τον κοίταξα στα μάτια αλλά μόλις συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, εκείνος κοίταξε αλλού. Ο κύριος Namjoon τον αγκάλιασε από την μέση και μπήκαν μέσα στο κτήριο, και από εκεί στο γραφείο των καθηγητών. Περίμενα μέχρι να βγουν αλλά χτύπησε κουδούνι. Πρώτη ώρα είχαμε γεωγραφία. Ο Taehyung ήρθε και κάθισε δίπλα μου νευριασμένος. Ο κύριος Namjoon ήρθε λίγο αργότερα και κοιτούσε συνέχεια προς το μέρος μας. Δεν ξέρω τι έτρεχε.

Στο διάλειμμα ακολούθησα τον Taehyung και είδα πως πήγαινε στην πίσω αυλή. Εκεί από ότι κατάλαβα είναι ένα πάρα πολύ στενό μέρος, που το μόνο μέρος που μπορείς να σταθείς, είναι ανάμεσα στα δέντρα και στον τοίχο. Αναρωτιέμαι γιατί είχε πάει εκεί. Τον φώναξα και κοίταξε κάτω. Χώθηκα και εγώ ανάμεσα στα κλαδιά και έφτασα δίπλα του. "Τι κάνεις εδώ; Είναι πολύ στενά, δεν πνίγεσαι;". "Μαλακίζομαι". "Τι κάνεις λέει;". "Με ρώτησες τι κάνω και σου απάντησα. Για πες μου και εσύ τι κάνεις εδώ". Τρεμόπαιξε τα μάτια του στην εικόνα μου και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.

"Θέλω να σου μιλήσω σχετικά με κάτι και σε παρακαλώ να με ακούσεις". "Για λέγε, άκουσα πολλές μαλακίες τώρα τελευταία, ας ακούσω μία ακόμα" απάντησε ψυχρά. Τον κοίταξα στα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωθα τα μάτια του επάνω μου. "Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά;". Τα μάτια του γούρλωσαν και ύστερα κοίταξε κάτω για μερικά δευτερόλεπτα. Όταν το βλέμμα του επέστρεψε πάλι σε μένα, μετατράπηκε σε δολοφονικό άγριο βλέμμα. Σκιάχτηκα. "Όχι. Γιατί ρωτάς, σκατό;". Πες με τρελό, αλλά δεν θύμωσα καθόλου που με είπε έτσι. Δεν μπορώ να θυμώσω μαζί του, τον αγαπώ πολύ. Και έχει δικαίωμα να το ξέρει.

"Γιατί εγώ πιστεύω. Και... Το νιώθω αυτή την στιγμή". "Δεν με νοιάζει". "Πως ρε... σε νοιάζει". Τον κοίταξα με νόημα αλλά είναι βλάκας και δεν κατάλαβε τι εννοούσα. Του το έδινα ζεστό στο πιάτο και αυτός περίμενε να κρυώσει. *Απλά άρπαξε τον από τα μάγουλα και φίλα τον, αφού αυτό θες* άκουσα την φωνούλα μέσα μου.

Η φωνή μέσα μου ήξερε καλύτερα τι θέλω από εμένα τον ίδιο. Έπεσα επάνω του ρίχνοντας τον στον τοίχο και ένωσα τα χείλη μας. Το φιλί ήταν αργό και παθιασμένο. Το σημαντικό όμως δεν είναι ότι τον φίλησα, το σημαντικό είναι ότι ανταποκρίθηκε και με φίλησε πίσω. Άρα νιώθει κι αυτός, έτσι;